archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Taakstraffenstok Marietta van der Duyn Schouten

0312BS Leven Vuilnis
Van de week las ik in de krant dat onze grijze containers gecontroleerd worden door het reinigingsbedrijf. Men kijkt wat er zoal in zit. Mocht blijken dat je braaf je afval scheidt dan wordt je daarvoor beloond en hoef je dit jaar geen afvalheffing te betalen. Joepie, denk ik nog voordat het langzaam tot mij doordringt dat mij dat wel niet zal lukken. Ik ruim namelijk regelmatig bij ons achter het bos op met een plastic zak en een taakstraffenstok. De volle zakken ga ik thuis natuurlijk niet ‘scheiden’, zo gek ben ik nou ook weer niet.

Het is begonnen met mijn dochtertje. Kinderen moeten, mijns inziens, zo snel mogelijk leren dat rommel niet op straat gegooid mag worden. Toen zij de troep in het bos zag zei ze dan ook:
‘Mag nie’.
Nee, kind, dat mag niet.
‘Mee njemuh?’
Nee, lieverd, dat is vies.
Bijna elke dag dezelfde vragen aanhorend bedacht ik dat ik haar dus leerde: Nee, rommel mag je niet weg gooien, maar als het er eenmaal ligt dan tolereren we het met z’n allen en kijken we de andere kant uit. Dat is inconsequent en daar hou ik niet van. Dus heb ik geïnvesteerd in een grijpstok. De eerste tijd, als we met het hele gezin op pad gingen, liep mijn man meters achter mij. Hij schaamde zich. Ja, je moet er wat voor over hebben. Het went gelukkig en tegenwoordig zijn we samen trots dat we consequent zijn en …….. dat we zo goed zijn voor het milieu.

Tja, gek genoeg moet ik soms een licht gevoel van teleurstelling onderdrukken als het te schoon is en ik slechts met een halve zak (buit?) thuis kom. Ook moet ik toegeven dat ik wel eens een blaadje oppak als er mensen voorbij komen, zodat ze kunnen zien wat ik aan het doen ben. Veel mensen zijn vol lof. Maar meedoen, ho maar. Soms zijn er mensen die een praatje aanknopen speciaal om te vertellen wat zij allemaal voor het milieu doen.

Het artikel in de krant heeft een crisis bij ons thuis veroorzaakt. Doe je je best word je zo te grazen genomen. Voor ons waarschijnlijk nooit een teruggave van de afvalheffing. En wel voor de viespeuken die hun kinderen een compleet bankstel in het bos hebben laten parkeren, en grote hoeveelheden lege blikjes en breezers. Een eindeloze hoeveelheid snoeppapiertjes haal ik er regelmatig weg. Van de week lag er een grote glasplaat half op het pad, half in de struiken, stuk geslagen. Ik heb wat klein spul weg kunnen halen maar de rest ligt er nog. Evenals een afgedankte buggy in de vijver waar ik niet bij kon komen.

Nu zal ik er voor 'afgestraft' worden dat ik die vieze volle zakken die ik uit het bos haal niet meer ga scheiden? Wij eisen genoegdoening. Ze kunnen ons tenminste de plastic zakken gratis geven en een nieuwe taakstraffenstok. Want we gaan wel door. Al is het alleen om consequent te zijn.
 
************************************
La Cadena is het enige Nederlandse tangoblad.
Ga voor informatie naar: www.lacadena.nl .



© 2006 Marietta van der Duyn Schouten meer Marietta van der Duyn Schouten - meer "Het leven zelf"
Beschouwingen > Het leven zelf
Taakstraffenstok Marietta van der Duyn Schouten
0312BS Leven Vuilnis
Van de week las ik in de krant dat onze grijze containers gecontroleerd worden door het reinigingsbedrijf. Men kijkt wat er zoal in zit. Mocht blijken dat je braaf je afval scheidt dan wordt je daarvoor beloond en hoef je dit jaar geen afvalheffing te betalen. Joepie, denk ik nog voordat het langzaam tot mij doordringt dat mij dat wel niet zal lukken. Ik ruim namelijk regelmatig bij ons achter het bos op met een plastic zak en een taakstraffenstok. De volle zakken ga ik thuis natuurlijk niet ‘scheiden’, zo gek ben ik nou ook weer niet.

Het is begonnen met mijn dochtertje. Kinderen moeten, mijns inziens, zo snel mogelijk leren dat rommel niet op straat gegooid mag worden. Toen zij de troep in het bos zag zei ze dan ook:
‘Mag nie’.
Nee, kind, dat mag niet.
‘Mee njemuh?’
Nee, lieverd, dat is vies.
Bijna elke dag dezelfde vragen aanhorend bedacht ik dat ik haar dus leerde: Nee, rommel mag je niet weg gooien, maar als het er eenmaal ligt dan tolereren we het met z’n allen en kijken we de andere kant uit. Dat is inconsequent en daar hou ik niet van. Dus heb ik geïnvesteerd in een grijpstok. De eerste tijd, als we met het hele gezin op pad gingen, liep mijn man meters achter mij. Hij schaamde zich. Ja, je moet er wat voor over hebben. Het went gelukkig en tegenwoordig zijn we samen trots dat we consequent zijn en …….. dat we zo goed zijn voor het milieu.

Tja, gek genoeg moet ik soms een licht gevoel van teleurstelling onderdrukken als het te schoon is en ik slechts met een halve zak (buit?) thuis kom. Ook moet ik toegeven dat ik wel eens een blaadje oppak als er mensen voorbij komen, zodat ze kunnen zien wat ik aan het doen ben. Veel mensen zijn vol lof. Maar meedoen, ho maar. Soms zijn er mensen die een praatje aanknopen speciaal om te vertellen wat zij allemaal voor het milieu doen.

Het artikel in de krant heeft een crisis bij ons thuis veroorzaakt. Doe je je best word je zo te grazen genomen. Voor ons waarschijnlijk nooit een teruggave van de afvalheffing. En wel voor de viespeuken die hun kinderen een compleet bankstel in het bos hebben laten parkeren, en grote hoeveelheden lege blikjes en breezers. Een eindeloze hoeveelheid snoeppapiertjes haal ik er regelmatig weg. Van de week lag er een grote glasplaat half op het pad, half in de struiken, stuk geslagen. Ik heb wat klein spul weg kunnen halen maar de rest ligt er nog. Evenals een afgedankte buggy in de vijver waar ik niet bij kon komen.

Nu zal ik er voor 'afgestraft' worden dat ik die vieze volle zakken die ik uit het bos haal niet meer ga scheiden? Wij eisen genoegdoening. Ze kunnen ons tenminste de plastic zakken gratis geven en een nieuwe taakstraffenstok. Want we gaan wel door. Al is het alleen om consequent te zijn.
 
************************************
La Cadena is het enige Nederlandse tangoblad.
Ga voor informatie naar: www.lacadena.nl .

© 2006 Marietta van der Duyn Schouten
powered by CJ2