archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Ergernissen | ||||
Een seniorenmoment | Julius Pasgeld | |||
Nu ik wat ouder begin te worden raak ik steeds vaker van het padje af. Gelukkig nog niet met desastreuze gevolgen, maar toch storend. Af en toe vergeet ik iets, vergis ik me of weet ik bij simpele handelingen de juiste volgorde niet meer. Seniorenmomenten noemt mevrouw Pasgeld dat. Vorige week was het weer raak. Ik stond voor de geldautomaat om wat geld te pinnen. Zoals ik de afgelopen veertig jaar af en toe voor de geldautomaat stond om wat geld te pinnen. Maar nu wist ik ineens mijn pincode niet meer. Vier cijfers. Ja. En er kwam een zes in voor. Ja. Eerst een zes? Of eerst een drie? Maar dan? Zeven twee vier? Vier drie twee? Of iets met een vijf? Na drie keer proberen achtte de automaat het verstandiger om het me over vierentwintig uur nog maar eens te laten proberen. Misschien dat het dan zou lukken. Misschien was het me dan ineens weer te binnen geschoten. Misschien had ik het thuis ergens opgeschreven. Ja! Goed idee. Ik had het thuis ergens opgeschreven. In een ordner. Maar welke? En waar? Toen probeerde ik in te loggen op MijnBanksite. Alweer een seniorenmoment. Weer wilde het niet lukken. Ik heb zo’n scannertje dat je voor een vierkantje met allemaal kleurtjes op het scherm van je pc moet houden. ‘Vul je pincode in’ zegt het schermpje op het scannertje dan. Die pincode was niet hetzelfde als de pincode van mijn pinpas (dat wist ik ook nog wel) en vijf cijfers. Ook dat was ik nog niet vergeten. Maar welke? Ik probeerde het een paar keer totdat mijn scherm zei dat ik beter even naar de dichtstbijzijnde bank kon gaan voor hulp. Dat leek me een goed idee. Beladen met pasjes, paperassen, identiteitsbewijzen, scanner en ordners wachtte ik daar de volgende dag op mijn beurt. Inmiddels was de pincode van mijn pinpas me weer te binnen geschoten, zodat ik ondertussen via de pinautomaat van de bank weer geld kon halen. Toen ik aan de beurt was werd ik, het moet gezegd, met veel begrip, geduld en uiterst vriendelijk te woord gestaan door een jongeman die me verzekerde dat hij de problemen met het inloggen op MijnBank binnen tien minuten kon oplossen. Ik diende diverse handelingen te verrichten op het toetsenbord dat me werd toegeschoven. Buitengewoon ingewikkeld. Maar dankzij de heldere instructies van de bankemployé lukte het. Totdat hij vroeg: ‘En nu even dat-en-dat nummer intikken op uw mobieltje dan krijgt u na een minuut op het scherm van uw mobieltje een code die u dan hier op het toetsenbord kan intikken en klaar is Kees. ‘Maar ik heb helemaal geen mobieltje’, zei ik. Als je dat zegt kijken ze je tegenwoordig aan op een manier alsof je gezegd zou hebben: ‘Ik ben eigenlijk geestelijk gestoord. Het zou beter zijn voor de maatschappij, en voor mezelf trouwens ook, dat ze me opsloten in een gekkenhuis’. De bankemployee deed z’n best om me niet op die manier aan te kijken en verzekerde me, dat het op mijn huistelefoon ook kon en maakte aanstalten me te voorzien van een waslijst van instructies die ik daarbij diende te hanteren. ‘Weet je wat?’, onderbrak ik hem. ‘Ik heb een idee. Ik kom morgen terug. Dan neem ik mijn vrouw mee. Die heeft wel een mobieltje. Dan kunnen we de zaak toch op de bank oplossen zonder al dat ingewikkelde gedoe’. Daar ging de bankbediende mee akkoord. Oké. Ik geef toe. Als je je vrouw mee moet nemen naar de bank om dingen af te handelen is dat ook een seniorenmoment. Maar daarom kan het nog wel gezellig zijn. En dat was het. ---- Het plaatje is van Han Busstra |
||||
© 2021 Julius Pasgeld | ||||
powered by CJ2 |