archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Voor de vreugd geschapen Frits Hoorweg

0401VG Omweg
Huize Landfort ligt in een bocht van de Oude IJssel, die aldaar de grens met Duitsland vormt. Anholt heet het plaatsje net aan de andere kant van de grens. In eigen land zijn Gendringen en Megchelen de dichtstbijzijnde dorpen. De kinderen moeten met de bus naar Winterswijk voor het voortgezet onderwijs. Dat soort praktische dingen interesseren mij als bezoeker van zo’n landhuis bovenmatig. Het is alsof je de lichte jalousie die je onvermijdelijk voelt, wilt temperen door in gedachten een lijstje te maken van de praktische problemen. En ik ben niet de enige. ‘Wie zou het gras hier maaien?’ hoorde ik iemand zeggen.

Het landgoed is eigendom van het Gelders Landschap en het huis is sinds enige tijd in het bezit van de familie Rutten. Albertine en haar man wonen er pas een maand en ze waren eigenlijk nog niet helemaal klaar voor het ontvangen van een groep. ‘Maar ja, we willen dat soort dingen toch graag doen, en een keer moet toch de eerste zijn,’ zei ze terwijl ze zich koelte toewuifde. Het was weliswaar al 30 september, maar nog goed warm. Ze wees ons op de regels van Staring die op de zijkant van het huis staan:

‘Een Eden
voor de vreugd geschapen
is ongedeeld
een woestenij.’

Het voorrecht om de eerste groep te zijn die van haar gastvrijheid gebruik mocht maken hadden we te danken aan de vorige eigenaar, die een goed woordje voor ons had gedaan. Hij is net als wij geïnteresseerd in follies en aangesloten bij de DonderbergGroep, een stichting voor follies, tuinsieraden en vermaaksarchitectuur. De stichting geeft onder andere een krantje uit en organiseert tweemaal per jaar een excursie *.

De bus had ons aan het begin van een onverharde oprijlaan afgezet. Daardoor duurde het even voor het volledige gezelschap de poort had bereikt. Maar terwijl de snelle wandelaars stonden te wachten op de tragere werd hun aanwezigheid vanuit het huis al opgemerkt. Via een afstandsbediening werd het hek geopend en zo waren zij de eersten die zich konden vergapen aan de duiventoren, direct links. De rest is ook prachtig maar daar waren we eigenlijk voor gekomen: een fantastisch bouwwerk waarin allerlei Oosterse stijlelementen te herkennen zijn. Er zijn als het ware drie verdiepingen, naar boven toe telkens iets smaller. Het geheel wordt bekroond met een quasi Chinese ballustrade en pagode-belletjes aan de dakrand. En helemaal bovenop staat een uietorentje met de Turkse halve maan erop. Het woord folly is zelden meer letterlijk van toepassing geweest.

In de deuropening van het huis verscheen onze gastvrouw en vanachter haar sprong een grote hond de tuin in. ‘Ah, een Duitse staander natuurlijk,’ hoorde ik achter mij iemand zeggen. Leuk, maar het baarde mij vooral zorgen dat het beest met grote sprongen juist op mij af leek te komen. Gelukkig bleek bij nadering dat hij alleen ogen had voor de geopende poort. Daardoor verdween hij tot mijn opluchting uit het zicht, maar bij Albertine Rutten zorgde dat juist voor enige stress. De heer des huizes werd gealarmeerd en die wist de voortvluchtige in de kraag te vatten.

In de tijd die het kostte om dit incident af te handelen was de buschauffeur erin geslaagd zijn voertuig achteruit rijdend tot aan de poort te brengen. Iets dat in nattere tijden niet aan te bevelen is, maar nu wel mogelijk bleek, zeer tot het genoegen van de minder bedreven lopers. Daarna kregen we uitleg over de duiventoren. IJverige leden van ons gezelschap hadden trouwens van te voren al de nodige documentatie over die toren boven water gehaald.

Daaruit viel op te maken dat de toren uit 1825 dateert en gebouwd is naar een ontwerp van Johann Theodor Übbing uit Anholt. Let wel: gebouwd naar een ontwerp van ….. , want uit een vergelijking van het ontwerp met een oude foto blijkt volgens de kenners dat bij de realisatie hier en daar in details van het ontwerp is afgeweken. Om tot dat inzicht te komen heb je een foto nodig van het gebouwtje zoals het er voor de laatste wereldoorlog uitzag. Want in die oorlog is de duiventoren grondig vernield. Er stond daarna niet veel meer dan een skelet overeind. Inmiddels is hij in quasi middeleeuwse trant hersteld. Op een herdenkingssteen staan Arabische tekens. In vertaling staat er:

‘Herbouwd in het
jaar van Allah 1421.’
(Dat is 2000 na Christus.)

Het gezelschap was vol bewondering maar niet geheel tevreden over de twee, uit kippengaas en paaltjes bestaande uitlooprennen, de een voor de honden en de ander voor de kippen die erin gehuisvest zijn geweest. Het werd natuurlijk heel netjes onder woorden gebracht (‘het is wel jammer van …. ‘), maar Albertine trok zich de kritiek toch aan. ‘Ja, maar wij zijn hier pas een maand!’

Daarna werden we rondgeleid in het huis, ook een ontwerp van Übbing, en in de tuin, die ontworpen is (u raadt het al) door Zocher, junior deze keer. Mooi, maar toch bleef de duiventoren ons bezighouden. Een van de fotografen, en die zijn er veel in dit gezelschap, ontdekte dat je vanuit de tuin, opzij van het gebouw, een foto kon maken waarop het hinderlijke kippengaas, door de afstand en de lichtval, vrijwel onzichtbaar was geworden. Het nieuwtje ging snel rond en de een na de ander spoedde zich naar deze beauty-spot.

* Kijk voor meer informatie op www.donderberggroep.nl .
 
***************************************************
Ballet van verse voetjes, een dichtbundel van Claude Aendenboom.
kost 7 E. Bestel hem via de reactieknop onder.


© 2006 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Voor de vreugd geschapen Frits Hoorweg
0401VG Omweg
Huize Landfort ligt in een bocht van de Oude IJssel, die aldaar de grens met Duitsland vormt. Anholt heet het plaatsje net aan de andere kant van de grens. In eigen land zijn Gendringen en Megchelen de dichtstbijzijnde dorpen. De kinderen moeten met de bus naar Winterswijk voor het voortgezet onderwijs. Dat soort praktische dingen interesseren mij als bezoeker van zo’n landhuis bovenmatig. Het is alsof je de lichte jalousie die je onvermijdelijk voelt, wilt temperen door in gedachten een lijstje te maken van de praktische problemen. En ik ben niet de enige. ‘Wie zou het gras hier maaien?’ hoorde ik iemand zeggen.

Het landgoed is eigendom van het Gelders Landschap en het huis is sinds enige tijd in het bezit van de familie Rutten. Albertine en haar man wonen er pas een maand en ze waren eigenlijk nog niet helemaal klaar voor het ontvangen van een groep. ‘Maar ja, we willen dat soort dingen toch graag doen, en een keer moet toch de eerste zijn,’ zei ze terwijl ze zich koelte toewuifde. Het was weliswaar al 30 september, maar nog goed warm. Ze wees ons op de regels van Staring die op de zijkant van het huis staan:

‘Een Eden
voor de vreugd geschapen
is ongedeeld
een woestenij.’

Het voorrecht om de eerste groep te zijn die van haar gastvrijheid gebruik mocht maken hadden we te danken aan de vorige eigenaar, die een goed woordje voor ons had gedaan. Hij is net als wij geïnteresseerd in follies en aangesloten bij de DonderbergGroep, een stichting voor follies, tuinsieraden en vermaaksarchitectuur. De stichting geeft onder andere een krantje uit en organiseert tweemaal per jaar een excursie *.

De bus had ons aan het begin van een onverharde oprijlaan afgezet. Daardoor duurde het even voor het volledige gezelschap de poort had bereikt. Maar terwijl de snelle wandelaars stonden te wachten op de tragere werd hun aanwezigheid vanuit het huis al opgemerkt. Via een afstandsbediening werd het hek geopend en zo waren zij de eersten die zich konden vergapen aan de duiventoren, direct links. De rest is ook prachtig maar daar waren we eigenlijk voor gekomen: een fantastisch bouwwerk waarin allerlei Oosterse stijlelementen te herkennen zijn. Er zijn als het ware drie verdiepingen, naar boven toe telkens iets smaller. Het geheel wordt bekroond met een quasi Chinese ballustrade en pagode-belletjes aan de dakrand. En helemaal bovenop staat een uietorentje met de Turkse halve maan erop. Het woord folly is zelden meer letterlijk van toepassing geweest.

In de deuropening van het huis verscheen onze gastvrouw en vanachter haar sprong een grote hond de tuin in. ‘Ah, een Duitse staander natuurlijk,’ hoorde ik achter mij iemand zeggen. Leuk, maar het baarde mij vooral zorgen dat het beest met grote sprongen juist op mij af leek te komen. Gelukkig bleek bij nadering dat hij alleen ogen had voor de geopende poort. Daardoor verdween hij tot mijn opluchting uit het zicht, maar bij Albertine Rutten zorgde dat juist voor enige stress. De heer des huizes werd gealarmeerd en die wist de voortvluchtige in de kraag te vatten.

In de tijd die het kostte om dit incident af te handelen was de buschauffeur erin geslaagd zijn voertuig achteruit rijdend tot aan de poort te brengen. Iets dat in nattere tijden niet aan te bevelen is, maar nu wel mogelijk bleek, zeer tot het genoegen van de minder bedreven lopers. Daarna kregen we uitleg over de duiventoren. IJverige leden van ons gezelschap hadden trouwens van te voren al de nodige documentatie over die toren boven water gehaald.

Daaruit viel op te maken dat de toren uit 1825 dateert en gebouwd is naar een ontwerp van Johann Theodor Übbing uit Anholt. Let wel: gebouwd naar een ontwerp van ….. , want uit een vergelijking van het ontwerp met een oude foto blijkt volgens de kenners dat bij de realisatie hier en daar in details van het ontwerp is afgeweken. Om tot dat inzicht te komen heb je een foto nodig van het gebouwtje zoals het er voor de laatste wereldoorlog uitzag. Want in die oorlog is de duiventoren grondig vernield. Er stond daarna niet veel meer dan een skelet overeind. Inmiddels is hij in quasi middeleeuwse trant hersteld. Op een herdenkingssteen staan Arabische tekens. In vertaling staat er:

‘Herbouwd in het
jaar van Allah 1421.’
(Dat is 2000 na Christus.)

Het gezelschap was vol bewondering maar niet geheel tevreden over de twee, uit kippengaas en paaltjes bestaande uitlooprennen, de een voor de honden en de ander voor de kippen die erin gehuisvest zijn geweest. Het werd natuurlijk heel netjes onder woorden gebracht (‘het is wel jammer van …. ‘), maar Albertine trok zich de kritiek toch aan. ‘Ja, maar wij zijn hier pas een maand!’

Daarna werden we rondgeleid in het huis, ook een ontwerp van Übbing, en in de tuin, die ontworpen is (u raadt het al) door Zocher, junior deze keer. Mooi, maar toch bleef de duiventoren ons bezighouden. Een van de fotografen, en die zijn er veel in dit gezelschap, ontdekte dat je vanuit de tuin, opzij van het gebouw, een foto kon maken waarop het hinderlijke kippengaas, door de afstand en de lichtval, vrijwel onzichtbaar was geworden. Het nieuwtje ging snel rond en de een na de ander spoedde zich naar deze beauty-spot.

* Kijk voor meer informatie op www.donderberggroep.nl .
 
***************************************************
Ballet van verse voetjes, een dichtbundel van Claude Aendenboom.
kost 7 E. Bestel hem via de reactieknop onder.
© 2006 Frits Hoorweg
powered by CJ2