archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
Onweerstaanbare communicatiemix | Peter Schröder | |||
Net terug uit Frankrijk, dat zoals bekend beschikt over een zeer omvangrijk erfgoed (patrimoine). Het wordt hoofdzakelijk door rijksdiensten onderhouden, ontsloten en actief onder de aandacht van liefhebbers gebracht. Voor de burgers! Jazeker, op kosten van de belastingbetalers. Vooral voor mensen in de leeftijdsklasse van de Leunstoellezer valt er daar aan Kunst en Cultuur veel te genieten. Het aardige is dat in de musea en de theaters niet het grijzende gezelschap overheerst zoals in Nederland. Ook de jeugdiger groepen, die onze ministers zo graag hoog op de hitlijst van de instellingen wil hebben, zijn daar ruim aanwezig. Groepen die ‘bij ons’, ondanks een beleid vol stimulering en subsidie, vooral afwezig zijn en daar meestal heel aandachtig het culturele aanbod tot zich nemen. Zoals gezegd komen de met het Franse aanbod gemaakte kosten grotendeels ten laste van de rijksbegroting. Ook Belastinggeld kan maar één keer worden uitgegeven en als geld aan musea en theaters is opgemaakt, kan het niet meer worden uitgegeven aan bijvoorbeeld het stimuleren van de werkgelegenheid, het steeds hoger opleiden van studenten, de globalisering en de innovatie van, laten we zeggen, de kennisinfrastructuur. Volgens sommige deskundigen heeft dat tot gevolg dat veel jeugdige Fransen, laag opgeleid, wonend in akelige buitenwijken, zich op een te grote afstand bevinden van de arbeidsmarkt. De ambtenaren van ons ministerie van Economische Zaken spreken van een achterlijke, paternalistische economie. Hebben voordelen altijd nadelen? Gehate maatschappelijke hoeksteen Belastingen, de principes en de Praktijk, Heden, Verleden en Toekomst: het is een intrigerend onderwerp. Begonnen als roof bij weerloze mensen door sterkere soortgenoten. Gegroeid naar systematisch uitzuigen van boeren door krijgers, zich formaliserend in een landelijk systeem van adellijke heren en hun vorst die hun onderdanen plukten (zoekend naar een precair evenwicht van opbrengst en draagkracht ) om soldaten te kunnen betalen voor oorlogvoering, of prachtige paleizen vol vorstelijke luxe. In het Westen eindigend in een bureaucratisch regime (herverdeling van inkomens) dat volgens een, laten we zeggen ‘transparant’ formeel systeem onder parlementaire controle genoeg burger/bedrijfsgeld bij elkaar vangt om enige inkomensgelijkheid te bereiken en in het ‘algemeen’ belang’ nuttige zaken als onderwijs, infrastructuur en zorg te bekostigen (met daaronder een groot leger fiscaal juristen voorzien van dubieuze internationale belastingverdragen). Toen de CD-ROM nog een nieuw technologisch hoogstandje was, waren de eerste toepassingen te vinden in enorme databases van internationale belastingverdragen. Goed, bij de meeste burgers is het betalen van belasting niet populair en dat begint misschien al in de kindertijd. De firma Pola produceerde destijds veel aardige speelgoedbouwwerkjes (huizen, fabrieken, bruggen etc.) om de modelspoorwegbaan wat aan te kleden. De authenticiteit van Pola ging zover dat ze ook niet terugschrokken voor brandende bouwsels. Welke voorbeelden werden geschikt geacht om de gevoelige kinderziel aan te spreken en tegelijkertijd een gebouw te laten vergaan in een vlammende vuurzee? Nummer 1: De School. Juist, en Nummer 2: Het Belastingkantoor: Das brennende Finanzamt. Belastingoproer voor de jeugd. Elitarisme Ter zake, In ons kleine landje doen we ook ons best om erfgoed in goed verzorgde musea toegankelijk te maken voor Jong & Oud. Onze culturele ambassadeur Wim Pijbes is niet alleen nauwelijks weg te slaan van de (gesubsidieerde) TV, ook dagbladen als NRC/Handelsblad liggen aan zijn voeten. Zo kan iedereen weten dat dankzij Pijbes’ inzet, mensenkennis en vaardigheden twee topstukken van onze nationale held Rembrandt voor de neus van de Fransozen zijn weg gekaapt en nu voor de helft in ons Rijks Museum zijn veiliggesteld. De Nederlandse kunstliefhebber beroemt zich zelden op veelzijdige kunstkennis, maar weet wel dondersgoed dat Onze Rembrandt met kop en schouders uitsteekt boven alle andere schilders van de hele wereld en dat zijn Nachtwacht eeuwig de eerste plaats bezet van elke schilderijen Top 10. Toevallig wel! Een verantwoordelijkheid voor Pluriformiteit, Kwaliteit en Duurzaamheden behoort sinds jaar en dag tot het staande Cultuurbeleid van onze regering. Een Pluriform aanbod voor een pluriform gezelschap cultuurgenieters, dus niet alleen Topstukken en Pieppiepknormuziek voor nette witte mensen, maar ook historische collecties uit de wereld van de scheepvaart en het Romeins verleden en een vleugje Wereldmuziek met extra aandacht voor jeugdige en allochtone doelgroepen. Wees niet bevreesd, er gaat geen belastinggeld naar het Pannenlappenmuseum en naar André Rieu; onvoldoende kwaliteit, maar wel naar veel aardige provinciale musea en, waarom niet, Het Belastingmuseum of voluit: Het Belasting en Douane Museum. (bijna geheim want nog niet bezocht door Leunstoels Dik Kruithof). Opgericht in 1937 Het Belasting & Douane Museum werd in 1937 opgericht door de directeur der Directe Belastingen en inspecteur der Invoerrechten en Accijnzen, Prof. Dr. J. Van der Poel. Als oprichter en hoofd van de Rijksbelastingacademie wilde hij zijn leerlingen aan de hand van objecten en verhalen onderwijzen in de belastinggeschiedenis. Naar zijn idee konden belastinginspecteurs hun werk niet goed doen zonder kennis van het verleden. Hij bouwde een collectie op in het belastingkantoor aan de Boompjes in Rotterdam (zie en hoor: belastingmuseum). Hier was ook ‘zijn’ Rijksbelastingacademie gevestigd. In de meidagen van 1940 werd het belastingkantoor en de museumcollectie door vlammen verwoest. Tijdens en na de oorlog bouwde Van der Poel een nieuwe collectie op die nog steeds de basis is van het huidige museum. In 1948 werd het museum gevestigd op Parklaan 14. Uitbreidingen en een volledige verbouwing en vernieuwing leidden tot een up-to-date interactief museum met een bijzondere en zeldzame collectie’. Mooi, mooi, mooi! Oude geschiedenis, maar ook vernieuwing en interactief. Een passend kader voor een zeldzame collectie. Ga kijken naar wat er in die twee aan elkaar verbouwde sjieke Rotterdamse rijkeluiskantoorhuizen te zien is. Wees niet bevreesd voor een stoffige verzameling kantoorattributen, de vernieuwing heeft zijn werk gedaan: er is een Communicatiestrategie, de eeuwige Rotterdamse lawaaimaker Deelder is in beeld, ‘Facebook, Twitter en LinkedIn maken deel uit van de communicatiemix’. Er zijn interactieve video’s, er kan ‘hands on’ educatief worden gespeeld met bagagecontrole op luchthavens, het is niet alleen leuk voor de Oma’s en Opa’s maar natuurlijk ook en vooral voor de Kids. Het museum is rijk gesorteerd in van alles, er is een keurig maar iets sober café en bij de inrichting en afwerking is niet op een stuiver gekeken (veel keurige wc’s, veel marmer, groot bewegend kunstwerk). Waar het aan lijkt te mankeren zijn de bezoekers. Ik heb het er alleen muisstil meegemaakt. Volgens het Jaarverslag 2015 bezochten in totaal 14.247 bezoekers het museum, altijd nog ongeveer 38 per dag, maar misschien zijn de deelnemers aan cursussen van de belastingdienst en andere bijeenkomsten meegerekend. Hoe dan ook: u hoeft niet bang te zijn onder de voet te worden gelopen. Al met al lijkt het museum niet hoog te scoren op de criteria van de Raad voor Cultuur (publieksbereik!). Maar dat zal voor een Belastingmuseum geen probleem zijn als de belastingcenten zo nabij zijn. Weer thuis blijkt het museum echter te beschikking over een onvermoede volwassen asset: een vlotte professionele beeldbank met veel hoogtepunten uit de collectie. Wat deksels! Natuurlijk kan je het moois uit een eigentijds museum gewoon thuis of op de camping in je leunstoel bekijken, www.bdmuseum.nl zoals jij dat wilt op een tijdstip dat jou het beste uitkomt! Kijk naar de twee hierbij geleverde plaatjes. Zoek thuis, op jouw eigenste manier nog iets uit dit spannende allegaartje bij elkaar! Plaatje 1. STEL JE VOOR! Douane, politie en militairen poseren voor het kantoor der invoerrechten en accijnzen te Dieren, met in beslag genomen chocoladerepen die waren verstopt in twee uitgeholde boomstammen. De chocolade, bestemd voor Duitsland, moest via Genderen de grens over. (PS: De Schurken, gelukkig was de douane ze te slim af!) Plaatje 2. ZEEWIER VOOR DE SCHATKIST Op deze foto van omstreeks 1920 staan mannen die zeewier maaien voor de dienst der Domeinen, destijds onderdeel van de Belastingdienst. Domeinen verkocht het zeewier ten behoeve van 's Rijks Schatkist. (PS: Misschien gaat het om zeegras, daar werden matrassen mee gevuld en matten van gewoven.) Voor betere plaatjes: open onderstaande links: |
||||
© 2016 Peter Schröder | ||||
powered by CJ2 |