archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
De Fundatie: plat-bol en strak geometrisch | Katharina Kouwenhoven | |||
Zwolle heeft een museum van een prettige omvang, dat zich bevindt in het Paleis aan de Blijmarkt, niet ver van het station, in een overzichtelijk neo-klassisistisch gebouw. Zoals praktisch alle musea in Nederland was ook dit gebouw aan uitbreiding toe - er wordt enorm beknibbeld op Cultuur, maar er is kennelijk toch geld voor verbouwingen - en omdat het kennelijk mode onder architecten is om die uitbreidingen op gruwelijke wijze vorm te geven (zie het Stedelijk Museum in Amsterdam) bestaat de uitbreiding van de Fundatie uit een platte bol bovenop het dak. Met een bezoek aan Zwolle kon ik de nieuwe Hanzenlijn beproeven en tevens met eigen ogen deze horror aanschouwen. Van veraf kun je het silhouet van deze samengestelde vorm van strak geometrisch en zacht rond al zien en je gelooft je ogen niet. Als je ervoor staat wordt het alleen maar erger. Net als in het Stedelijk Museum zie je van binnen de buitenkant natuurlijk niet. En van binnen ziet de platte bol er heel aardig uit en hij biedt een mooi uitzicht over de stad. Ik had me van tevoren niet echt georiënteerd op wat er te zien was in het museum en dat bleek heel divers; er waren wel vier verschillende tentoonstellingen op dat moment en die hadden niets met elkaar te maken. Dat vind ik heel jammer. In het gebouw kun je prachtig één vrij grote tentoonstelling inrichten, want daar leent het zich gezien zijn omvang prima voor. Het gebouw telt nu vier verdiepingen, maar het was niet zo dat die vier tentoonstellingen elk een eigen verdieping in beslag namen. Ze liepen in elkaar over. Op drie verdiepingen was werk te zien van de Italiaan Marino Marini. Dat heb ik gelaten voor wat het was. In de bol en delen van de twee verdiepingen daaronder bevond zich kunst van 20 kunstenaars uit het Nederlands-Caribisch gebied. Die heb ik helemaal bekeken en dat viel niet mee. Ik had de indruk dat bij de selectie de plaats waar de kunstenaars vandaan kwamen belangrijker was dan de kwaliteit van hun werk, dat varieerde van ongeïnspireerde rotzooi en aardige pogingen tot geslaagde eindproducten, maar die waren helaas in de minderheid. In een hoekje op de begane grond bevonden zich portretten van de familie Craeyvanger, gemaakt door diverse kunstenaars, waaronder Gerard ter Borch. Het waarom van het gebodene ontging mij. Dan was verder de helft van de begane grond gevuld met werken uit eigen collectie onder de noemer 'Van Turner tot Appel'. Zoals uit de titel al blijkt is dit een collectie met zeer uiteenlopend werk, verzameld door Dick Hannema, ooit directeur van Boijmans. Waardoor hij zich bij dit verzamelen liet leiden is volstrekt onduidelijk. Er zitten mooie dingen bij maar er zit geen enkele samenhang in. Hier een Turner, daar een van Gogh, een Picabia, een Severine, een Appel. Bij de presentatie was ook niet gepoogd de toeschouwer enig houvast te bieden en dat is jammer, want wat moet je met zoveel losse elementen, die stuk voor stuk de moeite waard kunnen zijn, maar waarvan je geen idee hebt waarom ze bij elkaar hangen. Ik ben daar geen liefhebber van en begin me snel te vervelen. Hopelijk komt de Fundatie binnenkort weer met een tentoonstelling zoals (een paar jaar geleden) die van Jan Voerman. Die platte bol, daar blijven we mee zitten, tot er weer eens een architectuurstroming komt die vindt dat uitbreidingen van gebouwen een harmonieuze voortzetting moeten zijn van het oorspronkelijke gebouw. Tenslotte komt alles wel weer eens een keer terug. *********************************** Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven |
||||
© 2014 Katharina Kouwenhoven | ||||
powered by CJ2 |