archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Klussen delen printen terug
Een gietijzeren kachel Hester Torn

1010BS Kachel
Hier voelde het als de puzzeldoos op zolder waar alle incomplete puzzels bij elkaar waren gegooid en toch een vreemd soort geheel vormden. Van een oude jas die iemand niet meer paste, naar de kapstok waar de jas aan hing. Donker hout met krullende haken. Kasten waarin kleren hadden gehangen, een ledikant waar een kind zijn eerste dromen moest hebben gehad. En terwijl mijn handen naar een paar puntige gele pumps reikten, zag ik in mijn ooghoek een grijs gevaarte staan. Mijn vader bij een kachel. Hij was verkocht. De kachel aan mijn vader dan. En misschien zelfs andersom. ‘Dat ding daar meneer? Meent u dat? Ach, voor 75 euro mag u hem meenemen.’

Vol trots nam mijn vader het gevaarte mee naar huis. Met moeite, want gietijzer is niet heel licht. Het karretje - vast ook tweedehands - waarop we het naar de auto vervoerden, begaf het bijna onder het gewicht. In de auto, terwijl ik het ding met mijn handen vast moest pakken om te voorkomen dat het ergens tegen zou stoten, begon mijn vader een verhaal over vroeger. Vroeger; waar ze met kolen de kachel vulden en af en toe met een pook in het oranje licht duwden om het vuurtje aan te wakkeren. ‘Je wordt oud, pa,’ zei ik daarop. ‘Ha ha ach, kind. Gelukkig maar. En bovendien: als jij mijn leeftijd hebt zul je die dingen van vroeger ook steeds meer gaan waarderen.’ Ik grinnikte.

Uiteindelijk plaatsten we de kachel in een hoek van de kamer, onder de Friese Staartklok uit mijn moeder haar jeugd, en kochten een neplampje voor erin; 'nét alsof hij het echt doet!' . Ergens leek hij weer als een kind zo blij. Misschien had mijn vader wel gelijk en gaan we dingen van vroeger inderdaad meer waarderen als we oud worden. Terwijl we stonden te kijken naar het grijze gevaarte in de hoek, bedacht ik me dat ik die oude telefoons van vroeger toch maar niet weg moest doen. Je weet maar nooit of je een galerij vol oude Androids en Iphones op je zestigste ineens heel mooi vind. En bovendien: die kachel die mijn vader voor 75 euro op de kop tikte, blijkt eigenlijk tien keer zo veel waard te zijn.
 
************************
De tekening is van Elène Klaren
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2013 Hester Torn meer Hester Torn - meer "Klussen"
Bezigheden > Klussen
Een gietijzeren kachel Hester Torn
1010BS Kachel
Hier voelde het als de puzzeldoos op zolder waar alle incomplete puzzels bij elkaar waren gegooid en toch een vreemd soort geheel vormden. Van een oude jas die iemand niet meer paste, naar de kapstok waar de jas aan hing. Donker hout met krullende haken. Kasten waarin kleren hadden gehangen, een ledikant waar een kind zijn eerste dromen moest hebben gehad. En terwijl mijn handen naar een paar puntige gele pumps reikten, zag ik in mijn ooghoek een grijs gevaarte staan. Mijn vader bij een kachel. Hij was verkocht. De kachel aan mijn vader dan. En misschien zelfs andersom. ‘Dat ding daar meneer? Meent u dat? Ach, voor 75 euro mag u hem meenemen.’

Vol trots nam mijn vader het gevaarte mee naar huis. Met moeite, want gietijzer is niet heel licht. Het karretje - vast ook tweedehands - waarop we het naar de auto vervoerden, begaf het bijna onder het gewicht. In de auto, terwijl ik het ding met mijn handen vast moest pakken om te voorkomen dat het ergens tegen zou stoten, begon mijn vader een verhaal over vroeger. Vroeger; waar ze met kolen de kachel vulden en af en toe met een pook in het oranje licht duwden om het vuurtje aan te wakkeren. ‘Je wordt oud, pa,’ zei ik daarop. ‘Ha ha ach, kind. Gelukkig maar. En bovendien: als jij mijn leeftijd hebt zul je die dingen van vroeger ook steeds meer gaan waarderen.’ Ik grinnikte.

Uiteindelijk plaatsten we de kachel in een hoek van de kamer, onder de Friese Staartklok uit mijn moeder haar jeugd, en kochten een neplampje voor erin; 'nét alsof hij het echt doet!' . Ergens leek hij weer als een kind zo blij. Misschien had mijn vader wel gelijk en gaan we dingen van vroeger inderdaad meer waarderen als we oud worden. Terwijl we stonden te kijken naar het grijze gevaarte in de hoek, bedacht ik me dat ik die oude telefoons van vroeger toch maar niet weg moest doen. Je weet maar nooit of je een galerij vol oude Androids en Iphones op je zestigste ineens heel mooi vind. En bovendien: die kachel die mijn vader voor 75 euro op de kop tikte, blijkt eigenlijk tien keer zo veel waard te zijn.
 
************************
De tekening is van Elène Klaren
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2013 Hester Torn
powered by CJ2