archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Nickelsdorf 2 – Friedrichshof Willem Minderhout

1920VG Nick2.1Ik besloot om in de vakantie naar Nickelsdorf af te reizen omdat mijn vriend, de saxofonist en componist Peter van Bergen, daar op ging treden. Ook de rest van het programma zag er zeer aantrekkelijk uit. Ik kreeg een adres door van een hotelletje in het dorp maar dat bleek al vol te zitten. Ik vroeg of Peter wel iets gevonden had. Voor hem was uiteraard een hotel geregeld. Gelukkig bleek daar ook nog ruimte voor mij.

Hotel Friedrichshof

‘Friedrichshof’ heette het. Ik nam aan dat dat een hotel in het dorp was. Dat bleek niet het geval te zijn. Om Friedrichshof te bereiken moest je weer terugrijden in de richting van de snelweg Wenen – Boedapest. Even voorbij ‘de grote doos’ moest je een landweggetje langs de zonnebloemen en de windturbines parallel aan de snelweg volgen. Als je door de hazen en reeën laverend zo’n tien kilometer doorreed, dan kwam je er. Plotseling dook er een groot gebouw op met een toren, omringd door huisjes en hoge bomen. Voor het gebouw strekte zich een fors parkeerterrein uit. Ik was gearriveerd.

Het hotel bleek een merkwaardig gebouw, maar wel een erg prettige plek te zijn. Ik hoorde onmiddellijk de zang van de wielewaal uit de boomtoppen weerklinken. Je zag ze nauwelijks maar het stikte ervan.
Achter het hotel bevond zich een prachtige vijver waar omwonenden en hotelgasten mochten zwemmen en dat was in de zomerse hitte een uitkomst. ‘Auch FKK wenn es keine Kinder gibt’, zo legde Heide ons uit.

Heide was opgeduikeld door toonkunstenaar Gert-Jan Prins die ook in Friedrichshof verbleef. Hij had ontdekt dat er naast het hotel een museum gevestigd was en was op zoek gegaan naar iemand die ons toegang kon verschaffen. En dat was Heide. Ze woonde in Wenen, maar, als ik me het goed herinner, haar overleden man had hier een atelier gehad. Zij verzorgde1920VG Nick2.2 nog rondleidingen in het museum.

Museum

Het museum, een hagelwit gekalkte fraaie ruimte, bleek werken van de Weense Aktionisten te bevatten. Sterker nog: ons hotel bleek vroeger een commune te zijn geweest waar een van de leidende figuren van die Aktionisten de scepter zwaaide. De collectie was alleszins de moeite waard, al waren sommige foto’s en films van ‘taboedoorbrekende’ performances tamelijk misselijkmakend.   

De baas van de commune bleek Otto Mühl te zijn geweest. In de commune moest alles anders. ‘Onderdrukkende structuren’ als huwelijk en gezin waren taboe. Zoals dat gaat ontwikkelde Mühl zich echter tot een uiterst autoritaire sekteleider die uiteindelijk in 1991 veroordeeld werd tot zeven jaar gevangenisstraf voor verkrachting en seks met minderjarigen.

Dat had zich dus allemaal in ons hotel afgespeeld. Heide wist daar veel over te vertellen, maar wel uit de tweede hand want ze had Otto Mühl nooit gezien. Tot mijn verrassing bleek Peter van Bergen ook op de hoogte te zijn de commune van Otto Mühl. Hij had een keer op het festival in Nickelsdorf opgetreden met een orkest van de bassist Maarten van Regteren Altena. Maarten was met een aantal bandleden bij de commune op bezoek geweest en was helemaal in shock teruggekeerd. Peter was echter niet meegegaan, dus hij wist niet meer precies wat er aan de hand was geweest.

Ons hotel, verscholen op het platteland van Burgenland, had dus een tumultueuze geschiedenis. De collectie Aktionistische kunst kreeg zo een extra lading. Het was niet alleen esthetisering van de smerigheid, het waren ook zelf, althans Otto Mühl, echte smeerlappen.   

----------

De auteur heeft gezorgd voor de illustraties.



© 2022 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Nickelsdorf 2 – Friedrichshof Willem Minderhout
1920VG Nick2.1Ik besloot om in de vakantie naar Nickelsdorf af te reizen omdat mijn vriend, de saxofonist en componist Peter van Bergen, daar op ging treden. Ook de rest van het programma zag er zeer aantrekkelijk uit. Ik kreeg een adres door van een hotelletje in het dorp maar dat bleek al vol te zitten. Ik vroeg of Peter wel iets gevonden had. Voor hem was uiteraard een hotel geregeld. Gelukkig bleek daar ook nog ruimte voor mij.

Hotel Friedrichshof

‘Friedrichshof’ heette het. Ik nam aan dat dat een hotel in het dorp was. Dat bleek niet het geval te zijn. Om Friedrichshof te bereiken moest je weer terugrijden in de richting van de snelweg Wenen – Boedapest. Even voorbij ‘de grote doos’ moest je een landweggetje langs de zonnebloemen en de windturbines parallel aan de snelweg volgen. Als je door de hazen en reeën laverend zo’n tien kilometer doorreed, dan kwam je er. Plotseling dook er een groot gebouw op met een toren, omringd door huisjes en hoge bomen. Voor het gebouw strekte zich een fors parkeerterrein uit. Ik was gearriveerd.

Het hotel bleek een merkwaardig gebouw, maar wel een erg prettige plek te zijn. Ik hoorde onmiddellijk de zang van de wielewaal uit de boomtoppen weerklinken. Je zag ze nauwelijks maar het stikte ervan.
Achter het hotel bevond zich een prachtige vijver waar omwonenden en hotelgasten mochten zwemmen en dat was in de zomerse hitte een uitkomst. ‘Auch FKK wenn es keine Kinder gibt’, zo legde Heide ons uit.

Heide was opgeduikeld door toonkunstenaar Gert-Jan Prins die ook in Friedrichshof verbleef. Hij had ontdekt dat er naast het hotel een museum gevestigd was en was op zoek gegaan naar iemand die ons toegang kon verschaffen. En dat was Heide. Ze woonde in Wenen, maar, als ik me het goed herinner, haar overleden man had hier een atelier gehad. Zij verzorgde1920VG Nick2.2 nog rondleidingen in het museum.

Museum

Het museum, een hagelwit gekalkte fraaie ruimte, bleek werken van de Weense Aktionisten te bevatten. Sterker nog: ons hotel bleek vroeger een commune te zijn geweest waar een van de leidende figuren van die Aktionisten de scepter zwaaide. De collectie was alleszins de moeite waard, al waren sommige foto’s en films van ‘taboedoorbrekende’ performances tamelijk misselijkmakend.   

De baas van de commune bleek Otto Mühl te zijn geweest. In de commune moest alles anders. ‘Onderdrukkende structuren’ als huwelijk en gezin waren taboe. Zoals dat gaat ontwikkelde Mühl zich echter tot een uiterst autoritaire sekteleider die uiteindelijk in 1991 veroordeeld werd tot zeven jaar gevangenisstraf voor verkrachting en seks met minderjarigen.

Dat had zich dus allemaal in ons hotel afgespeeld. Heide wist daar veel over te vertellen, maar wel uit de tweede hand want ze had Otto Mühl nooit gezien. Tot mijn verrassing bleek Peter van Bergen ook op de hoogte te zijn de commune van Otto Mühl. Hij had een keer op het festival in Nickelsdorf opgetreden met een orkest van de bassist Maarten van Regteren Altena. Maarten was met een aantal bandleden bij de commune op bezoek geweest en was helemaal in shock teruggekeerd. Peter was echter niet meegegaan, dus hij wist niet meer precies wat er aan de hand was geweest.

Ons hotel, verscholen op het platteland van Burgenland, had dus een tumultueuze geschiedenis. De collectie Aktionistische kunst kreeg zo een extra lading. Het was niet alleen esthetisering van de smerigheid, het waren ook zelf, althans Otto Mühl, echte smeerlappen.   

----------

De auteur heeft gezorgd voor de illustraties.

© 2022 Willem Minderhout
powered by CJ2