archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Turner èn een verrassing Dik Kruithof

1220VG Dikke duifTurner, zowel in de Fundatie als in het Twents museum, heeft erg veel publiciteit gekregen. Het is natuurlijk opmerkelijk dat twee regionale musea erin slagen om een aantal meesterwerken te leen te krijgen van de Tate in Londen.

Over Turner is de laatste tijd erg veel geschreven naar aanleiding van zijn laatste tentoonstelling in Londen, waar de nadruk gelegd werd op zijn laatste jaren en dan zie je ook wat. Ik heb die tentoonstelling niet gezien, maar jaren geleden een groot overzicht en daarvan is mij bijgebleven dat Turner echt op de overgang leefde en werkte van de traditionele romantische schilderkunst naar het impressionisme. Dat hij veel invloed heeft gehad op modernere schilders is door Tate getoond in verschillende vervolgtentoonstellingen en juist die invloed is ook in deze dubbelslag sterk aan de orde.

Bij ieder schilderij in Zwolle, waartoe ik mij voorlopig moest beperken, is gezocht naar schilderijen die ‘erbij horen’. Dat kunnen leermeesters zijn, Turner heeft gereisd in de lage landen en noemde en roemde de Nederlandse zeeschilders, zo hangt er een zeeschilderij van Ludolf Bakhuizen in Zwolle.
Maar het zijn veel vaker ‘gewoon’ moderne kunstenaars in wiens werk we iets zouden kunnen herkennen van het landschap en licht van Turner. Zo hangt er een (vroege) Mondriaan, ‘Zee na zonsondergang’, bij het ‘Zeegezicht met verre kust’ van Turner; een goede greep. Andere keuzes spraken mij minder aan, bij voorbeeld een wit achrome van Manzoni. Ja, dat is natuurlijk wel waar Turner had kunnen uitkomen, maar hij ging nooit zóver.
Al met al een in elk geval intrigerende tentoonstelling, met Turners die voor mijn gevoel niet bij de top horen, maar wel een goed beeld geven en erbij gezochte1220VG Klemm beelden die soms heel raak zijn.

Bovenin het Ei was deze keer ‘alleen maar’ een keuze uit de eigen collectie te zien, maar wel een prachtige keuze, in het bijzonder voor mensen die de Cremertentoonstelling hebben gemist. Er zijn namelijk vijf prachtige werken van Jan Cremer te zien, waaronder twee grote zeegezichten. En in de hal hangt zijn eerste echte meesterwerk de Guerre Japonaise, die in al zijn grootsheid daar overigens niet echt tot zijn recht komt.

De echte verrassing vond ik beneden, waar de Fundatie zijn serie fototentoonstellingen weer luister heeft bijgezet met een topper: de Duitse nieuwsfotografe Barbara Klemm: tussen Willy Brand en Andy Warhol. Klemm werkte van 1959 tot 2004 voor de Frankfurter Algemeine Zeitung en heeft de fotojournalistiek tot een vorm van kunst verheven. Haar foto’s, alleen in zwartwit, geven steeds het wezenlijke weer van gebeurtenissen of ontwikkelingen, teruggebracht tot een aangrijpend moment. Mooiste voorbeeld is misschien wel Leonid Breznjev, Willy Brandt, Bonn 1973 waarin een moment uit de gesprekken tussen beide wereldleiders symbool staat voor de ontspanning. Klemm heeft ook prachtige kunstenaarsportretten gemaakt, van Anselm Kiefer tot Mick Jagger.

Verder is er ook nog een fototentoonstelling van Ellen Auerbach, een fotografe die werkte in Duitsland, Israel en Amerika en wiens werk door Klemm is herontdekt. Ook mooi maar het heeft niet de zeggenschap en historische betekenis die het werk van Klemm heeft.

------------------------------------
De foto's zijn van de schrijver
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2015 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Turner èn een verrassing Dik Kruithof
1220VG Dikke duifTurner, zowel in de Fundatie als in het Twents museum, heeft erg veel publiciteit gekregen. Het is natuurlijk opmerkelijk dat twee regionale musea erin slagen om een aantal meesterwerken te leen te krijgen van de Tate in Londen.

Over Turner is de laatste tijd erg veel geschreven naar aanleiding van zijn laatste tentoonstelling in Londen, waar de nadruk gelegd werd op zijn laatste jaren en dan zie je ook wat. Ik heb die tentoonstelling niet gezien, maar jaren geleden een groot overzicht en daarvan is mij bijgebleven dat Turner echt op de overgang leefde en werkte van de traditionele romantische schilderkunst naar het impressionisme. Dat hij veel invloed heeft gehad op modernere schilders is door Tate getoond in verschillende vervolgtentoonstellingen en juist die invloed is ook in deze dubbelslag sterk aan de orde.

Bij ieder schilderij in Zwolle, waartoe ik mij voorlopig moest beperken, is gezocht naar schilderijen die ‘erbij horen’. Dat kunnen leermeesters zijn, Turner heeft gereisd in de lage landen en noemde en roemde de Nederlandse zeeschilders, zo hangt er een zeeschilderij van Ludolf Bakhuizen in Zwolle.
Maar het zijn veel vaker ‘gewoon’ moderne kunstenaars in wiens werk we iets zouden kunnen herkennen van het landschap en licht van Turner. Zo hangt er een (vroege) Mondriaan, ‘Zee na zonsondergang’, bij het ‘Zeegezicht met verre kust’ van Turner; een goede greep. Andere keuzes spraken mij minder aan, bij voorbeeld een wit achrome van Manzoni. Ja, dat is natuurlijk wel waar Turner had kunnen uitkomen, maar hij ging nooit zóver.
Al met al een in elk geval intrigerende tentoonstelling, met Turners die voor mijn gevoel niet bij de top horen, maar wel een goed beeld geven en erbij gezochte1220VG Klemm beelden die soms heel raak zijn.

Bovenin het Ei was deze keer ‘alleen maar’ een keuze uit de eigen collectie te zien, maar wel een prachtige keuze, in het bijzonder voor mensen die de Cremertentoonstelling hebben gemist. Er zijn namelijk vijf prachtige werken van Jan Cremer te zien, waaronder twee grote zeegezichten. En in de hal hangt zijn eerste echte meesterwerk de Guerre Japonaise, die in al zijn grootsheid daar overigens niet echt tot zijn recht komt.

De echte verrassing vond ik beneden, waar de Fundatie zijn serie fototentoonstellingen weer luister heeft bijgezet met een topper: de Duitse nieuwsfotografe Barbara Klemm: tussen Willy Brand en Andy Warhol. Klemm werkte van 1959 tot 2004 voor de Frankfurter Algemeine Zeitung en heeft de fotojournalistiek tot een vorm van kunst verheven. Haar foto’s, alleen in zwartwit, geven steeds het wezenlijke weer van gebeurtenissen of ontwikkelingen, teruggebracht tot een aangrijpend moment. Mooiste voorbeeld is misschien wel Leonid Breznjev, Willy Brandt, Bonn 1973 waarin een moment uit de gesprekken tussen beide wereldleiders symbool staat voor de ontspanning. Klemm heeft ook prachtige kunstenaarsportretten gemaakt, van Anselm Kiefer tot Mick Jagger.

Verder is er ook nog een fototentoonstelling van Ellen Auerbach, een fotografe die werkte in Duitsland, Israel en Amerika en wiens werk door Klemm is herontdekt. Ook mooi maar het heeft niet de zeggenschap en historische betekenis die het werk van Klemm heeft.

------------------------------------
De foto's zijn van de schrijver
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Dik Kruithof
powered by CJ2