archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Luister! | ||||
Blue guitars en Chris Rea | Henk Klaren | |||
Als je nieuwe muziek verwerft moet je er altijd een paar keer naar luisteren om ze te internaliseren. Anders staat ze maar in de kast en zet je vaak iets anders op omdat je dan weet wat er komt. De verzameling moet een deel van jezelf zijn. Als ik nu op de radio een nummer hoor van één van mijn vele favoriete oude LP’s van de Stones, de Beatles, Dylan, Janis, de Byrds, Buffalo Springfield, noem maar op, dan zing ik daarna bijna automatisch het volgende nummer van de LP. Vaak in koor met mijn vrouw. Mercedes Benz komt ná Me and Bobby McGee. Met dat de CD-rekjes voller raken wordt het moeilijker. Met de laatste paar honderd CD’s word je nooit zo vertrouwd als met de eerste honderd LP’s. Laat staan met de eerste twee: Help van de Beatles en – véél beter – Out of Our Heads van de Stones.
Soms wordt het je ook wel erg moeilijk gemaakt. Een extreem voorbeeld is het project (Blue Guitars) van Chris Rea. Voor mij wás Chris Rea altijd die lelijke zanger van het stukgedraaide hitje Josephine, maar na zijn CD The Blue Café uit 1998 is mijn mening veranderd. Hij heeft duidelijk iets met de kleur blauw. Blauw komt veel voor in de titels van zijn nummers en zijn albums. Andere kleuren niet. Ook zijn schilderijen bevatten veel blauw. Zijn raceautootje is ook blauw.
Voor Sinterklaas 2005 kreeg ik Blue Guitars cadeau. Een monumentaal project over de blues. Het bestaat uit een boek, 11 CD’s met in totaal 137 nummers en een DVD. Het boek bevat alle liedteksten en korte beschouwingen per CD, een interview met Chris, foto’s van de musici en de gebruikte instrumenten en veel, veel schilderijen van de zanger/schilder. Een boek om bovenop de stapel koffietafelboeken te leggen. Rea heeft alle nummers op de CD’s zelf geschreven en er is wat mij betreft geen zwak nummer bij. Volgens het interview in het boek is er zelfs streng geselecteerd. Er was wel materiaal voor 50 CD’s. Iedere CD behandelt een ‘soort’ blues.
Een oude zwarte blueszanger – ik ben vergeten wie - zei eens dat er eigenlijk maar één bluesnummer bestaat met steeds verschillende teksten. Dat is overdreven, maar een blues is altijd herkenbaar aan de akkoordenschema’s. En toch wordt het niet saai, zelfs niet als je al die CD’s de hele dag draait. Natuurlijk: het blijft Chris Rea met zijn karakteristieke stem en het blijft de blues, maar het verveelt niet. Net zo min als J.J. Cale snel verveelt. Net zo’n soort stem, net zo ontspannen en ook vaak nummers, die dicht bij elkaar liggen.
De verschillen tussen de soorten blues worden benadrukt door de gebruikte instrumenten, de teksten en vaak het karakter van de composities. Veel banjo op Celtic & Irish Blues; je hoort zelfs violen op Blues Ballads. De teksten zijn vaak toepasselijk: Chicago Morning op Chicago Blues, Texas Blue op Texas Blues en op Louisiana & New Orleans wordt veel in het Frans gezongen. Latin Blues is praktisch een bossa nova-CD. De begeleidende tekst in het boek zegt daarover: “Bossa nova blues is just as viable as any blues format, it’s just not from Mississipi, but boy, the feeling’s just as bad.” Want daar gaat de blues natuurlijk over, ellende en verdriet. Daar kan Chris Rea wel over meepraten, want hij heeft nogal wat ernstige ziektes achter de rug. Blue Guitars is ontstaan in de herstelperiode na zijn laatste levensbedreigende aandoening. Of dat nou therapeutisch gezien zo logisch is om je in zo’n periode ernstig te verdiepen in een muzieksoort van ellende en verdriet weet ik niet, maar het heeft wel iets heel moois opgeleverd.
De DVD is een fraai extraatje. Het is een soort making of documentaire. Veel tekst van Chris zelf, maar ook van de andere musici en de manager en zo. Het is even wennen aan het Yorkshire-accent van Chris, de DVD heeft geen ondertitels, maar als je dat eenmaal verstaat hoor je wel leuke verhalen. Zoals hoe het kwam dat hij zanger werd. Dat was helemaal niet de bedoeling, maar toen één van zijn vroege bands moest voorspelen voor een platenmaatschappij móest hij wel zingen omdat hij de enige was die de tekst van de door hemzelf geschreven nieuwe nummers kende. In het platencontract werd vervolgens vastgelegd dat hij de zanger was. Het nummer Easy Rider (give me something for the pain) slaat op zijn tijd in het ziekenhuis. Hij en zijn medepatienten noemden één van de verpleegsters Easy Rider. Volgens hem spaarden ze de morfine van de hele dag op om ‘s avonds alles ineens te nemen. De kick was de pijn waard neem ik aan. Aan het eind van de documentaire legt hij uit, dat oorspronkelijke blues spelen eigenlijk de bedoeling was toen hij op zijn 22ste een gitaar kocht. Daarvoor lette hij vaak meer op de wensen van de radiomensen, opdat zijn muziek maar gespeeld zou worden en dus verkoopbaar zou zijn voor de platenmaatschappij. De DVD eindigt met een hartverscheurend Someday I will find my Peace. |
||||
© 2006 Henk Klaren | ||||
powered by CJ2 |