archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Beelden uit soberder tijden, deel 2 Peter Schröder

0307BS Karlsbad
Massa-individualisering?
Het ‘televisie systeem’ is de meest ingrijpende aanwinst van de recente verbeeldingsvoorzieningen. Ook het meest ontbindende element in Westerse samenlevingen. In het begin beperkte de ontvangst van de teevee-heerschappij zich met één avondprogramma tot één huiskamer van één gezin. Nog eventjes ‘gezellig samen’ in gezinsverband. Al gauw te knus voor de pubers die de straat op blijven gaan. Steeds meer de ‘bewegende schemerlamp’ om bij weg te sullen. Dan steeds langere programma’s van steeds meer zenders op veel meer toestellen: iedereen zijn eigen tevee op zijn eigen kamer. Video, film, Webcams, PowerPoint, ‘ambient availability’: van de peuterprogramma’s in de kinderkamer tot de ‘reality’ op telefoonschermpjes van de losgeslagen pubers op de hangplekken en voetbalsupporters. Steeds meer beeldmogelijkheden, steeds meer steeds gevarieerder aanbod om aan de meest individuele wensen tegemoet te komen. ‘Massa-individualisering’, ruimte voor vervulling van de meest individuele vraag. En dan toch allemaal steeds ongeveer hetzelfde gaan zien: voorspelbare menselijke relaties, menselijke vechtpartijen en menselijke anatomie.

Hoofddoekjes
Vergelijk de onbestemde kortcyclische menselijke aankleding van nu met die van een eeuw geleden. Dan gaat het om het straatbeeld, het gewone volk, niet om elites. Jongens kregen als ze ‘uit de groei’ mannen waren geworden een pak en een jas en een hoed en daar deden ze de rest van hun leven mee, bij vrouwen wordende meisjes was het niet veel anders. Mode moest nog worden uitgevonden. Er was veel vaker kledingonderscheid: scholieren hadden een uniform, arbeiders hun werkplunje en nette mensen een soort kantoorkledij. Stofjassen, witte boorden, klederdrachten, petten, schorten, klompen en hoeden gaven aan tot welk gezelschap mensen behoorden. Uniformen die uitdrukking gaven van je plaats in de wereld – en soms ook uniformen die aangaven dat je maar0307BS Wustwezel beperkt deelnam aan de mensenwereld. Geestelijken en zorgenden, nonnen, monniken, pastoors, verpleegsters, dokters schermden zich meer af van de wereld dan gewone mensen. Hun kleding weerspiegelde een beperking in het sociale verkeer ten bate van een hechtere relatie met een andere wereld van liefde, lijden, leven, ziekte en dood. Een ‘burka variant’ waarvan niemand opkeek.

Witte sluiers
Vorige keer waren het sobere beelden van lege ruimten waarin instituutsbewoners sliepen en aten. Deze keer mensen. Gekleed in twee sluiervormen: het sobere habijt van novicen die binnen de muren van het klooster hun leven aan Maria gaan wijden, en de iets wuftere gewaden van de verpleegsters uit het kuuroord Karlsbad. Werkkleding voor spirituele activiteiten en voor paramedische, ‘balnéaire’ verzorging. De novicen uit het klooster onderscheiden zich met hun habijten duidelijk van de nederig geklede dorpsvrouwen die daar hand- en spandiensten verrichten. De verzorgsters uit Karlsbad worden bewaakt door de geüniformeerde veiligheidsman van toen. Goed kijken: toen volstrekt normale kleren, nu zou het niet meevallen er ongestoord mee over straat te lopen. Zeer ver weg. Hier behalve de authentieke bijschriften (vet) mijn Rörschach associaties (romein + cursief).

Boven: Karlsbad – Sprudel
Komt u maar verder, onze zes soeurs infirmières balnéaires staan klaar voor een grondig regime. Suzanne hanteert de dompelaar en de anderen zullen haar assisteren. Betrouwbare Heinrich heeft hier de supervisie.
 
Onder: Werk en ontspanning. Franciscanessen Missionarissen van Maria, Noviciaat te Gooreind – Wuestwezel.
We zijn ongeveer met zijn 36en. Elize bewoog niet meer. We hebben haar begraven, maar we doen net of we hout sprokkelen. We worden geholpen door werkvrouwen uit het dorp.


© 2006 Peter Schröder meer Peter Schröder - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Beelden uit soberder tijden, deel 2 Peter Schröder
0307BS Karlsbad
Massa-individualisering?
Het ‘televisie systeem’ is de meest ingrijpende aanwinst van de recente verbeeldingsvoorzieningen. Ook het meest ontbindende element in Westerse samenlevingen. In het begin beperkte de ontvangst van de teevee-heerschappij zich met één avondprogramma tot één huiskamer van één gezin. Nog eventjes ‘gezellig samen’ in gezinsverband. Al gauw te knus voor de pubers die de straat op blijven gaan. Steeds meer de ‘bewegende schemerlamp’ om bij weg te sullen. Dan steeds langere programma’s van steeds meer zenders op veel meer toestellen: iedereen zijn eigen tevee op zijn eigen kamer. Video, film, Webcams, PowerPoint, ‘ambient availability’: van de peuterprogramma’s in de kinderkamer tot de ‘reality’ op telefoonschermpjes van de losgeslagen pubers op de hangplekken en voetbalsupporters. Steeds meer beeldmogelijkheden, steeds meer steeds gevarieerder aanbod om aan de meest individuele wensen tegemoet te komen. ‘Massa-individualisering’, ruimte voor vervulling van de meest individuele vraag. En dan toch allemaal steeds ongeveer hetzelfde gaan zien: voorspelbare menselijke relaties, menselijke vechtpartijen en menselijke anatomie.

Hoofddoekjes
Vergelijk de onbestemde kortcyclische menselijke aankleding van nu met die van een eeuw geleden. Dan gaat het om het straatbeeld, het gewone volk, niet om elites. Jongens kregen als ze ‘uit de groei’ mannen waren geworden een pak en een jas en een hoed en daar deden ze de rest van hun leven mee, bij vrouwen wordende meisjes was het niet veel anders. Mode moest nog worden uitgevonden. Er was veel vaker kledingonderscheid: scholieren hadden een uniform, arbeiders hun werkplunje en nette mensen een soort kantoorkledij. Stofjassen, witte boorden, klederdrachten, petten, schorten, klompen en hoeden gaven aan tot welk gezelschap mensen behoorden. Uniformen die uitdrukking gaven van je plaats in de wereld – en soms ook uniformen die aangaven dat je maar0307BS Wustwezel beperkt deelnam aan de mensenwereld. Geestelijken en zorgenden, nonnen, monniken, pastoors, verpleegsters, dokters schermden zich meer af van de wereld dan gewone mensen. Hun kleding weerspiegelde een beperking in het sociale verkeer ten bate van een hechtere relatie met een andere wereld van liefde, lijden, leven, ziekte en dood. Een ‘burka variant’ waarvan niemand opkeek.

Witte sluiers
Vorige keer waren het sobere beelden van lege ruimten waarin instituutsbewoners sliepen en aten. Deze keer mensen. Gekleed in twee sluiervormen: het sobere habijt van novicen die binnen de muren van het klooster hun leven aan Maria gaan wijden, en de iets wuftere gewaden van de verpleegsters uit het kuuroord Karlsbad. Werkkleding voor spirituele activiteiten en voor paramedische, ‘balnéaire’ verzorging. De novicen uit het klooster onderscheiden zich met hun habijten duidelijk van de nederig geklede dorpsvrouwen die daar hand- en spandiensten verrichten. De verzorgsters uit Karlsbad worden bewaakt door de geüniformeerde veiligheidsman van toen. Goed kijken: toen volstrekt normale kleren, nu zou het niet meevallen er ongestoord mee over straat te lopen. Zeer ver weg. Hier behalve de authentieke bijschriften (vet) mijn Rörschach associaties (romein + cursief).

Boven: Karlsbad – Sprudel
Komt u maar verder, onze zes soeurs infirmières balnéaires staan klaar voor een grondig regime. Suzanne hanteert de dompelaar en de anderen zullen haar assisteren. Betrouwbare Heinrich heeft hier de supervisie.
 
Onder: Werk en ontspanning. Franciscanessen Missionarissen van Maria, Noviciaat te Gooreind – Wuestwezel.
We zijn ongeveer met zijn 36en. Elize bewoog niet meer. We hebben haar begraven, maar we doen net of we hout sprokkelen. We worden geholpen door werkvrouwen uit het dorp.
© 2006 Peter Schröder
powered by CJ2