archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Léon Spillaert Dik Kruithof

2206VG Spillaert1
Op 22 juli 2014 schreef Joost Zwagerman in de Volkskrant over Léon Spilliaert en zijn schilderij De Blauwe Teil dat te zien is in Mu.Zee en waarvoor hij speciaal naar Oostende was gereisd. Ik heb het stuk nooit vergeten en de naam Spilliaert bleef ook hangen.  Jaren later zag ik een aantal schilderijen van hem in een museum in Brussel, stille kunst, waarvan ik houd.  Veel grijs en donker, wijde vergezichten met bomen. Nu is er in het Kunstmuseum in Den Haag een tentoonstelling van Spillaert samen met de fotograaf Dirk Braeckman onder de titel Nachtdieren, verwijzend naar beider gewoonte om ’s nachts op stap te gaan, foto’s worden dan wel eens donker en het werk van Spilliaert is dat ook vaak, zeker omdat hij veel tekende en met inkt werkte. 

Spilliaert leefde van 1881 tot 1946 en wordt in het begin gerekend tot de symbolisten maar blijft later een buitenbeentje, wars van invloeden van andere kunststijlen. In een belangrijk boek over de Belgische kunst uit 1946 moet hij het doen met enkele regels in een kort hoofdstukje ‘Quelques isolés’.  Inmiddels wordt hij gezien als een van de belangrijkste Belgische schilders van de eerste helft van de vorige eeuw.   

Spilliaert

Omdat ik Braekman niet kende heb ik de tentoonstelling in twee keer gedaan, eerst voor Spilliaert en daarna nog een keer voor Braeckman. Het rondje Spilliaert was zeer de moeite waard maar miste het grote gebaar of een hoogtepunt. De blauwe teil was er niet en ik begon mij af te vragen of ik wel de goede herinnering bewaard had. Hij heeft heel veel ‘marines’ gemaakt, werken waarin land en zee elkaar ontmoeten, meestal in de donkere kleuren van de nacht want hij was altijd een slechte slaper en wandelde ’s nachts veel. Het is mooi werk2206VG Spillaert2 waar in grote lijnen en gedempte kleuren met veel grijzen de horizon meestal een belangrijke plaats in neemt.

Hij heeft een periode gehad waarin zijn werk gevraagd werd, vooral ook in Parijs en in die tijd maakt hij ook wel kleuriger schilderijen maar dan verdwijnt meestal de grote lijn uit zijn werk en komen er gekleurde details in. Die werken spreken mij minder aan. Wel apart uit die periode zijn een drietal werken in opdracht over een luchtschip – denk aan een Zeppelin – dat hij voor een Belgische industrieel moest vastleggen. Dan zie je goed hoe hij ook met zo’n modern onderwerp op een heel eigen wijze omgaat. Eerder deed hij dat al in 1908 met zijn tekening Duizeling waarin een gesluierde vrouw vecht tegen de wind op een toren van cirkels. Die tekening werd in 2002 verwerkt in ‘Umbra’, een monument van de Oostendse kunstenares Herlinde Seynaeve, waarin het schilderij is vertaald naar drie dimensies.

Brackaert

Is van deze tijd en fotograaf en ook veel bezig in zwart en het sluit mooi aan bij de sfeer van de schilderijen. Echt indrukwekkend zijn in elk geval de zes grote foto’s die zijn opgedragen aan Clarisse M. (2004-2023). Clarisse was een leerling die zoals hij schrijft ‘begenadigd was met uitzonderlijke talenten’.

De Blauwe Teil

Het schilderij van De Blauwe Teil waar Joost zo enthousiast over was hangt niet op de tentoonstelling. Ik vroeg mij dus af of ik iets door elkaar had gehaald maar in de museumwinkel bleek dat niet zo te zijn. Daar werd een doosje met kaarten van zijn werk verkocht en daar stonden de blauwe teil en de duizeling op. 

----------

De schrijver geeft de foto's geleverd.


© 2024 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Léon Spillaert Dik Kruithof
2206VG Spillaert1
Op 22 juli 2014 schreef Joost Zwagerman in de Volkskrant over Léon Spilliaert en zijn schilderij De Blauwe Teil dat te zien is in Mu.Zee en waarvoor hij speciaal naar Oostende was gereisd. Ik heb het stuk nooit vergeten en de naam Spilliaert bleef ook hangen.  Jaren later zag ik een aantal schilderijen van hem in een museum in Brussel, stille kunst, waarvan ik houd.  Veel grijs en donker, wijde vergezichten met bomen. Nu is er in het Kunstmuseum in Den Haag een tentoonstelling van Spillaert samen met de fotograaf Dirk Braeckman onder de titel Nachtdieren, verwijzend naar beider gewoonte om ’s nachts op stap te gaan, foto’s worden dan wel eens donker en het werk van Spilliaert is dat ook vaak, zeker omdat hij veel tekende en met inkt werkte. 

Spilliaert leefde van 1881 tot 1946 en wordt in het begin gerekend tot de symbolisten maar blijft later een buitenbeentje, wars van invloeden van andere kunststijlen. In een belangrijk boek over de Belgische kunst uit 1946 moet hij het doen met enkele regels in een kort hoofdstukje ‘Quelques isolés’.  Inmiddels wordt hij gezien als een van de belangrijkste Belgische schilders van de eerste helft van de vorige eeuw.   

Spilliaert

Omdat ik Braekman niet kende heb ik de tentoonstelling in twee keer gedaan, eerst voor Spilliaert en daarna nog een keer voor Braeckman. Het rondje Spilliaert was zeer de moeite waard maar miste het grote gebaar of een hoogtepunt. De blauwe teil was er niet en ik begon mij af te vragen of ik wel de goede herinnering bewaard had. Hij heeft heel veel ‘marines’ gemaakt, werken waarin land en zee elkaar ontmoeten, meestal in de donkere kleuren van de nacht want hij was altijd een slechte slaper en wandelde ’s nachts veel. Het is mooi werk2206VG Spillaert2 waar in grote lijnen en gedempte kleuren met veel grijzen de horizon meestal een belangrijke plaats in neemt.

Hij heeft een periode gehad waarin zijn werk gevraagd werd, vooral ook in Parijs en in die tijd maakt hij ook wel kleuriger schilderijen maar dan verdwijnt meestal de grote lijn uit zijn werk en komen er gekleurde details in. Die werken spreken mij minder aan. Wel apart uit die periode zijn een drietal werken in opdracht over een luchtschip – denk aan een Zeppelin – dat hij voor een Belgische industrieel moest vastleggen. Dan zie je goed hoe hij ook met zo’n modern onderwerp op een heel eigen wijze omgaat. Eerder deed hij dat al in 1908 met zijn tekening Duizeling waarin een gesluierde vrouw vecht tegen de wind op een toren van cirkels. Die tekening werd in 2002 verwerkt in ‘Umbra’, een monument van de Oostendse kunstenares Herlinde Seynaeve, waarin het schilderij is vertaald naar drie dimensies.

Brackaert

Is van deze tijd en fotograaf en ook veel bezig in zwart en het sluit mooi aan bij de sfeer van de schilderijen. Echt indrukwekkend zijn in elk geval de zes grote foto’s die zijn opgedragen aan Clarisse M. (2004-2023). Clarisse was een leerling die zoals hij schrijft ‘begenadigd was met uitzonderlijke talenten’.

De Blauwe Teil

Het schilderij van De Blauwe Teil waar Joost zo enthousiast over was hangt niet op de tentoonstelling. Ik vroeg mij dus af of ik iets door elkaar had gehaald maar in de museumwinkel bleek dat niet zo te zijn. Daar werd een doosje met kaarten van zijn werk verkocht en daar stonden de blauwe teil en de duizeling op. 

----------

De schrijver geeft de foto's geleverd.
© 2024 Dik Kruithof
powered by CJ2