archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Doe toch een spelletje mee delen printen terug
Sudoku Katharina Kouwenhoven

0305 VG Spel Sudoku
Ik heb mijzelf altijd beschouwd als iemand, die niet erg ontvankelijk is voor verslavingen. Na een avondje zwaar drinken, moet ik er de volgende dag niet aan denken weer alcohol te gebruiken en mocht dat om een of andere reden (de feestdagen!) toch nodig zijn, dan volgt een week abstinentie. Er is een duidelijk verschil tussen genieten en dwangmatig handelen en hoewel ik nog graag een sigaretje rook, stop ik onmiddellijk als ik mezelf betrap op dwanggedachten over dat roken. De eenarmige bandiet en de roulettetafel oefenen op mij geen aantrekkingskracht uit; dat is weggegooid geld waar mensen van profiteren die ik dat helemaal niet gun. Ik mag graag een spelletje kaarten, maar ik ben met wedstrijdbridge gestopt, omdat het te veel op 'werk' begon te lijken.

Elke vakantie neem ik wel een boekje met cryptogrammen mee en ik buig me ook wel eens over de scrypto in de zaterdageditie van de NRC, met als excuus dat het de geest soepel houdt. Als ik zo'n ding echter niet geheel op kan lossen, zit ik er niet erg mee. Ik doe het voor mijn lol en niet voor mijn verdriet. En als er echt helemaal niets anders te doen is, wil ik me ook nog wel eens toeleggen op andere puzzels: kruiswoordpuzzels, doorlopers, logico's. Sinds kort speel ik ook bijna wekelijks met een paar mensen weer een spelletje scrabble. Het doet me veel plezier, dat ik meestal win, maar vooral dat er iemand bij is die niet tegen zijn verlies kan en er 's nachts niet van kan slapen als hij (het is natuurlijk een man) weer verloren heeft. Dat fenomeen is mij volkomen vreemd. Tenslotte is het maar een spelletje!

Toch ben ik korte tijd geheel bezeten geweest van een paar computerspelletjes. Toen de eerste spelcomputers hun intree deden, die je aansloot op de televisie, heb ik een aantal maanden tot diep in de nacht Pacman en Space Invaders gespeeld. Ik werd gek van het feit dat ik mijn score maar niet kon verhogen en telkens verloor van een medebezetene, die over veel vrije tijd beschikte en dag en nacht bezig was Pacman niet te laten opeten en de Space Invaders weg te schieten. Opeens was het over. Wat een nutteloze tijdsverspilling. De spelcomputer verhuisde naar zolder en er is nooit een andere voor in de plaats gekomen. Spelletjes op de computer kunnen me sindsdien gestolen worden, al vind ik wel dat ze er mooi uitzien. De uitspraak van Hans Ree, dat de ware videokunst te vinden is bij computerspelletjes, kan ik van harte onderschrijven.

En nu is er opeens de sudokurage. Een sudoku is een cijferpuzzel en bestaat uit een matrix van 9x9 vakjes. In die 81 vakjes zijn een aantal getallen van 1 t/m 9 gegeven. Het is de bedoeling dat je die aanvult met andere getallen van 1 t/m 9, zodanig dat in elke rij én in elke kolom de getallen 1 t/m 9 komen te staan. Die hele matrix is verder verdeeld in negen kleine matrixen, van 3x3 vakjes. Ook in elke kleine matrix moeten de getallen 1 t/m 9 geplaatst worden. Elk getal mag natuurlijk maar één keer voorkomen in elke rij, kolom, of kleine matrix.

De eerste keer dat ik met zo'n sudoku geconfronteerd werd, voelde ik me meteen uitgedaagd. Zoiets moest ik makkelijk kunnen. Maar wat ik ook deed, ik slaagde er niet in die 81 vakjes op adequate wijze te vullen met de benodigde getallen. Wat was hier aan de hand? Ik werd op pijnlijke wijze herinnerd aan die Hongaarse kubus met die gekleurde vlakjes, waar ik ook eens een week vruchteloos aan had zitten draaien. Zelfs toen ik wist hoe je alle vlakken egaal van kleur moest krijgen (het linkervlak twee slagen naar achter draaien, het voorste vlak één slag naar links, etc. etc.) kreeg ik dat alleen voor elkaar als ik de instructie bij de hand had. Maar zo was er natuurlijk niets meer aan. Voor het oplossen van een sudoku moest natuurlijk ook een strategie bestaan. Maar waarom kon ik die niet bedenken?

Ik voelde me zwaar gefrustreerd, tot ik in de gaten kreeg, dat ik de informatie, dat ook in die kleine matrixen de getallen 1 t/m 9 moesten verschijnen, had genegeerd. Je zou denken, dat dat een extra handicap is en het oplossen alleen maar moeilijker maakt. Maar uit ervaring weet ik, dat dat niet zo is. Spelletjes zijn juist makkelijker, naarmate ze meer regels hebben. Elke regel legt namelijk beperkingen op aan het aantal mogelijke alternatieven. Kaartspelen met de regel dat je móet troeven als je geen kleur kan bekennen (geen alternatieven) zijn bijvoorbeeld makkelijker dan kaartspelen met de regel dat je mág troeven in zo'n situatie (twee alternatieven). Verschillende vormen van Klaverjassen laten zich zo onderscheiden.

Wat betekent dat nu voor die sudoku? Uit het feit dat ook in die kleine matrixen van negen vakjes de getallen van 1 t/m 9 moeten worden geplaatst, volgt dat per drie rijen en per drie kolommen elk getal in elke van de drie kleine matrixen die zij vormen, in een andere rij, c.q. kolom moet komen. Hiervan kun je handig gebruik maken bij de getallen die al in de matrix gegeven zijn. Bijvoorbeeld: staat in de kleine matrix links boven het getal acht op de eerste rij en in de kleine matrix rechts boven het getal acht op de derde rij, dan betekent dit dat het getal acht in de matrix midden boven op de tweede rij moet komen. Staan daar al twee getallen, dan staat de plaats van de acht vast. Maar in andere gevallen staan er misschien al achten in de bijbehorende kolommen, zodat bepaalde mogelijkheden komen te vervallen. Als je op deze manier te werk gaat is het oplossen vooral een kwestie van nauwkeurigheid. Toen ik dit had ontdekt, heb ik onmiddellijk een boekje met sudoku's aangeschaft. Maar na een stuk op tien sudoku's te hebben opgelost, werd het een soort routine en begon het me al te vervelen. Gelukkig bevonden zich in het tweede deel van het boekje een aantal moeilijker exemplaren. Moeilijker, omdat er minder getallen gegeven waren of omdat hun positie weinig informatie verschafte.

En zo heeft zich op nieuw een kleine bezetenheid van mij meester gemaakt. Al die sudoku's in dat boekje móeten worden opgelost. Maar als dat gebeurd is, stop ik er weer mee. Ik heb wel iets beters te doen. En het excuus, dat het de geest soepel houdt, gaat hier niet op. Wie kan er nou niet tot tien tellen?
 
 
***************************************************
Doe mee aan de beleggingswedstrijd op www.leunstoel.web-log.nl .


© 2005 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Doe toch een spelletje mee" -
Vermaak en Genot > Doe toch een spelletje mee
Sudoku Katharina Kouwenhoven
0305 VG Spel Sudoku
Ik heb mijzelf altijd beschouwd als iemand, die niet erg ontvankelijk is voor verslavingen. Na een avondje zwaar drinken, moet ik er de volgende dag niet aan denken weer alcohol te gebruiken en mocht dat om een of andere reden (de feestdagen!) toch nodig zijn, dan volgt een week abstinentie. Er is een duidelijk verschil tussen genieten en dwangmatig handelen en hoewel ik nog graag een sigaretje rook, stop ik onmiddellijk als ik mezelf betrap op dwanggedachten over dat roken. De eenarmige bandiet en de roulettetafel oefenen op mij geen aantrekkingskracht uit; dat is weggegooid geld waar mensen van profiteren die ik dat helemaal niet gun. Ik mag graag een spelletje kaarten, maar ik ben met wedstrijdbridge gestopt, omdat het te veel op 'werk' begon te lijken.

Elke vakantie neem ik wel een boekje met cryptogrammen mee en ik buig me ook wel eens over de scrypto in de zaterdageditie van de NRC, met als excuus dat het de geest soepel houdt. Als ik zo'n ding echter niet geheel op kan lossen, zit ik er niet erg mee. Ik doe het voor mijn lol en niet voor mijn verdriet. En als er echt helemaal niets anders te doen is, wil ik me ook nog wel eens toeleggen op andere puzzels: kruiswoordpuzzels, doorlopers, logico's. Sinds kort speel ik ook bijna wekelijks met een paar mensen weer een spelletje scrabble. Het doet me veel plezier, dat ik meestal win, maar vooral dat er iemand bij is die niet tegen zijn verlies kan en er 's nachts niet van kan slapen als hij (het is natuurlijk een man) weer verloren heeft. Dat fenomeen is mij volkomen vreemd. Tenslotte is het maar een spelletje!

Toch ben ik korte tijd geheel bezeten geweest van een paar computerspelletjes. Toen de eerste spelcomputers hun intree deden, die je aansloot op de televisie, heb ik een aantal maanden tot diep in de nacht Pacman en Space Invaders gespeeld. Ik werd gek van het feit dat ik mijn score maar niet kon verhogen en telkens verloor van een medebezetene, die over veel vrije tijd beschikte en dag en nacht bezig was Pacman niet te laten opeten en de Space Invaders weg te schieten. Opeens was het over. Wat een nutteloze tijdsverspilling. De spelcomputer verhuisde naar zolder en er is nooit een andere voor in de plaats gekomen. Spelletjes op de computer kunnen me sindsdien gestolen worden, al vind ik wel dat ze er mooi uitzien. De uitspraak van Hans Ree, dat de ware videokunst te vinden is bij computerspelletjes, kan ik van harte onderschrijven.

En nu is er opeens de sudokurage. Een sudoku is een cijferpuzzel en bestaat uit een matrix van 9x9 vakjes. In die 81 vakjes zijn een aantal getallen van 1 t/m 9 gegeven. Het is de bedoeling dat je die aanvult met andere getallen van 1 t/m 9, zodanig dat in elke rij én in elke kolom de getallen 1 t/m 9 komen te staan. Die hele matrix is verder verdeeld in negen kleine matrixen, van 3x3 vakjes. Ook in elke kleine matrix moeten de getallen 1 t/m 9 geplaatst worden. Elk getal mag natuurlijk maar één keer voorkomen in elke rij, kolom, of kleine matrix.

De eerste keer dat ik met zo'n sudoku geconfronteerd werd, voelde ik me meteen uitgedaagd. Zoiets moest ik makkelijk kunnen. Maar wat ik ook deed, ik slaagde er niet in die 81 vakjes op adequate wijze te vullen met de benodigde getallen. Wat was hier aan de hand? Ik werd op pijnlijke wijze herinnerd aan die Hongaarse kubus met die gekleurde vlakjes, waar ik ook eens een week vruchteloos aan had zitten draaien. Zelfs toen ik wist hoe je alle vlakken egaal van kleur moest krijgen (het linkervlak twee slagen naar achter draaien, het voorste vlak één slag naar links, etc. etc.) kreeg ik dat alleen voor elkaar als ik de instructie bij de hand had. Maar zo was er natuurlijk niets meer aan. Voor het oplossen van een sudoku moest natuurlijk ook een strategie bestaan. Maar waarom kon ik die niet bedenken?

Ik voelde me zwaar gefrustreerd, tot ik in de gaten kreeg, dat ik de informatie, dat ook in die kleine matrixen de getallen 1 t/m 9 moesten verschijnen, had genegeerd. Je zou denken, dat dat een extra handicap is en het oplossen alleen maar moeilijker maakt. Maar uit ervaring weet ik, dat dat niet zo is. Spelletjes zijn juist makkelijker, naarmate ze meer regels hebben. Elke regel legt namelijk beperkingen op aan het aantal mogelijke alternatieven. Kaartspelen met de regel dat je móet troeven als je geen kleur kan bekennen (geen alternatieven) zijn bijvoorbeeld makkelijker dan kaartspelen met de regel dat je mág troeven in zo'n situatie (twee alternatieven). Verschillende vormen van Klaverjassen laten zich zo onderscheiden.

Wat betekent dat nu voor die sudoku? Uit het feit dat ook in die kleine matrixen van negen vakjes de getallen van 1 t/m 9 moeten worden geplaatst, volgt dat per drie rijen en per drie kolommen elk getal in elke van de drie kleine matrixen die zij vormen, in een andere rij, c.q. kolom moet komen. Hiervan kun je handig gebruik maken bij de getallen die al in de matrix gegeven zijn. Bijvoorbeeld: staat in de kleine matrix links boven het getal acht op de eerste rij en in de kleine matrix rechts boven het getal acht op de derde rij, dan betekent dit dat het getal acht in de matrix midden boven op de tweede rij moet komen. Staan daar al twee getallen, dan staat de plaats van de acht vast. Maar in andere gevallen staan er misschien al achten in de bijbehorende kolommen, zodat bepaalde mogelijkheden komen te vervallen. Als je op deze manier te werk gaat is het oplossen vooral een kwestie van nauwkeurigheid. Toen ik dit had ontdekt, heb ik onmiddellijk een boekje met sudoku's aangeschaft. Maar na een stuk op tien sudoku's te hebben opgelost, werd het een soort routine en begon het me al te vervelen. Gelukkig bevonden zich in het tweede deel van het boekje een aantal moeilijker exemplaren. Moeilijker, omdat er minder getallen gegeven waren of omdat hun positie weinig informatie verschafte.

En zo heeft zich op nieuw een kleine bezetenheid van mij meester gemaakt. Al die sudoku's in dat boekje móeten worden opgelost. Maar als dat gebeurd is, stop ik er weer mee. Ik heb wel iets beters te doen. En het excuus, dat het de geest soepel houdt, gaat hier niet op. Wie kan er nou niet tot tien tellen?
 
 
***************************************************
Doe mee aan de beleggingswedstrijd op www.leunstoel.web-log.nl .
© 2005 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2