archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Modern reizen Nienke Nieuwenhuizen

2019BZ Modern reizen
Je moet het reizen wel bijhouden. Als je even niet oplet, mis je de nieuwe formules. Heel veel hotels werken alleen nog met sleutelkastjes. Je komt aan bij je hotel, opent het luikje van het sleutelkastje, voert de code in, die je op je telefoon is toegestuurd en kan dan de sleutel van voordeur en deur van je kamer pakken, teneinde die deuren te openen. Maar hoe doe je dat als je het fenomeen sleutelkastje nog niet kent! De informatie is je tijdens het reizen toegezonden. 

Maar je telefoon heeft op het moment dat je bij je hotel arriveert, geen contact met internet en je bent in het vertrouwen dat je hartelijk wordt ontvangen aan de balie van het hotel. Je wilt aanbellen, maar een bel is er niet. Er hangt wel een decoratieve klopper. Je klopt! De jonge man die in de kamer naast de deur achter zijn bureau zit te lezen, komt niet in beweging. Je klopt dan nog maar eens met je knokkels op het raam. De man komt in beweging en opent de deur. Je stelt je voor en denkt ingeschreven te worden. Maar nee, hij is niet de portier, hij is een gewone hotelgast.
Dit is een modern hotel zonder zichtbaar personeel. Hij vertelt me dat hij student is en stage loopt in het in de buurt liggende ziekenhuis. Gelukkig weet hij alles van de werking van dit nieuwe hotel-fenomeen.

Hij stelt me gerust. Vertelt me waar ik het stopcontact in de gezamenlijke ruimte kan vinden en wijst me ook op de 'palavra passa' (paswoord) voor de Wifi. Hij neemt de tijd voor me. Door de zenuwen kan ik mijn bril niet vinden. Hij opent de telefoon voor me en ziet het bericht van Susanne. Leest het voor. Opent aanschouwelijk het sleutelkastje en laat me discreet zelf de code invullen, die hij inmiddels al heeft gelezen. Hij haalt een palletje over en daar zijn de huis- en kamer-sleutels. Ik houd ze voor de rest van mijn verblijf angstvallig bij me, want ik ben doodsbang voor dat kastje.

Een paar uur later krijg ik bericht van Susanne: 'Vergeet u niet in te checken? Als u dat niet doet, staat er een boete op van 500 €'. Ik moet weer op een code drukken. Dit keer op één die digitaal is meegezonden. Het inschrijfformulier verschijnt. Inmiddels bevind ik me in de aangeprezen, veel te dure Spa in Evora, die je het gevoel van het 'verleden' moet geven! Alles voor de mindfulness! Verrek, zo heette mijn hotelkamer ook! Dat stond tenminste vermeld op mijn sleutelkastje en de deur naar mijn kamer. In die kamer heb ik mijn paspoort veilig opgeborgen, dus ik kan niet stante pede aan de vraag voldoen. Terwijl ik dat per telefoon uitleg aan Susanne, denk ik: 'Is die boete 'mijn' probleem?'

Ik kom pas tegen twaalf uur in de nacht terug, want natuurlijk verdwaal ik in die vanuit de Moorse cultuur met sloppen en stegen gebouwde stad. Hoe kom ik buiten de muur? Ah ja, deze straat herken ik. Niet verwonderlijk, want ik loop er al voor de derde keer! De stad is inmiddels stil, maar gelukkig hoor ik ergens een groepje jonge mensen. Ik weet niet hoe ik bij mijn hotel kom, beken ik ze. Ze pielen wat op mijn telefoon, toveren een plattegrond tevoorschijn, houden me die voor en zeggen: Ziet u, u bent nu hier en dan loop je zo en zo naar uw hotel. Als ze de verbijstering op mijn gezicht zien, geven ze een andere oplossing. Eén die deze debiel verstaat: Je loopt deze straat alsmaar naar beneden. Dan kom je bij een splitsing en neemt de meest rechtse straat. Dan zie je een rotonde en blijft naar beneden lopen en wandelt dan zo de PORTA NOVA uit. Dan blijft u naar rechts lopen richting benzinepomp.

Opoe is gered! Nog geen half uur geleden liep ik ook dichtbij deze buurt en een uur geleden ook! Maar het gevoel dat ik dertig jaar geleden ook zoveel had moeten klimmen en dalen over die oude Portugese keitjes, daar stond me toch echt niets meer van bij!

Zou het dan tóch aan de souplesse van de spieren van lichaam en brein liggen?

----------

Het gedoe is verbeeld door Petra Busstra.
Meer informatie: www.petrabusstra.com




© 2023 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Ergernissen"
Bezigheden > Ergernissen
Modern reizen Nienke Nieuwenhuizen
2019BZ Modern reizen
Je moet het reizen wel bijhouden. Als je even niet oplet, mis je de nieuwe formules. Heel veel hotels werken alleen nog met sleutelkastjes. Je komt aan bij je hotel, opent het luikje van het sleutelkastje, voert de code in, die je op je telefoon is toegestuurd en kan dan de sleutel van voordeur en deur van je kamer pakken, teneinde die deuren te openen. Maar hoe doe je dat als je het fenomeen sleutelkastje nog niet kent! De informatie is je tijdens het reizen toegezonden. 

Maar je telefoon heeft op het moment dat je bij je hotel arriveert, geen contact met internet en je bent in het vertrouwen dat je hartelijk wordt ontvangen aan de balie van het hotel. Je wilt aanbellen, maar een bel is er niet. Er hangt wel een decoratieve klopper. Je klopt! De jonge man die in de kamer naast de deur achter zijn bureau zit te lezen, komt niet in beweging. Je klopt dan nog maar eens met je knokkels op het raam. De man komt in beweging en opent de deur. Je stelt je voor en denkt ingeschreven te worden. Maar nee, hij is niet de portier, hij is een gewone hotelgast.
Dit is een modern hotel zonder zichtbaar personeel. Hij vertelt me dat hij student is en stage loopt in het in de buurt liggende ziekenhuis. Gelukkig weet hij alles van de werking van dit nieuwe hotel-fenomeen.

Hij stelt me gerust. Vertelt me waar ik het stopcontact in de gezamenlijke ruimte kan vinden en wijst me ook op de 'palavra passa' (paswoord) voor de Wifi. Hij neemt de tijd voor me. Door de zenuwen kan ik mijn bril niet vinden. Hij opent de telefoon voor me en ziet het bericht van Susanne. Leest het voor. Opent aanschouwelijk het sleutelkastje en laat me discreet zelf de code invullen, die hij inmiddels al heeft gelezen. Hij haalt een palletje over en daar zijn de huis- en kamer-sleutels. Ik houd ze voor de rest van mijn verblijf angstvallig bij me, want ik ben doodsbang voor dat kastje.

Een paar uur later krijg ik bericht van Susanne: 'Vergeet u niet in te checken? Als u dat niet doet, staat er een boete op van 500 €'. Ik moet weer op een code drukken. Dit keer op één die digitaal is meegezonden. Het inschrijfformulier verschijnt. Inmiddels bevind ik me in de aangeprezen, veel te dure Spa in Evora, die je het gevoel van het 'verleden' moet geven! Alles voor de mindfulness! Verrek, zo heette mijn hotelkamer ook! Dat stond tenminste vermeld op mijn sleutelkastje en de deur naar mijn kamer. In die kamer heb ik mijn paspoort veilig opgeborgen, dus ik kan niet stante pede aan de vraag voldoen. Terwijl ik dat per telefoon uitleg aan Susanne, denk ik: 'Is die boete 'mijn' probleem?'

Ik kom pas tegen twaalf uur in de nacht terug, want natuurlijk verdwaal ik in die vanuit de Moorse cultuur met sloppen en stegen gebouwde stad. Hoe kom ik buiten de muur? Ah ja, deze straat herken ik. Niet verwonderlijk, want ik loop er al voor de derde keer! De stad is inmiddels stil, maar gelukkig hoor ik ergens een groepje jonge mensen. Ik weet niet hoe ik bij mijn hotel kom, beken ik ze. Ze pielen wat op mijn telefoon, toveren een plattegrond tevoorschijn, houden me die voor en zeggen: Ziet u, u bent nu hier en dan loop je zo en zo naar uw hotel. Als ze de verbijstering op mijn gezicht zien, geven ze een andere oplossing. Eén die deze debiel verstaat: Je loopt deze straat alsmaar naar beneden. Dan kom je bij een splitsing en neemt de meest rechtse straat. Dan zie je een rotonde en blijft naar beneden lopen en wandelt dan zo de PORTA NOVA uit. Dan blijft u naar rechts lopen richting benzinepomp.

Opoe is gered! Nog geen half uur geleden liep ik ook dichtbij deze buurt en een uur geleden ook! Maar het gevoel dat ik dertig jaar geleden ook zoveel had moeten klimmen en dalen over die oude Portugese keitjes, daar stond me toch echt niets meer van bij!

Zou het dan tóch aan de souplesse van de spieren van lichaam en brein liggen?

----------

Het gedoe is verbeeld door Petra Busstra.
Meer informatie: www.petrabusstra.com


© 2023 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2