archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Duitsers in Museum de Fundatie Dik Kruithof

1708VG FundatieMuseum de Fundatie in Zwolle zet zijn lange relatie met de moderne Duitse schilderkunst voort met een prima tentoonstelling van drie leerlingen van Neo Rauch en een medescholier van de Hochschule führ Grafik und Buchkunst in Leipzig. Ze worden volgens het museum verbonden door hun virtuositeit en aandacht voor architectuur en landschap. Maar verder gaat het ook niet, want ik heb zelden een tentoonstelling gezien van een school, richting of beweging met vier zulke verschillen in kijk op het landschap. Het museum heeft er dan ook terecht voor gekozen om elke schilder een aparte kleine tentoonstelling te geven. Ze komen daardoor alle vier volledig tot hun recht.

Op de eerste verdieping hebben Robert Seidel en Titus Schade elk een grote zaal en wat kleinere kamertjes gekregen. Van Seidel hangen er zestien werken. Hij heeft zich met verschillende onderwerpen bezig gehouden, het grootste werk heet Game Over en geeft een beeld van wat de gevel van een gebouw zou kunnen zijn, maar ook een groot speelscherm. Zo speelt hij veel met verwachting en verbeelding, het duidelijkst nog in zijn schilderijen van Florence, waarvan alleen de industriegebieden en nieuwe wijken te zien zijn. Voor een liefhebber van die stad is dat weer eens heel iets anders, maar wel mooi ook. Uit Florence komt ook een portret van een Arabische straatverkoper, klein en toch indrukwekkend, zelfs tussen twee grote stadsbeelden. Hij is pas laat met portretten begonnen uit respect voor zijn leermeester Rauch, maar zijn portret van Manu vind ik zeer geslaagd.

Naast hem Titus Schade, die zich vooral bezig heeft gehouden met Het Gebouw, in eerste instantie geheel los van de omgeving. Gestileerd en uitgewerkt tot een fabrieksproduct, dat op een tafeltje staat of heel nadrukkelijk in een straat, maar dan wel zo dat de rest geen rol speelt. In een aantal schilderijen uit 2018 en 2019 gaat het om silo’s, die verloren1708VG Crux staan in een landschap waar de windhoosachtige wolken vooral de aandacht trekken. Een mooi contrast met zijn eerdere werk. Zijn laatste gebouwen zijn prachtig en groots en bijna vervreemdend door het gebrek aan leven eromheen.

Een verdieping hoger: Martin Kobe, de enige van de vier die niet uit de Rauch-klas komt en twee stappen verder de toekomst in gaat. Hier niet de eenvoud van de gebouwen van Seidel en Schade, maar een overweldigende hoeveelheid futuristische constructies. De parallel met ‘onze’ Constant (maar dan overwegend in roze-rood-oranje schilderijen) kwam bij mij boven. Niet perfect afgewerkt ook, want ieder schilderij heeft plekken die onaf zijn of een andere kleur hebben. Contrast, en het werkt.  

Helemaal bovenin Mirjam Völker, als Koningin van de tentoonstelling. Of als Koningin van De Rommel of het Tuinhuisje, maar dan van het vervallen tuinhuisje. Indrukwekkend hoe zij met het voor mij eenvoudigste middel van de schilderklas, houtskool, beelden tot leven kan roepen van een kinderschuilplaats in een rietlandschap, een oude houten molen die in vlammen dreigt op te gaan, een mysterieus reuzegroot vogelhuis en ga zo maar door. Ook als ze – en altijd met mate - kleur gebruikt is het prachtig. Titels als Bruch, Bann, Biwak, Abzweig, Stoss, Totem, Lunte, Wache, Zyklop en Nachtzeige laten al zien dat het gaat om een heel eigen universum van bestaan en vergaan. Indrukwekkend vond ik het.

De tentoonstelling heet Crux, het waarom daarvan wordt wel uitgelegd maar sprak mij niet aan. Maakt niet uit, het blijft een prachtige verzameling moderne kunst, die niet abstract is maar ook niet naar de werkelijkheid geschilderd; meer een aanvulling op de werkelijkheid.

Hij is te zien tot 5 mei in De Fundatie in Zwolle. In Assen is het werk te zien van de Leipziger schilder David Schnell.

-------
De plaatjes zijn van de schrijver


© 2020 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Duitsers in Museum de Fundatie Dik Kruithof
1708VG FundatieMuseum de Fundatie in Zwolle zet zijn lange relatie met de moderne Duitse schilderkunst voort met een prima tentoonstelling van drie leerlingen van Neo Rauch en een medescholier van de Hochschule führ Grafik und Buchkunst in Leipzig. Ze worden volgens het museum verbonden door hun virtuositeit en aandacht voor architectuur en landschap. Maar verder gaat het ook niet, want ik heb zelden een tentoonstelling gezien van een school, richting of beweging met vier zulke verschillen in kijk op het landschap. Het museum heeft er dan ook terecht voor gekozen om elke schilder een aparte kleine tentoonstelling te geven. Ze komen daardoor alle vier volledig tot hun recht.

Op de eerste verdieping hebben Robert Seidel en Titus Schade elk een grote zaal en wat kleinere kamertjes gekregen. Van Seidel hangen er zestien werken. Hij heeft zich met verschillende onderwerpen bezig gehouden, het grootste werk heet Game Over en geeft een beeld van wat de gevel van een gebouw zou kunnen zijn, maar ook een groot speelscherm. Zo speelt hij veel met verwachting en verbeelding, het duidelijkst nog in zijn schilderijen van Florence, waarvan alleen de industriegebieden en nieuwe wijken te zien zijn. Voor een liefhebber van die stad is dat weer eens heel iets anders, maar wel mooi ook. Uit Florence komt ook een portret van een Arabische straatverkoper, klein en toch indrukwekkend, zelfs tussen twee grote stadsbeelden. Hij is pas laat met portretten begonnen uit respect voor zijn leermeester Rauch, maar zijn portret van Manu vind ik zeer geslaagd.

Naast hem Titus Schade, die zich vooral bezig heeft gehouden met Het Gebouw, in eerste instantie geheel los van de omgeving. Gestileerd en uitgewerkt tot een fabrieksproduct, dat op een tafeltje staat of heel nadrukkelijk in een straat, maar dan wel zo dat de rest geen rol speelt. In een aantal schilderijen uit 2018 en 2019 gaat het om silo’s, die verloren1708VG Crux staan in een landschap waar de windhoosachtige wolken vooral de aandacht trekken. Een mooi contrast met zijn eerdere werk. Zijn laatste gebouwen zijn prachtig en groots en bijna vervreemdend door het gebrek aan leven eromheen.

Een verdieping hoger: Martin Kobe, de enige van de vier die niet uit de Rauch-klas komt en twee stappen verder de toekomst in gaat. Hier niet de eenvoud van de gebouwen van Seidel en Schade, maar een overweldigende hoeveelheid futuristische constructies. De parallel met ‘onze’ Constant (maar dan overwegend in roze-rood-oranje schilderijen) kwam bij mij boven. Niet perfect afgewerkt ook, want ieder schilderij heeft plekken die onaf zijn of een andere kleur hebben. Contrast, en het werkt.  

Helemaal bovenin Mirjam Völker, als Koningin van de tentoonstelling. Of als Koningin van De Rommel of het Tuinhuisje, maar dan van het vervallen tuinhuisje. Indrukwekkend hoe zij met het voor mij eenvoudigste middel van de schilderklas, houtskool, beelden tot leven kan roepen van een kinderschuilplaats in een rietlandschap, een oude houten molen die in vlammen dreigt op te gaan, een mysterieus reuzegroot vogelhuis en ga zo maar door. Ook als ze – en altijd met mate - kleur gebruikt is het prachtig. Titels als Bruch, Bann, Biwak, Abzweig, Stoss, Totem, Lunte, Wache, Zyklop en Nachtzeige laten al zien dat het gaat om een heel eigen universum van bestaan en vergaan. Indrukwekkend vond ik het.

De tentoonstelling heet Crux, het waarom daarvan wordt wel uitgelegd maar sprak mij niet aan. Maakt niet uit, het blijft een prachtige verzameling moderne kunst, die niet abstract is maar ook niet naar de werkelijkheid geschilderd; meer een aanvulling op de werkelijkheid.

Hij is te zien tot 5 mei in De Fundatie in Zwolle. In Assen is het werk te zien van de Leipziger schilder David Schnell.

-------
De plaatjes zijn van de schrijver
© 2020 Dik Kruithof
powered by CJ2