archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
Wat zijn mummies nu eigenlijk? | Katharina Kouwenhoven | |||
In Assen bevindt zich op een prachtige plek, in een oud klooster met bijgebouwen, het Drents Museum, een echt provinciaals museum, maar met af en toe heel bijzonder tentoonstellingen. Ik was er voor het eerst voor het Chinese leger van terracotta soldaten, een Fremdkörper tussen de provinciale parafernalia, maar ongelofelijk indrukwekkend. Vorige week bracht ik er weer een bezoek, omdat ook het Drents Museum inmiddels uitgebreid is. En ik was zeer nieuwsgierig wat voor rampspoed dat hier teweeg had gebracht. Maar zie, helemaal geen rampspoed. Integendeel. In Drente hadden ze gekozen voor de enig juiste oplossing, die het bestaande gebouw en de omgeving niet aantast. Geen aanbouwen in de breedte of malle fratsen in de hoogte, maar uitbreiding in de diepte, waar alleen het interieur zichtbaar is. Hadden ze dat in Zwolle en in de Paulus Potterstraat ook maar gedaan. Een middeleeuws klooster moet je onaangetast laten, want dat is uniek in Nederland. Bovendien waren het eeuwenlang de enige bouwsels waar Assen uit bestond. Daar moet je geen architecturale grillen aan- of opplakken. In de nieuwe kelder bevonden zich prachtige lichte ruimten, waar je het daglicht niet miste en waar het tentoongestelde alle aandacht kon krijgen. Er bevonden zich vooral archeologische vondsten. Helaas hebben die vaak toelichting nodig, zodat je meer moest lezen dan je kon kijken. De voorwerpen spraken niet voor zichzelf. Als je inmiddels de nodige voorwerpen uit vroeger tijden hebt gezien, dan valt dat wel weer reuze mee. En potten en pannen, knopen, sieraden, gespen en spelden herken je altijd. Het meest in het oog sprongen voor mij de puntige glazen bekers, die niet kunnen staan, maar ergens in moeten hangen. Glas intrigeert me sowieso, want glas maken is niet eenvoudig en glas zelf is kwetsbaar. Dus: hoe en waarom glas? Langs een van de wanden van de expositieruimte werd een soort primitieve animatie vertoond van het leven in verschillende opeenvolgende historische periodes. Dat is het soort kindertelevisie waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb. Vertel mij hoe mensen leefden en ik zie het voor me. Daar heb ik geen matige, bewegende tekeningen voor nodig. Ik beschouw dit allemaal als uitingen van popularisering als gevolg van de culturele bezuinigingen. Alles moet licht en luchtig, makkelijk en concreet, met beeld en muziek. Dat wil het grote publiek, zo wordt gedacht. In de concertzaal betekent dat: populaire klassieke muziek in zalen die bedoeld zijn voor moderne piep-piep-knor muziek en tussen de klassieke muziek door muziek met een hoog André Rieu gehalte. Dat je een ander publiek daarmee wegjaagt wordt kennelijk op de koop toe genomen. De leukste onderdelen van de archeologische collectie van het Drents Museum zijn de veenmummies. Die liggen in een apart zaaltje, maar ze waren er niet allemaal. Er werd namelijk net een speciale mummietentoonstelling ingericht met mummies van over de hele wereld. Die is inmiddels te bezichtigen. Naast archeologie is er ook achttiende-eeuwse en moderne kunst en daar hangen verrassende stukken tussen. Voor de zalen die daar naar toe leiden, moet je door de prachtige beschilderde hal, waar vroeger de ingang was. Allemaal de moeite waard. Maar nu met het hele gezin naar de mummietentoonstelling, want mummies zijn wel zeer aansprekende wezens. Het zijn lijken en waren mensen, maar wat zijn het nu? ------------------------------------------------- Het plaatje is gemaakt door de schrijfster |
||||
© 2014 Katharina Kouwenhoven | ||||
powered by CJ2 |