archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Ergernissen | ||||
Hunkering naar iets | Henk Klaren | |||
Het zijn moeilijke tijden geloof ik. Het is nu zelfs al zo ver dat overigens gewaardeerde redacteuren van De Leunstoel iets blijken te hebben met Jeu de Boules. Ze hebben er zelfs verstand van, want ze spreken niet van Jeu de Boules, maar van Pétanque. Ze willen een Jeu-de-Boules-‘event’ organiseren in plaats van de jaarvergadering van De Leunstoel. Die is vorig jaar om bekende redenen niet doorgegaan. En of dat eind mei begin juni wel zou kunnen, is bepaald nog ongewis. Zo’n fysieke jaarvergadering is natuurlijk een beetje een oneigenlijk fenomeen voor een online tijschrift als De Leunstoel. Alle communicatie die vooraf gaat aan het verschijnen van een nieuwe editie vindt immers plaats door middel van e-mail. De jaarvergadering is er eigenlijk alleen maar om elkaar eens in het echt te zien. Er worden bij die gelegenheid ook wel wat formele puntjes afgehandeld, maar vorig jaar is gebleken dat zulks net zo goed elektronisch op afstand kan. De redacteuren verlangen ergens naar. Daarin staan ze niet alleen. Velen verlangen ergens naar. Ze snakken, ze smachten en ze popelen. Ze hunkeren en ze hebben er zin in. Het lijkt er op dat het al die mensen niet zoveel uitmaakt wáár ze naar hunkeren. Vorig voorjaar werd in een Tv-programma aan voorbijgangers gevraagd wat ze het ergst misten als gevolg van de coronamaatregelen. De meesten moesten er nogal lang over nadenken. Velen kwamen vervolgens niet verder dan: ‘Dansen?’. Wel eens dansende kaaskoppen gezien? Of houten klazen? En denk nou niet, dat ik geen oog heb voor de ernstige gevolgen van de pandemie in psychologische- , psychosociale- en micro(vooral)- en macro-economische zin. Maar met een luidruchtige roep op oppervlakkig vermaak onder een motto als ‘vrijheid’ heb ik weinig op. Ik begin langzamerhand de indruk te krijgen dat mensen zelfs dingen aan het missen zijn die ze diep in hun hart verafschuwen. Ik herinner me bijvoorbeeld geen moment uit mijn jeugd dat ik blij was om naar school te mogen. Het moest. Een dagje vrij was een feest, zeker als het ijsvrij was. Vakantie was helemaal het einde. Vergaderen wordt toch ook maar zelden beschouwd als een onverdeeld genoegen. Kijken naar Jeu de Boules (excusez moi: Pétanque) is ongeveer net zo boeiend als kijken naar groeiend gras. De ‘sport’ (vooruit dan maar, zo noemen we het) is niet veel boeiender. Maar ach, vele Leunstoelers zouden elkaar bij gelegenheid van zo’n Leunstoel-Jeu-de-Boules-gebeurtenis weer eens zien. Ik ben van plan te gaan kijken als het doorgaat en het plaatsdelict een beetje bereikbaar is. Het Lange Voorhout lijkt mij de mooiste baan van Nederland. Ik zet misschien zelfs de van mijn vader geërfde alpino wel op, baguette onder de arm. Geen gezicht. De alpino is me te klein. -------- Het plaatje is van Petra Busstra Meer informatie: www.petrabusstra.com |
||||
© 2021 Henk Klaren | ||||
powered by CJ2 |