archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Kleine volwassenen Marianne Bernard

0118 Kleine volwassenen

 ‘Autozitje ook voor ouderen’, kopte De Telegraaf. ‘Kinderen tot 1 meter 35 en kleine volwassenen moeten binnenkort allemaal verplicht in een kinderstoeltje op de achterbank van de auto zitten. De Europese Unie legt op dit moment de laatste hand aan wetgeving die dat bepaalt.’

 

Kleine volwassenen? Wat moeten we ons daarbij voorstellen? Hier blijken mensen tot 1 meter 50 te worden bedoeld. Ze zijn gek geworden. Moet ik lachen of huilen?

Nu ben ik zelf 1 meter 62 en met het ouder worden is het vooruitzicht dat ik vermoedelijk nog een paar centimeter zal krimpen. Moet ik dan in de toekomst bij een verkeerscontrole uitstappen en naast de auto gaan staan om me te laten meten en krijg ik wellicht een bekeuring omdat ik eigenlijk op de achterbank in een zitje zou moeten? Mag ik binnenkort niet meer achter het stuur?

 

Op vakantie in Italië merkte ik dat er iets bijzonders was, maar het duurde even voor ik doorhad wát: ik was niet klein meer. Bijna iedereen was even groot als ik. Als de nieuwe regels voor heel Europa gaan gelden, mogen dan ook al die kleine Italiaanse ventjes, die Danny De Vito-tjes, niet meer voor in de auto? Dat is toch niet serieus te nemen? En hoe moet dat dan met al die kleine Griekse kereltjes en de nog kleinere Portugese vrouwtjes?

 

Mijn zoon heeft een vriend die nogal klein van stuk is. Met zijn 1 meter 60 is Marco zelfs kleiner dan ik. Het valt me vaak op dat hij – wat hij ook doet – niet helemaal serieus wordt genomen. Hij moet altijd het puntje van zijn tong laten zien en meer zijn best doen dan een ander. Zijn lengte wordt vaak niet in meters, maar in turven uitgedrukt. Daar hoort ook een handgebaar bij. ‘Drie turven hoog aan de telefoon’, roept mijn man en hij houdt zijn hand spottend op borsthoogte. Laatst liet Marco iets van zijn werk zien. ‘Dat ziet er niet onverdienstelijk uit, heel aardig gedaan, beste man’, zei mijn man. Ook door mij bewonderde filmsterren meent hij van hun voetstuk te kunnen stoten door het handgebaar op schouderhoogte te maken: ‘Die Mastroianni die je zo bewondert, weet je wel dat hij maar 1 meter 50 hoog is?’ Die geringe lengte lijkt tevens de intelligentie van Mastroianni te bepalen, en daarmee de mate waarin hij meetelt als echte man.

 

We worden steeds langer – de hele wereldbevolking en de Nederlanders in het bijzonder. De mensheid in z'n geheel is de afgelopen 150 jaar meer dan 20 centimeter gegroeid. Onder de kop The Netherlands: Not a Low Country Any Longer meldde het weekblad Time een tijdje terug dat de lengte van de gemiddelde Nederlandse jongeman al 1 meter 83 is; de gemiddelde Nederlandse vrouw is 1 meter 71.

 

Lang zijn wordt de nieuwe norm. Volgens nieuwe Europese richtlijnen gaan ze de wereld inrichten voor de langer wordende mens. Ik hou mijn hart vast. Dat rokken en broeken altijd te lang voor me zijn (die moet ik zeker 15 centimeter korter maken), daar heb ik me bij neergelegd; mouwen die te lang zijn, kun je omslaan. Ik kan steeds vaker zittend op een stoel niet met mijn voeten bij de grond en de blikken in het hoogste schap van de supermarkt staan altijd buiten mijn bereik.

In een wegrestaurant was de tassenhaak op de wc zo hoog, dat ik er met geen mogelijkheid mijn tas aan kon hangen. Het instituut waar ik voor mijn werk vaak moet zijn, heeft sinds kort een 'ergonomisch verantwoorde vormgeving' ingevoerd. Daar zitten de deurhandels met het opschrift PULL voor mij op ooghoogte. Lekker trekken dus.

 

Dat is allemaal heel vervelend, maar dat zou je in zekere zin nog kunnen accepteren. De norm verandert met het langer worden van de mensen. Maar je voelt gewoon dat langere mensen zich superieur voelen en neerbuigend naar kleine mensen kijken. Letterlijk en figuurlijk wordt er op kleine mensen neergekeken. Is het naar de achterbank verdreven worden niet de ultieme vernedering van kleinere mensen door langere? Als de autozitjes-onzin realiteit zal blijken te zijn, kunnen we dan niet spreken van een ernstige vorm van discriminatie?

 

Bovendien zouden vrouwen zich nog eens opnieuw kunnen afvragen hoe mannen naar vrouwen kijken. Zijn vrouwen niet meestal kleiner dan mannen? Is dat soms een van de achtergronden van macho-gedrag? Mannen kijken op vrouwen neer – dat is logisch, omdat vrouwen kleiner zijn. Wie weet ook omdat ze denken dat vrouwen dommer zijn. What about the position of women?’ Op die vraag antwoordde indertijd de roemruchte Black Power-leider Stokely Carmichael: ‘The position of women is flat on their backs.’

Nu met die autozitjes klinkt het iets beschaafder: ‘op de achterbank’.

 

Randy Newman zong het al:

Short people got no reason to live

Short people got nobody to love

They got little baby legs

And they stand so low

You can pick ‘em up

Just to say hello

Well, I don’t want no short people

‘round here 



© 2004 Marianne Bernard meer Marianne Bernard - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Kleine volwassenen Marianne Bernard
0118 Kleine volwassenen

 ‘Autozitje ook voor ouderen’, kopte De Telegraaf. ‘Kinderen tot 1 meter 35 en kleine volwassenen moeten binnenkort allemaal verplicht in een kinderstoeltje op de achterbank van de auto zitten. De Europese Unie legt op dit moment de laatste hand aan wetgeving die dat bepaalt.’

 

Kleine volwassenen? Wat moeten we ons daarbij voorstellen? Hier blijken mensen tot 1 meter 50 te worden bedoeld. Ze zijn gek geworden. Moet ik lachen of huilen?

Nu ben ik zelf 1 meter 62 en met het ouder worden is het vooruitzicht dat ik vermoedelijk nog een paar centimeter zal krimpen. Moet ik dan in de toekomst bij een verkeerscontrole uitstappen en naast de auto gaan staan om me te laten meten en krijg ik wellicht een bekeuring omdat ik eigenlijk op de achterbank in een zitje zou moeten? Mag ik binnenkort niet meer achter het stuur?

 

Op vakantie in Italië merkte ik dat er iets bijzonders was, maar het duurde even voor ik doorhad wát: ik was niet klein meer. Bijna iedereen was even groot als ik. Als de nieuwe regels voor heel Europa gaan gelden, mogen dan ook al die kleine Italiaanse ventjes, die Danny De Vito-tjes, niet meer voor in de auto? Dat is toch niet serieus te nemen? En hoe moet dat dan met al die kleine Griekse kereltjes en de nog kleinere Portugese vrouwtjes?

 

Mijn zoon heeft een vriend die nogal klein van stuk is. Met zijn 1 meter 60 is Marco zelfs kleiner dan ik. Het valt me vaak op dat hij – wat hij ook doet – niet helemaal serieus wordt genomen. Hij moet altijd het puntje van zijn tong laten zien en meer zijn best doen dan een ander. Zijn lengte wordt vaak niet in meters, maar in turven uitgedrukt. Daar hoort ook een handgebaar bij. ‘Drie turven hoog aan de telefoon’, roept mijn man en hij houdt zijn hand spottend op borsthoogte. Laatst liet Marco iets van zijn werk zien. ‘Dat ziet er niet onverdienstelijk uit, heel aardig gedaan, beste man’, zei mijn man. Ook door mij bewonderde filmsterren meent hij van hun voetstuk te kunnen stoten door het handgebaar op schouderhoogte te maken: ‘Die Mastroianni die je zo bewondert, weet je wel dat hij maar 1 meter 50 hoog is?’ Die geringe lengte lijkt tevens de intelligentie van Mastroianni te bepalen, en daarmee de mate waarin hij meetelt als echte man.

 

We worden steeds langer – de hele wereldbevolking en de Nederlanders in het bijzonder. De mensheid in z'n geheel is de afgelopen 150 jaar meer dan 20 centimeter gegroeid. Onder de kop The Netherlands: Not a Low Country Any Longer meldde het weekblad Time een tijdje terug dat de lengte van de gemiddelde Nederlandse jongeman al 1 meter 83 is; de gemiddelde Nederlandse vrouw is 1 meter 71.

 

Lang zijn wordt de nieuwe norm. Volgens nieuwe Europese richtlijnen gaan ze de wereld inrichten voor de langer wordende mens. Ik hou mijn hart vast. Dat rokken en broeken altijd te lang voor me zijn (die moet ik zeker 15 centimeter korter maken), daar heb ik me bij neergelegd; mouwen die te lang zijn, kun je omslaan. Ik kan steeds vaker zittend op een stoel niet met mijn voeten bij de grond en de blikken in het hoogste schap van de supermarkt staan altijd buiten mijn bereik.

In een wegrestaurant was de tassenhaak op de wc zo hoog, dat ik er met geen mogelijkheid mijn tas aan kon hangen. Het instituut waar ik voor mijn werk vaak moet zijn, heeft sinds kort een 'ergonomisch verantwoorde vormgeving' ingevoerd. Daar zitten de deurhandels met het opschrift PULL voor mij op ooghoogte. Lekker trekken dus.

 

Dat is allemaal heel vervelend, maar dat zou je in zekere zin nog kunnen accepteren. De norm verandert met het langer worden van de mensen. Maar je voelt gewoon dat langere mensen zich superieur voelen en neerbuigend naar kleine mensen kijken. Letterlijk en figuurlijk wordt er op kleine mensen neergekeken. Is het naar de achterbank verdreven worden niet de ultieme vernedering van kleinere mensen door langere? Als de autozitjes-onzin realiteit zal blijken te zijn, kunnen we dan niet spreken van een ernstige vorm van discriminatie?

 

Bovendien zouden vrouwen zich nog eens opnieuw kunnen afvragen hoe mannen naar vrouwen kijken. Zijn vrouwen niet meestal kleiner dan mannen? Is dat soms een van de achtergronden van macho-gedrag? Mannen kijken op vrouwen neer – dat is logisch, omdat vrouwen kleiner zijn. Wie weet ook omdat ze denken dat vrouwen dommer zijn. What about the position of women?’ Op die vraag antwoordde indertijd de roemruchte Black Power-leider Stokely Carmichael: ‘The position of women is flat on their backs.’

Nu met die autozitjes klinkt het iets beschaafder: ‘op de achterbank’.

 

Randy Newman zong het al:

Short people got no reason to live

Short people got nobody to love

They got little baby legs

And they stand so low

You can pick ‘em up

Just to say hello

Well, I don’t want no short people

‘round here 

© 2004 Marianne Bernard
powered by CJ2