archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Ergernissen | ||||
Vincent | Bram Schilperoord | |||
Ik durf het haast niet te zeggen, maar ik ben nooit zo gek geweest op het werk van Vincent van Gogh. 't Is vloeken in de kerk, want voor velen bestaat er na Rembrandt geen grotere schilder dan Van Gogh. Het museum van die naam in Amsterdam telt jaarlijks twee miljoen bezoekers, voor het merendeel buitenlanders. Die werken, als ze in Amsterdam zijn, braaf het bekende rijtje af: Rijksmuseum, Anne Frankhuis en Van Gogh-museum (‘Fen Koo Mjoesieum’). Ik behoor, vermoed ik, tot één van de weinigen die niet onder de indruk is van de landelijke tafereeltjes die de schilder in zijn korte loopbaan bijeen gepenseeld heeft. Dat is begonnen in mijn ouderlijk huis, waar in m'n slaapkamertje, recht tegenover mijn bed, een reproductie hing van één van zijn schilderstukken, Sterrennacht heette het. Hou oud was ik, een jaar of acht. Wat vond ik dat lelijk, slecht geschilderd en ook nog een beetje angstaanjagend. Alleen het bosachtig landschap met schapen, dat in de huiskamer hing, was nog lelijker, maar dat was niet van Van Gogh. Zoals bekend heeft Van Gogh bij zijn leven nooit een schilderij kunnen verkopen. Dankzij zijn broer kon hij zijn verf en penselen aanschaffen. Pas een jaar of twintig na zijn dood was er enige belangstelling voor zijn werk. Niet veel later werd zijn werk, eigenlijk zonder veel aanleiding, bestempeld als geniaal en al spoedig werd hij gezien als de belangrijkste schilder van de 19e eeuw. Kan zo maar gebeuren, hoewel 't vreemd blijft dat zijn meesterschap niet eerder was ontdekt. Was ook wel even leuker geweest voor de schilder. Zogezegd, als kind vond ik die reproductie in mijn slaapkamertje ronduit lelijk, maar ook op latere leeftijd kon ik niet warmlopen voor de schilderkundige prestaties van de gepijnigde kunstenaar. Als ik wel eens in gezelschap mijn mening te kennen gaf kreeg ik de wind van voren. Cultuurbarbaar was wel het minste wat ik te horen kreeg. Oh, die prachtige zonnebloemen hoorde ik dan, dat bruggetje, die korenvelden etc. Laat nu in een boek van Jeroen Brouwers diens alter ego zeggen: 'Van Gogh kón helemaal niet schilderen, en toch schilderde hij, en hij heeft zijn hele bestaan gewijd aan het beheersen en vervolgens cultiveren van zijn beperkt talent. Zoals hij, in maar twee lijntjes, krankzinnig van haast, maar wel als het ware moeiteloos, die zwarte vogels schilderde, zo kan iedereen het, zogenaamd'. Gevolgd door: 'Uit die paar haastige lijntjes blijkt hoezeer Van Gogh zijn onmacht heeft gesublimeerd, woekerend met zijn talent, waarvan hij wist dat het klein en gebrekkig was, waarna hij, die zelf bij wijze van spreken in zijn jonge jaren van de kunstacademie was weggejaagd omdat men hem er niet eens had kunnen leren hoe je een potlood moest vasthouden, de leermeester werd van alle schildersgeneraties die na hem kwamen'. Over leermeesters van alle schildersgeneraties nadien kan je van mening verschillen. Maar ik was al blij dat ik niet de enige ben die Van Gogh tamelijk overschat vind. ---------- Het plaatje is van Linda Hulshof Meer informatie op: www.lindahulshof.nl |
||||
© 2020 Bram Schilperoord | ||||
powered by CJ2 |