archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
Giacometti en Chadwick in Zwolle | Dik Kruithof | |||
De Fundatie in Zwolle is het museum met het Ei erop, een twee verdiepingen hoog ruimteschip dat geland is op een oud gerechtsgebouw. Dat oude gebouw is trouwens ook totaal vernieuwd van binnen, zodat het niet vreemd aandoet om met de lift naar het ruimteschip te gaan. Al een jaar of vijf is dat het middelpunt van de grote tentoonstellingen waar het museum erg goed in is. Die zaal is daar door de lichtinval – een gigantisch venster met een prachtig uitzicht over de stad – ook uitermate geschikt voor. Ik heb het vage idee dat de Museumbar, die ook in die zaal een plaats heeft gevonden, is uitgebreid met een grote leestafel, zodat er minder ruimte is voor kunst. Op die verdieping is nu de Lopende Man van Giacometti te zien, die onderdeel uitmaakt van de dubbeltentoonstelling Giacometti-Chadwick. Het is een indrukwekkende tentoonstelling, maar niet door de verhalen die ertoe geleid hebben, want de motieven voor dit gezamenlijk presenteren zijn flinterdun. Chadwick kreeg als aanstormende jongere op de Biennale van 1956 de grote prijs voor de beeldhouwkunst. ‘Iedereen’ had toen verwacht dat die naar de grote naam Giacometti zou gaan. Schept dat een band? We weten niet eens meer welke beelden van beiden daar te zien waren en het juryrapport was ook niet meer te vinden. En ja hoor, ze kunnen beiden gezien worden als vertegenwoordigers van de naoorlogse vrijheidsdrang. Verder is het moeilijk om een verband te leggen en vind ik alleen maar dat ze prima bij elkaar passen, omdat ze allebei een heel eigen werkwijze hebben. Giacometti is veel bekender met zijn lange dunne figuren, waarvan de meer dan manshoge Lopende Man uit 1960 het mooiste voorbeeld is. Van zijn uitgesponnen figuren zijn er heel veel te zien en ze blijven fascineren, ook door de kleine nuances die erin voorkomen en de grapjes die hij uithaalt, bijvoorbeeld door zijn eigen borstbeeld er op de vloer tussen te zetten. Leuk is de kleine kamer waarin ze elkaar ontmoeten met dierenbeelden. Een hond en een kat van Giacometti, waarbij de hond er ongelukkig en verregend uitziet (zoals de beeldhouwer haar ook in de stad had zien lopen), maar de kat haar eigenheid volledig blijft bezitten. Daarbij een Beest van Chadwick dat in zijn brute onaantastbaarheid een prachtig contrast vormt. Zoveel bij elkaar van Chadwick is trouwens zeer de moeite waard. Er zijn indrukwekkende stukken als Zittend Paar, dat in 1990 al bij het circustheater in Scheveningen stond. Nu is het voor een grote foto geplaatst van de beeldentuin waarin zijn Wachters prominent te zien zijn. Ook bijzonder vond ik de vrouw die tegen Harde Wind inloopt, zoals het werk heet. Maar even fraai zijn de kleine abstracte werken die hij in de jaren zestig maakte en waarbij uit driehoeken, cilinders en kegels toch weer beelden ontstaan die aan menselijke vormen doen denken. Ook heel mooi is het grafische werk dat hij maakte in die tijd en dat ontstaan is na het maken van de beelden. Meer dan 150 werken van beide kunstenaars zijn in De Fundatie te zien, tot en met 6 januari. Nu ook te zien, in een zaal die Goldbrunn heet, werk van de musicus Yuri Honingh en de beeldend kunstenares Mariecke van der Linden, waarin zij met muziek, schilderijen en installaties het Europa van nu op zich in laten werken. Je gaat dan vijftig jaar in de tijd vooruit vergeleken met Chadwick en Giacometti. Wel de moeite waard, ga er toch maar naar binnen! ------- De plaatjes zijn van de schrijver |
||||
© 2018 Dik Kruithof | ||||
powered by CJ2 |