archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Van toen af aan ... Rob van Olphen

1817BZ ToenIn de jaren 60 had ik net m’n diploma’s gehaald van Dibevo en was daardoor, op mijn 17e, gediplomeerd dierenverzorger in de ruime zin van het woord. In dezelfde week nog plaatste ik in De Posthoorn en in de Haagsche Courant een advertentie met als tekst: ‘Al is Uw vogel groot of klein, laat mij de pedicuur van Uw vogel zijn’. Gediplomeerd dierenverzorger komt bij U aan huis!’ Dat was voor veel mensen een uitkomst, anders moest je met je kanarie in een kooitje naar de dierenwinkel, een heel gedoe. Op m’n Mobyletje ging ik m’n klantjes af.

Op een dag belde iemand met de vraag of ik ook kaketoes knipte. Daar was ik niet zo enthousiast over want die kunnen een bezemsteel doorbijten. Ik probeerde hem ervan te overtuigen dat papagaai-achtigen niet hoeven te worden geknipt. Ze klauteren namelijk veel, dan slijten de nagels vanzelf. Hij wilde beslist dat ik het zou doen en ik wilde geen gezichtsverlies en ging dus dezelfde avond nog, op m’n brommertje, naar de Parklaan. Daar aangekomen bestudeerde ik de enorme kakatoe en adviseerde het baasje dat het echt niet nodig was om de nagels te kortwieken.

‘Toch wil ik dat U de nagels van Coco (zo heette die stumper) knipt, want als Coco op mijn schouder zit dan doet dat zo’n zeer’. Met heel veel tegenzin begon ik aan de operatie. Deed m’n jack uit en liet Coco in mijn mouw kruipen. Vervolgens met veel moeite een ‘ietsepietsie’ van de nagels afgeknipt. Het baasje stond me met argusogen op de handen te kijken. Met veel moeite heb ik Coco vervolgens weer teruggezet in z’n kooi en wat nagepraat met z’n baasje.

Ik draai me nog even om en zie tot mijn grote schrik dat die mooie witte grote Coco zichzelf aan het rood verven is met zijn eigen bloed. Kakatoes hebben donkere nagels, waardoor de bloedbaan niet te zien is, zoals bij kanaries. Dus ik had per ongeluk toch te diep geknipt. Normaal had ik altijd een staafje zilvernitraat bij me om bij een ongelukje de nagel dicht te branden. Nu had ik het niet bij de hand.

Op mijn brommertje ging ik (in een totaal onbekende wijk) op zoek naar een avondapotheek. Gelukkig vond ik er één en kon ik weer terug naar Coco. Was net m’n benzine op en moest ik met de benenwagen naar de Parklaan. Daar aangekomen bleek Coco gelukkig nog in leven, maar bijna onherkenbaar door zijn nieuwe kleur. Nu wilde Coco natuurlijk niet meer in de mouw van mijn jack kruipen. Wat een gedoe was het om de bewuste nagel dicht te branden. Het is me uiteindelijk gelukt en zonder verlies van een vinger.

Ik wilde geen geld voor de mislukte operatie, maar het baasje stond erop wel te betalen. Heb vervolgens het besluit genomen alleen nog maar kanariepietjes te behandelen.

------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie: www.petrabusstra.com

© 2021 Rob van Olphen meer Rob van Olphen - meer "Ergernissen"
Bezigheden > Ergernissen
Van toen af aan ... Rob van Olphen
1817BZ ToenIn de jaren 60 had ik net m’n diploma’s gehaald van Dibevo en was daardoor, op mijn 17e, gediplomeerd dierenverzorger in de ruime zin van het woord. In dezelfde week nog plaatste ik in De Posthoorn en in de Haagsche Courant een advertentie met als tekst: ‘Al is Uw vogel groot of klein, laat mij de pedicuur van Uw vogel zijn’. Gediplomeerd dierenverzorger komt bij U aan huis!’ Dat was voor veel mensen een uitkomst, anders moest je met je kanarie in een kooitje naar de dierenwinkel, een heel gedoe. Op m’n Mobyletje ging ik m’n klantjes af.

Op een dag belde iemand met de vraag of ik ook kaketoes knipte. Daar was ik niet zo enthousiast over want die kunnen een bezemsteel doorbijten. Ik probeerde hem ervan te overtuigen dat papagaai-achtigen niet hoeven te worden geknipt. Ze klauteren namelijk veel, dan slijten de nagels vanzelf. Hij wilde beslist dat ik het zou doen en ik wilde geen gezichtsverlies en ging dus dezelfde avond nog, op m’n brommertje, naar de Parklaan. Daar aangekomen bestudeerde ik de enorme kakatoe en adviseerde het baasje dat het echt niet nodig was om de nagels te kortwieken.

‘Toch wil ik dat U de nagels van Coco (zo heette die stumper) knipt, want als Coco op mijn schouder zit dan doet dat zo’n zeer’. Met heel veel tegenzin begon ik aan de operatie. Deed m’n jack uit en liet Coco in mijn mouw kruipen. Vervolgens met veel moeite een ‘ietsepietsie’ van de nagels afgeknipt. Het baasje stond me met argusogen op de handen te kijken. Met veel moeite heb ik Coco vervolgens weer teruggezet in z’n kooi en wat nagepraat met z’n baasje.

Ik draai me nog even om en zie tot mijn grote schrik dat die mooie witte grote Coco zichzelf aan het rood verven is met zijn eigen bloed. Kakatoes hebben donkere nagels, waardoor de bloedbaan niet te zien is, zoals bij kanaries. Dus ik had per ongeluk toch te diep geknipt. Normaal had ik altijd een staafje zilvernitraat bij me om bij een ongelukje de nagel dicht te branden. Nu had ik het niet bij de hand.

Op mijn brommertje ging ik (in een totaal onbekende wijk) op zoek naar een avondapotheek. Gelukkig vond ik er één en kon ik weer terug naar Coco. Was net m’n benzine op en moest ik met de benenwagen naar de Parklaan. Daar aangekomen bleek Coco gelukkig nog in leven, maar bijna onherkenbaar door zijn nieuwe kleur. Nu wilde Coco natuurlijk niet meer in de mouw van mijn jack kruipen. Wat een gedoe was het om de bewuste nagel dicht te branden. Het is me uiteindelijk gelukt en zonder verlies van een vinger.

Ik wilde geen geld voor de mislukte operatie, maar het baasje stond erop wel te betalen. Heb vervolgens het besluit genomen alleen nog maar kanariepietjes te behandelen.

------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie: www.petrabusstra.com
© 2021 Rob van Olphen
powered by CJ2