archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
Waar is het geloof toch gebleven? | Dik Kruithof | |||
Er was natuurlijk veel meer op de Biënnale dan de landenpaviljoens. In de Giardini was bijvoorbeeld een algemene tentoonstelling, waarvoor gevestigde kunstenaars worden uitgenodigd. Nederland is hier vertegenwoordigd door Marlene Dumas, met een serie kleine schilderijen. In de Arsenale was een grote tentoonstelling, waarin de curator (artistiek organisator) van het jaar, de Nigeriaan Okwui Enwezor, liet zien wat volgens hem de belangrijke trends zijn in de kunstwereld (gerelateerd aan het thema van de Biënnale, dit keer All the worlds futures). Om even een idee te geven van de redeneringen erachter vertaal ik een paar regels uit de toelichting van Enwezor: ’Meer dan een overkoepelend thema, dat verschillende vormen en gebruiken omvat en insluit in een verenigd gezichtsveld, wordt All the world’s futures geïnformeerd door een laag van drie elkaar snijdende filters, namelijk: de Tuin van Wanorde, Leven: over epische tijdsduur en Lezen Hoofdzaak.’ Begrijpt U het? Kunst is niet zomaar iets hoor! Het resultaat hiervan was een Biënnale met meer dan gemiddeld maatschappelijk betrokken kunst. Landen met duidelijk politiek geïnspireerde paviljoens waren, naast het winnende Armenië, Luxemburg (waar Filip Markowicz onder het mooie motto ‘The World is a stage but the play is badly cast’ de hele moderne geschiedenis van het westen op de hak nam) en Estland (waar Jaanus Samma het droevige levensverhaal van een voorman op een kolchosboerderij liet zien, van opkomst en succes tot verval en droevig einde in de oude sovjetsamenleving). Zonder te oordelen over de fouten ervan, liet hij zien dat je in die samenleving beter niet kon afwijken van de normen, compleet met alle details en documenten. Beklemmend, net als het paviljoen van Zuid Afrika, met veel werk gebaseerd op de waarheidscommissie. Dit jaar had China naast zijn eigen paviljoen (dat bescheiden was opgezet) de inzending van San Marino betaald, wat er toe leidde dat dit kleine landje (onder de prachtige titel Friendship Project) op drie plaatsen in Venetië vertegenwoordigd was, met grote tentoonstellingen waar Chinese kunstenaars aan deelnamen in combinatie met eigen artiesten. En een van die eigen artiesten was voor mij een aangename verrassing: Giancarlo Frisoni, een man die de prachtigste materieschilderijen maakt. Van aarde, grond, steenstof, cement en verf maakt hij schitterend werk. Het sluit perfect aan bij wat een van mijn eigen hobbies is in Venetie: foto’s maken van het verval, of het achterstallig onderhoud, van de stad. Want Venetië is natuurlijk aan de ene kant de prachtige stad aan het water met schitterende kerken, maar aan de andere kant kom je vaak in steegjes waar al tientallen jaren niets meer aan het onderhoud van de muren is gedaan en dat levert ook prachtige beelden op. Onderdeel van die mooie stad zijn ook de tientallen kerken met middeleeuwse kunst, vooral gebaseerd op bijbelse verhalen. Dit jaar heb ik me ook afgevraagd of van die inspiratiebron nog veel zichtbaar is in de moderne kunst. Mijn indruk is dat die vroeger zo overheersende inspiratiebron (of was het meer de opdrachtgever?) weinig meer wordt aangeboord. Het andere uiterste: bewust afstand nemen van, of zich afzetten tegen, Kerk en geloof komt ongeveer even weinig voor. Het lijken twee aparte werelden te zijn geworden. Maar niet altijd en overal. The Recycle Group maakte een installatie in de zevende-eeuwse Sant Antonin kerk onder de titel Conversion, waarin de bekering wordt verbeeld naar een geloof in nieuwe technologie. Met het Facebooksymbool op de plaats van de preekstoel en andere symbolen van nieuwe technologie verwerkt in oude vormen werd het een moderne kerk voor het wereldwijde web: ‘CONVERSION proposes a parallel between the Christian enlightenment and the digital technological revolution where sacred knowledge formerly residing in the heavens is now located in the virtual space of The Cloud.’ Overigens een mooi voorbeeld van hoe internationaal de kunst geworden is: twee Russische kunstenaars, gesteund door Russische en Franse instellingen met een Engelse organisator. -------------------------- De foto’s zijn van Dik Kruithof ------------------------- Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! |
||||
© 2015 Dik Kruithof | ||||
powered by CJ2 |