archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
Megalomania * | Thomas van der Steen | |||
Als er nou één stad is waarvan het beeld is veranderd door grote werken en projecten dan is het wel Valencia. In 1957 overstroomde de rivier Turia die dwars door de stad liep. Er vielen meer dan 400 doden en men besloot de rivier om te leiden. Op de drooggevallen bedding werd een snelweg gepland maar uiteindelijk werd het een langgerekt park van bijna 10 kilometer (Jardín del Turia). Aan het eind van de vorige eeuw kreeg Santiago Calatrava de opdracht de Stad van de Kunsten en Wetenschap (Ciudad de las Artes y las Ciencias) te ontwerpen. De zelf uit Valencia afkomstige architect staat niet bekend om zijn bescheidenheid. Zijn creaties overschrijden steevast ruimschoots de begroting. Bovendien vertonen ze na oplevering gebreken en zijn de gebruikers ontevreden. Ik ben dol op zijn werk want als ik in de buurt ben schijnt de zon! Als ik ‘s ochtends door de steegjes van de wijk El Carmen slenter en omhoog kijk, zie ik alleen maar blauw. Onderweg naar Diego mijn fietsverhuurder, ontbijt ik Spaans: geroosterd brood, olijfolie en tomatenpulp erop en omdat ik ga fietsen daar nog ham over. Niet de ham zoals wij die kennen, maar pata negra, lekkerder bestaat niet. Ik betaal Diego € 8,00 en krijg mijn fiets voor de dag. Via Torres de Quart, twee torens aan weerszijden van de middeleeuwse stadspoort, bereik ik het fietspad naar het stadspark. Als ik omkijk zie ik de gaten nog zitten van de kanonskogels uit de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Het park ligt zo’n vijf meter lager dan de rest van de stad. Hier in het meest westelijke puntje is het nog rustig, een enkele hond met zijn baasje. Twee fietspaden lopen langs de taluds door het park tot de haven. Het eerste voetbalveld dient zich aan maar de kids zijn naar school. Eerst kom ik alleen moeders met hun baby’s en peuters tegen maar het wordt geleidelijk drukker. Steeds meer hardlopers die zwetend en hijgend hun tapas van gisteren proberen kwijt te raken. Als ik onder Pont del Real door ben gefietst is het spitsuur. De gemeente wilde er dan geen snelweg van maken maar daar denken de elektrische steppers heel anders over. Pubers die te laat zijn voor school, jonge vrouwen in kokerrok en op stiletto’s op weg naar kantoor, tatoeëerders naar hun salon maar ook advocaten met dossiers onder hun arm. En ze gaan allemaal veel te hard. De twee fietspaden zijn overvol, veel Nederlandse toeristen (ja, ik ben er ook één) wringen zich op hun huurfietsen over de smalle paden. Het is echt ongelooflijk, als mensen er niet Spaans uitzien zijn ze op zeker Nederlands. Zelfs de fietsverhuurbedrijven zijn het want op de frames staat Verrassend Valencia of Huurfiets en dat is geen Spaans. Eindelijk zie ik de toppen van Calatrava’s spierwitte bouwsels scherp afsteken tegen de blauwe hemel. Talloze foto’s zag ik eerder maar in het écht … magnifiek. Overweldigd fiets ik langs de 6 gebouwen, de één nog futuristischer dan de ander. Ik moet denken aan de basis van de boef van een Bondfilm die hiervandaan de wereld wil veroveren. Mega skippyballen drijvend in een bassin, een gebouw dat in datzelfde bassin zinkt of juist verrijst, het operagebouw dat eruitziet als de helm van een buitenaards wezen, ik vind het allemaal prachtig. Het neigt naar grootheidswaanzin maar hé, zal Ramses met de Pet een slordige 5000 jaar geleden ook niet hebben gemompeld toen hij de piramide van Cheops zag: ‘Nou, nou, ietsje minder mag wel hoor.’ ------- Het plaatje linksboven is van de schrijver |
||||
© 2019 Thomas van der Steen | ||||
powered by CJ2 |