archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? | ||||
Niets dan sport | Katharina Kouwenhoven | |||
De afgelopen twee weken heb ik veel TV gekeken, maar niet veel meer gezien dan sport, sport en nog eens sport. Eerst een week met twee voetbalwedstrijden op een avond, vanwege het EK in Portugal, en afgelopen week één voetbalwedstrijd aangevuld met beelden van Wimbledon. Het Nederlands elftal heeft in Portugal domicilie gekozen in de Algarve, in een luxe hotel in het dorp Villamoura. Daar wilde ik wel graag beelden van zien, want een jaar of tien geleden heb ik in dat zelfde dorp een keer de Kerstdagen doorgebracht. Villamoura is bekend om zijn jachthaven, die gebouwd is om een soort Marbella-publiek aan te trekken en aan dat streven is het hele dorp min of meer opgeofferd. De plaatselijke vissers werden verbannen en buitenlandse projectontwikkelaars werden aangetrokken om hotels en appartementen te bouwen. Toen ik verbleef in Villamoura was het één grote bouwput vol slechts gedeeltelijk afgebouwde betonreuzen, waardoor mijn uitzicht op zee, dat me beloofd was, totaal verziekt werd. Tijdens het opstoten van Villamoura in de vaart der volkeren hadden de meeste projectontwikkelaars zich alweer teruggetrokken, met achterlating van allerlei grillige steenkolossen en na vernietiging van het oorspronkelijke dorp. In plaats daarvan kon je nu een paar miljoenenjachten bewonderen en de bijbehorende patjepeeërs die de aanpalende designcafés bevolkten. Had ik dat van tevoren geweten! Gelukkig bevonden zich even buiten het dorp vlak acher het strand de schamele hutten van de Mozambiquanen, op een plek waar een paar ochtenden per week de Zigeuners markt hielden. Beiden worden in Portugal beschouwd als derderangs burgers, maar daar trokken ze zich ogenschijnlijk niet veel van aan. Er heerste grote bedrijvigheid en vooral veel vrolijkheid en het was er goed toeven. Eten, drinken, muziek, hartelijkheid en veel geschater. Eén zo’n luxe hotel is er kennelijk toch gekomen, maar of die vrolijke Mozambiquanen en Zigeuners er nog waren? Onze jongens schijnen het er in ieder geval wel naar hun zin te hebben, al moeten ze om te trainen met de bus naar Albufeira en om te spelen met het vliegtuig naar Lissabon of Porto of het afgelegen Braga, dat een buitengewoon bizar stadion blijkt te hebben, uitgehakt uit een rots die achter de korte kanten van het veld dreigend oprijst, zodat daar geen tribunes gebouwd konden worden. Het is het leukste stadion dat ik ooit gezien heb en als ik weer eens in Portugal kom, zal ik het zeker met een bezoek vereren. Over het voetbal van het Nederlands elftal zal ik het niet hebben. Iedereen heeft dat gezien, want er hebben meer landgenoten naar gekeken dan er bij zinnen kunnen zijn. Alleen die penalty’s nog even. Het wonder is verricht: vijf van de zes spelers van het Nederlands elftal wisten een penalty te benutten! Alsof niet elke voetbalmiljonair daar toe in staat zou moeten zijn. Want je kunt er natuurlijk wel op trainen. Als dat niet zou kunnen – de reden daarvoor zou zijn dat de omstandigheden tijdens zo’n ‘shoot out’ nu eenmaal heel anders zijn dan op de training – kun je het trainen überhaupt wel afschaffen. De omstandigheden tijdens een wedstrijd zijn immers ook heel anders dan op de training. Helaas bestaat voetbal niet alleen uit voetbal. Er is minstens evenveel aandacht voor de onzin er omheen. Een niet gering aantal verslaggevers verdient het brood met het stellen van domme vragen aan: trainers, assistent-trainers, begeleiders, materiaalmensen, koks, kamermeisjes, tuinlieden, buschauffeurs en zelfs spelers, die alleen maar door Eef Brouwer ingefluisterde antwoorden geven. Hele cohorten min of meer bekende Nederlanders worden dagelijks overgevlogen naar de Algarve om hun onnozele commentaren en analyses te mogen geven, want iedere zichzelf respecterende omroep heeft een praatprogramma à la Villa BVD. De eerlijkheid gebied mij op te merken dat ik de versie van Jack van Gelder op Nederland 3 eigenlijk beter vind dan de oorspronkelijke van Barend en Van Dorp, waarin wel erg ongebreideld gekakeld en gesnaterd wordt. Van Gelder heeft na elke wedstrijd van Oranje Ko Adriaanse op bezoek – en helaas ook Hugo Borst – en voor Ko heb ik een zwak, want die is gymnastiekleraar geweest op mijn eigen lagere school, de Cabotschool. En altijd als de naam Cabotschool valt, gaat er bij mij een sterretje branden. Niettemin zijn dit soort programmaonderdelen volledig overbodig en kun je er beter helemaal niet naar kijken, al zijn er om die tijd vaak niet veel alternatieven. Het voetbal kan nu gelukkig afgewisseld worden met tennis – BBC1 en BBC2 vanaf twee uur ‘s middags – want ook als er vanwege de barre weersomstandigheden niet getennist wordt, wordt er toch uitgezonden. Spannende wedstrijden uit het verleden of een ‘special’ over Björn Borg, zodat de kijker toch aangenaam bezig wordt gehouden. Wat mij wel verbaast van de BBC is de keuze van gastcommentatoren. Hun eigen Virginia Wade en de Amerikaanse Tracy Austin hebben zulke verschrikkelijke stemmen dat je oren er pijn van doen, het Engels van Boris Becker is absoluut niet te verstaan en de Australische tongval van Pat Cash maakt hem ook niet makkelijk te volgen. Wat mij ook hier weer opvalt is de geringe toegevoegde waarde van commentatoren die zo’n sport zelf beoefend hebben. En Sue Baker hoeft helemaal niet te vragen hoe het is om voor het eerste op het Center Court te spelen, want dat weet ze best en ik hoef het niet te weten, want het zal mij nooit overkomen. Het gaat om het tennissen en op het gras van Wimbledon wordt het leukste tennis gespeeld, aanvallend, snel en onvoorspelbaar. Ik heb het wel over het tennis van de mannen, natuurlijk. Vrouwentennis is van een heel andere orde en meestal niet om aan te zien, maar gelukkig is er plotseling een heel contingent Russische speelstertjes opgestaan, die niet alleen aardig kunnen tennissen, maar er ook buitengewoon aantrekkelijk uitzien. Slanke hinde’s, hoog op de benen en met allemaal hetzelfde verleidelijke jurkje aan, een bijna doorzichtig niemendalletje met spaghettibandjes waar een bijbehorend broekje onderuit piept. Ze zijn van een heel andere orde dan die grove, ordinaire meiden van Williams, die tennissen zoals mijn moeder vroeger matten klopte. Als het stof er maar uit was. Dat ze daarbij vervaarlijk kreunde en met haar kont stond te schudden, scheen haar niet te deren. Wordt het Nederlands elftal Europees Kampioen? Eerlijk gezegd hoop ik van niet. Dan komt er nooit meer een einde aan die bespottelijke Oranjegekte. Je kunt geen winkel inlopen waarin niet een Oranjehoekje is ingericht. En het is zo’n vreselijke kleur! Maar wat ik vooral niet meer wil zien zijn volwassen mannen met een Goudse kaas op hun hoofd. Als mijn kleinzoon ze ziet, begint hij ontroostbaar te huilen. Terecht. |
||||
© 2004 Katharina Kouwenhoven | ||||
powered by CJ2 |