archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Klussen delen printen terug
Dat leuke tuinhuisje Beer Meijer

0115 Dat leuke tuinhuisjeVorig jaar kocht mijn dochter een tuinhuisje. Oud en in een bestaande tuin van een tuinvereniging die nog uit het begin van de vorige eeuw stamt. Alles was er al en alles was even mooi: een lommerrijke tuin vol planten en zelfs groentes, een niet volmaakt maar wel heel grappig huisje, een schuurtje met het een en ander aan tuingereedschap, de hele mikmak. En met de prijs viel het ook best mee. Apetrots was ze. Of ik snel eens wilde komen kijken. Dat wilde ik wel.

Lopend op weg naar haar nieuwe trots kreeg je zo’n dertiger jaren gevoel…SDAP, Paasheuvel, gebroken geweertje, Koos Vorrink, blauwe knoop, dat soort gedateerde peptalk … Het tuinhuisje zelf had veel weg van een uit z’n krachten gegroeid bushokje: rechthoekig met véél glas en een plat dak met een flink overstek, bijna een afdak rondom. Nu ben ik zelf een kleine aannemer en ik zag meteen dat een aantal technische détails wel wat minder waren, maar ongevraagd is het niet mijn gewoonte om over dat soort dingen meteen te beginnen. Liefde maakt blind en soms moet je de al voor z’n liefde gevallen medemens die tijdelijke blindheid gewoon gunnen.

Kort daarna belde m’n dochter me. Er waren wat hiaten aan het tuinhuis en of ik snel opnieuw kon komen kijken. Toen ze op de w.c.-pot stond, vertelde ze, om lekkage bij de stortbak te onderzoeken, was ze met pot en al door de vloer gezakt en de lekkage was sedertdien alleen nog maar te stelpen door de hoofdkraan dicht te houden en water bij de buren te halen. Ik kreeg van het verhaal een pijnlijk déja-vu: jaren geleden overkwam het mij ook, dat ik met m’n handen vol spullen door de vloer zakte, vlak achter de voordeur beneden in een trappenhuis, waar vaak onder een luik en tussen veel spinrag en andere troep de hoofdkraan voor het water zit. Met het edele deel net niet op de vloerbalk en een geschaafde lies. De hoofdkraan zat er nog en lekte niet, maar daar was alles mee gezegd.

Er was inderdaad nauwelijks verstand-van-zaken vereist om de rottigheid in het tuinhuisje te zien. De ondervloer van vuren vloerdelen bestond hier vooral uit pap en pulp. Het erop gelegde hardboard met daarop grote vloertegels had de toiletganger door verdeling van diens gewicht nog lang voor erger kunnen behoeden; nu niet meer.

Alles slopen dus maar? Maar wat is alles, ik bedoel, waar houdt alles op? We hadden geluk: om te beginnen waren de vloerbalken zelf onaangetast en ze liepen zo dat we binnen de toiletwanden een redelijke oplegging voor een nieuw vloertje konden maken. De wanden zouden dan grotendeels komen te rusten op een nieuw betonvloertje - daar had ik m’n dochter inmiddels wel van weten te overtuigen: in plaats van hout moest er nu een betonvloer in de w.c. komen.

Beton dus. Waar slechte ventilatie, een erg ondiepe kruipruimte en een vochtige bodem samen hun duivelse werk kunnen doen, moet je eigenlijk geen houten vloer maken wanneer het ook anders kan. Een dunne betonvloer, gestort op zwaluwstaartplaat is een beter en toch betaalbaar alternatief. De betonlaag met fijn grind hoeft niet dikker te zijn dan vijf centimeter. Zwaluwstaartplaat is een stevig soort blik van 63 centimeter bij maximaal 2 meter, dat in de lengterichting in een profiel is gestanst. Om en om heeft het taps uitlopende ribbels, die er van opzij net uitzien als een zwaluwstaart zoals je die van een houtverbinding ook kent. De plaat wordt direct op de vloerbalken gespijkerd en daar bovenop komt de beton. Na uitharding geeft de betonmortel in de ribbels het geheel zoveel stijfheid dat een gewapend vloertje ontstaat, waterdicht, ongevoelig voor vocht en - bijvoorbeeld - perfect te betegelen.

De hele operatie was op zich te overzien en mijn dochter knapte daar zienderogen van op. Aan de slag dus maar. Bijzonder gereedschap was er niet voor nodig. De betonmortel is kant en klaar in zakjes te koop en kan met water in een plastic emmertje worden aangemaakt. De zwaluwplaat is gewoon bij de DHZ-zaak te koop. Je legt de platen, die je bijna altijd op maat moet slijpen met een haakse slijper (slijptol), overlappend en met de groefrichting van balk naar balk en spijkert ze met gewone draadnagels grofweg om de 15 centimeter door de hoog liggende groeven op de balken vast. Vervolgens moet er natuurlijk van latten ook een simpel soort bekisting onder de wanden gemaakt worden zodat de betonmortel op de zwaluwstaartplaat niet zomaar weg kan lopen. Dat hoeft niet al te ingewikkeld te zijn, als je de betonmortel maar niet te dun (met te veel water) aanmaakt. Als het kistje met blikken bodem dan eenmaal klaar is, resteert nog het aanmaken van de kant en klare beton, het storten, verdelen, trillen of kloppen zodat de mortel goed in de groeven komt te zitten, en tenslotte zo glad mogelijk afstrijken omdat je daar later bij elk soort vloerafwerking veel gemak van hebt.

In dit stortklusje gingen zo’n zes arbeidsuren zitten. Voor je eigen dochter vraag je natuurlijk zelfs geen vriendenprijs. De materiaalkosten vielen mee. Dus: afspraak gemaakt, toiletvloer vernieuwd, troep afgevoerd, klaar! Dat wil zeggen klaar tot de volgende noodkreet. Toch?

© 2004 Beer Meijer meer Beer Meijer - meer "Klussen"
Bezigheden > Klussen
Dat leuke tuinhuisje Beer Meijer
0115 Dat leuke tuinhuisjeVorig jaar kocht mijn dochter een tuinhuisje. Oud en in een bestaande tuin van een tuinvereniging die nog uit het begin van de vorige eeuw stamt. Alles was er al en alles was even mooi: een lommerrijke tuin vol planten en zelfs groentes, een niet volmaakt maar wel heel grappig huisje, een schuurtje met het een en ander aan tuingereedschap, de hele mikmak. En met de prijs viel het ook best mee. Apetrots was ze. Of ik snel eens wilde komen kijken. Dat wilde ik wel.

Lopend op weg naar haar nieuwe trots kreeg je zo’n dertiger jaren gevoel…SDAP, Paasheuvel, gebroken geweertje, Koos Vorrink, blauwe knoop, dat soort gedateerde peptalk … Het tuinhuisje zelf had veel weg van een uit z’n krachten gegroeid bushokje: rechthoekig met véél glas en een plat dak met een flink overstek, bijna een afdak rondom. Nu ben ik zelf een kleine aannemer en ik zag meteen dat een aantal technische détails wel wat minder waren, maar ongevraagd is het niet mijn gewoonte om over dat soort dingen meteen te beginnen. Liefde maakt blind en soms moet je de al voor z’n liefde gevallen medemens die tijdelijke blindheid gewoon gunnen.

Kort daarna belde m’n dochter me. Er waren wat hiaten aan het tuinhuis en of ik snel opnieuw kon komen kijken. Toen ze op de w.c.-pot stond, vertelde ze, om lekkage bij de stortbak te onderzoeken, was ze met pot en al door de vloer gezakt en de lekkage was sedertdien alleen nog maar te stelpen door de hoofdkraan dicht te houden en water bij de buren te halen. Ik kreeg van het verhaal een pijnlijk déja-vu: jaren geleden overkwam het mij ook, dat ik met m’n handen vol spullen door de vloer zakte, vlak achter de voordeur beneden in een trappenhuis, waar vaak onder een luik en tussen veel spinrag en andere troep de hoofdkraan voor het water zit. Met het edele deel net niet op de vloerbalk en een geschaafde lies. De hoofdkraan zat er nog en lekte niet, maar daar was alles mee gezegd.

Er was inderdaad nauwelijks verstand-van-zaken vereist om de rottigheid in het tuinhuisje te zien. De ondervloer van vuren vloerdelen bestond hier vooral uit pap en pulp. Het erop gelegde hardboard met daarop grote vloertegels had de toiletganger door verdeling van diens gewicht nog lang voor erger kunnen behoeden; nu niet meer.

Alles slopen dus maar? Maar wat is alles, ik bedoel, waar houdt alles op? We hadden geluk: om te beginnen waren de vloerbalken zelf onaangetast en ze liepen zo dat we binnen de toiletwanden een redelijke oplegging voor een nieuw vloertje konden maken. De wanden zouden dan grotendeels komen te rusten op een nieuw betonvloertje - daar had ik m’n dochter inmiddels wel van weten te overtuigen: in plaats van hout moest er nu een betonvloer in de w.c. komen.

Beton dus. Waar slechte ventilatie, een erg ondiepe kruipruimte en een vochtige bodem samen hun duivelse werk kunnen doen, moet je eigenlijk geen houten vloer maken wanneer het ook anders kan. Een dunne betonvloer, gestort op zwaluwstaartplaat is een beter en toch betaalbaar alternatief. De betonlaag met fijn grind hoeft niet dikker te zijn dan vijf centimeter. Zwaluwstaartplaat is een stevig soort blik van 63 centimeter bij maximaal 2 meter, dat in de lengterichting in een profiel is gestanst. Om en om heeft het taps uitlopende ribbels, die er van opzij net uitzien als een zwaluwstaart zoals je die van een houtverbinding ook kent. De plaat wordt direct op de vloerbalken gespijkerd en daar bovenop komt de beton. Na uitharding geeft de betonmortel in de ribbels het geheel zoveel stijfheid dat een gewapend vloertje ontstaat, waterdicht, ongevoelig voor vocht en - bijvoorbeeld - perfect te betegelen.

De hele operatie was op zich te overzien en mijn dochter knapte daar zienderogen van op. Aan de slag dus maar. Bijzonder gereedschap was er niet voor nodig. De betonmortel is kant en klaar in zakjes te koop en kan met water in een plastic emmertje worden aangemaakt. De zwaluwplaat is gewoon bij de DHZ-zaak te koop. Je legt de platen, die je bijna altijd op maat moet slijpen met een haakse slijper (slijptol), overlappend en met de groefrichting van balk naar balk en spijkert ze met gewone draadnagels grofweg om de 15 centimeter door de hoog liggende groeven op de balken vast. Vervolgens moet er natuurlijk van latten ook een simpel soort bekisting onder de wanden gemaakt worden zodat de betonmortel op de zwaluwstaartplaat niet zomaar weg kan lopen. Dat hoeft niet al te ingewikkeld te zijn, als je de betonmortel maar niet te dun (met te veel water) aanmaakt. Als het kistje met blikken bodem dan eenmaal klaar is, resteert nog het aanmaken van de kant en klare beton, het storten, verdelen, trillen of kloppen zodat de mortel goed in de groeven komt te zitten, en tenslotte zo glad mogelijk afstrijken omdat je daar later bij elk soort vloerafwerking veel gemak van hebt.

In dit stortklusje gingen zo’n zes arbeidsuren zitten. Voor je eigen dochter vraag je natuurlijk zelfs geen vriendenprijs. De materiaalkosten vielen mee. Dus: afspraak gemaakt, toiletvloer vernieuwd, troep afgevoerd, klaar! Dat wil zeggen klaar tot de volgende noodkreet. Toch?
© 2004 Beer Meijer
powered by CJ2