archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Accidental Agent van Alan Judd Frits Hoorweg

1614VG JuddAls ik mij niet vergis is dit de zesde van Alan Judd met Charles Thoroughgood in de hoofdrol. Die is al weer een tijdje terug als hoofd van de spionnen van MI6. Zo lang al weer dat iedereen, hijzelf incluis, bezig is met de vraag wie hem gaat opvolgen. Hij lijkt er niet onder gebukt te gaan: managepraat kan hem nu eenmaal gestolen worden en laat dat nou juist steeds belangrijker worden! Het boek wordt opgevrolijkt door tussendoorscenes waarin hij geacht wordt verstandige dingen over de begroting of het personeelsbeleid ten beste te geven.

Over vrolijke tussendoortjes gesproken: een enkele keer moet hij iets voorleggen aan de verantwoordelijke minister (van Buitenlandse Zaken). Het is overduidelijk dat de schrijver hierbij Boris Johnson in gedachten heeft gehad. Die wordt ten tonele gevoerd als hij net onder de douche vandaan komt en is dan meteen vlijmscherp. Voor je het weet heeft hij een idee dat je alleen maar in de week wilde leggen tot beleid gemaakt. Ergens staat de kwalificatie: ‘he is a magpie with other people’s ideas and phrases’. Magpie heeft volgens mijn woordenboek drie betekenissen: ekster, babbelkous en kruimeldief. Je moet met ‘m oppassen, maar ach dat is nu eenmaal de tweede natuur van spionnen (en ambtenaren in het algemeen).

Maar … er wordt natuurlijk ook echt gespioneerd. De Brexit-onderhandelingen zijn in een belangrijke fase beland. Gareth Horley, Charles’ plaatsvervanger en beoogd opvolger, heeft een interessant contact in Brussel en zijn rapportages beginnen enige aandacht te trekken. Sonia, head of assessments, uit wat twijfel over de betrouwbaarheid ervan en Charles ontkomt er niet aan zich ermee te gaan bemoeien. Sturen op afstand mag dan wel het moderne credo zijn, maar de uitzondering bevestigt tenslotte de regel. Horley zal het wel niet leuk vinden, maar dat zij dan maar zo.

Terwijl dit gaande is ontwikkelt zich een nevenplot in de familiekring. Daniel, het petekind van Charles’ vrouw (de tweede, er moet in dit soort boeken tenslotte iets te beleven zijn), trouwt met een moslima en bekeert zich tot de Islam. Het pasgetrouwde stel komt langs voor een etentje. Eerst slaat Daniel een beetje onrustbarende taal uit, maar al gauw laat hij zich in de richting duwen van zijn vak (timmerman) en dan maakt hij een veel normalere indruk. Ach, het zal wel niet zo’n vaart lopen. De geoefende lezer voelt wel aan dat hij nog niet helemaal klaar is met deze subplot.

Wat mij, behalve de humor en de geschetste terzijdes, zeer beviel aan deze spionageroman is dat ik de dilemma’s waar de hoofdpersoon voor staat zo goed kon begrijpen en navoelen. Voorkennis over wat zich afspeelt bij een onderhandelingspartner kan heel handig zijn, misverstanden daarover kunnen desastreus zijn. Verder wist ik natuurlijk uit de krant al het nodige over die Brexit-onderhandelingen en daardoor heb je maar weinig uitleg nodig. Ik heb nog wel eens spionageromans gelezen waar ik minder ‘feeling’ mee had.

In het auteursprofiel, achterin op de stofomslag, heet het nog steeds dat Alan Judd, behalve soldaat, diplomaat bij het Foreign Office is geweest. Sinds vorig jaar weten we echter zeker wat iedereen al vermoedde: hij is medewerker van MI6 is geweest, zelfs in de tijd dat hij ook al medewerker van de Spectator was (daar schrijft hij trouwens nog met enige regelmaat stukjes voor). Oud-hoofdredacteur Dominic Lawson onthulde dat in het feestnummer van 7 juni 2018, ter gelegenheid van het 190 jarig bestaan van dat weekblad. Onder zijn bewind werd Boris Johnson (daar is ie weer!) aangenomen als politiek commentator (later werd hij hoofredacteur). In die hoedanigheid publiceerde hij (in 2001) een artikel waarin Lawson ervan beschuldigd werd een MI6 agent te zijn. Die aantijging was gebaseerd op een alleen in Rusland gepubliceerd boek, waarin Nelson Mandela trouwens dezelfde eer werd toebedeeld.
Onzin natuurlijk, volgens Lawson, maar er bestond in die tijd wel degelijk een link tussen de Spectator en MI6 en dat was Alan Judd! Die maakte de Office Life column onder het  pseudoniem Holly Budd. Omdat MI6 in de wandeling ook nog The Office werd genoemd was het allemaal wel rijkelijk doorzichtig.

Accidental Agent, Alan Judd, Simon & Schuster, 2019
Dominic Lawson, ‘The day Boris Johnson claimed I was an MI6 agent ‘, in ‘The Spectator 190th Anniversary Issue’ van 7 juli 2018

-------
De tekening is van Alex Verduijn den Boer
http://www.verduijndenboer.nl/

© 2019 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Misdaadboeken" -
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Accidental Agent van Alan Judd Frits Hoorweg
1614VG JuddAls ik mij niet vergis is dit de zesde van Alan Judd met Charles Thoroughgood in de hoofdrol. Die is al weer een tijdje terug als hoofd van de spionnen van MI6. Zo lang al weer dat iedereen, hijzelf incluis, bezig is met de vraag wie hem gaat opvolgen. Hij lijkt er niet onder gebukt te gaan: managepraat kan hem nu eenmaal gestolen worden en laat dat nou juist steeds belangrijker worden! Het boek wordt opgevrolijkt door tussendoorscenes waarin hij geacht wordt verstandige dingen over de begroting of het personeelsbeleid ten beste te geven.

Over vrolijke tussendoortjes gesproken: een enkele keer moet hij iets voorleggen aan de verantwoordelijke minister (van Buitenlandse Zaken). Het is overduidelijk dat de schrijver hierbij Boris Johnson in gedachten heeft gehad. Die wordt ten tonele gevoerd als hij net onder de douche vandaan komt en is dan meteen vlijmscherp. Voor je het weet heeft hij een idee dat je alleen maar in de week wilde leggen tot beleid gemaakt. Ergens staat de kwalificatie: ‘he is a magpie with other people’s ideas and phrases’. Magpie heeft volgens mijn woordenboek drie betekenissen: ekster, babbelkous en kruimeldief. Je moet met ‘m oppassen, maar ach dat is nu eenmaal de tweede natuur van spionnen (en ambtenaren in het algemeen).

Maar … er wordt natuurlijk ook echt gespioneerd. De Brexit-onderhandelingen zijn in een belangrijke fase beland. Gareth Horley, Charles’ plaatsvervanger en beoogd opvolger, heeft een interessant contact in Brussel en zijn rapportages beginnen enige aandacht te trekken. Sonia, head of assessments, uit wat twijfel over de betrouwbaarheid ervan en Charles ontkomt er niet aan zich ermee te gaan bemoeien. Sturen op afstand mag dan wel het moderne credo zijn, maar de uitzondering bevestigt tenslotte de regel. Horley zal het wel niet leuk vinden, maar dat zij dan maar zo.

Terwijl dit gaande is ontwikkelt zich een nevenplot in de familiekring. Daniel, het petekind van Charles’ vrouw (de tweede, er moet in dit soort boeken tenslotte iets te beleven zijn), trouwt met een moslima en bekeert zich tot de Islam. Het pasgetrouwde stel komt langs voor een etentje. Eerst slaat Daniel een beetje onrustbarende taal uit, maar al gauw laat hij zich in de richting duwen van zijn vak (timmerman) en dan maakt hij een veel normalere indruk. Ach, het zal wel niet zo’n vaart lopen. De geoefende lezer voelt wel aan dat hij nog niet helemaal klaar is met deze subplot.

Wat mij, behalve de humor en de geschetste terzijdes, zeer beviel aan deze spionageroman is dat ik de dilemma’s waar de hoofdpersoon voor staat zo goed kon begrijpen en navoelen. Voorkennis over wat zich afspeelt bij een onderhandelingspartner kan heel handig zijn, misverstanden daarover kunnen desastreus zijn. Verder wist ik natuurlijk uit de krant al het nodige over die Brexit-onderhandelingen en daardoor heb je maar weinig uitleg nodig. Ik heb nog wel eens spionageromans gelezen waar ik minder ‘feeling’ mee had.

In het auteursprofiel, achterin op de stofomslag, heet het nog steeds dat Alan Judd, behalve soldaat, diplomaat bij het Foreign Office is geweest. Sinds vorig jaar weten we echter zeker wat iedereen al vermoedde: hij is medewerker van MI6 is geweest, zelfs in de tijd dat hij ook al medewerker van de Spectator was (daar schrijft hij trouwens nog met enige regelmaat stukjes voor). Oud-hoofdredacteur Dominic Lawson onthulde dat in het feestnummer van 7 juni 2018, ter gelegenheid van het 190 jarig bestaan van dat weekblad. Onder zijn bewind werd Boris Johnson (daar is ie weer!) aangenomen als politiek commentator (later werd hij hoofredacteur). In die hoedanigheid publiceerde hij (in 2001) een artikel waarin Lawson ervan beschuldigd werd een MI6 agent te zijn. Die aantijging was gebaseerd op een alleen in Rusland gepubliceerd boek, waarin Nelson Mandela trouwens dezelfde eer werd toebedeeld.
Onzin natuurlijk, volgens Lawson, maar er bestond in die tijd wel degelijk een link tussen de Spectator en MI6 en dat was Alan Judd! Die maakte de Office Life column onder het  pseudoniem Holly Budd. Omdat MI6 in de wandeling ook nog The Office werd genoemd was het allemaal wel rijkelijk doorzichtig.

Accidental Agent, Alan Judd, Simon & Schuster, 2019
Dominic Lawson, ‘The day Boris Johnson claimed I was an MI6 agent ‘, in ‘The Spectator 190th Anniversary Issue’ van 7 juli 2018

-------
De tekening is van Alex Verduijn den Boer
http://www.verduijndenboer.nl/
© 2019 Frits Hoorweg
powered by CJ2