archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
De Biënnale (2) | Dik Kruithof | |||
Frankrijk: Ravel Ravel Unravel
Frankrijk had het paviljoen van de Duitsers gekregen om een concertzaal na te bootsen waarin het Pianoconcert voor de linkerhand van Ravel werd gespeeld. Het was mooi en indrukwekkend, maar bestaat zo’n concert wel? Dat blijkt ook nog zo te zijn: Ravel componeerde het Concerto in D voor Linkerhand tussen 1929 en 1931 voor Paul Wittgenstein, de broer van de beroemde filosoof Ludwig, die in de eerste wereldoorlog zijn rechterarm had verloren. In dezelfde tijd componeerde Ravel ook het Concerto in G en de presentatie van Anri Sala gaat diep in op de verschillen en overeenkomsten tussen beide muziekstukken.
When attitude becomes form.
In 1969 werd er in Bern een tentoonstelling georganiseerd van – toen – hedendaagse kunst waar het puikje van de nieuwlichters in de kunst voor werd uitgenodigd. Die tentoonstelling heeft heel veel indruk gemaakt en werd deze zomer in de Fondazione Prada weer opnieuw getoond.
Namen? Joseph Beuys, Carl Andre, Walter de Maria, Edward Kienholz, Jannis Kounellis, Mario Merz, Bruce Naumann, Claes Oldenburg, Panamarenko en Robert Ryman, om de bekendste te noemen die we uit het Stedelijk kennen en daarnaast onder meer de Nederlanders Jan Dibbets en Ger van Elk. Uiteraard is zo’n tentoonstelling vooral een historisch genoegen en je staat erbij stil hoe nieuw, verrassend en schokkend veel van deze kunst op dat moment nog was en hoe gewoon het nu is, bij voorbeeld de 36 vierkante koperen vloertegels van Carl Andre. Zie deze link voor een overzicht van de oorspronkelijke tentoonstelling in Bern of deze link.
Het paviljoen van Armenië
Omdat ik een zwak heb voor landen in de Kaukasus, vooral omdat er zulke goede en sympathieke schakers vandaan komen, stond ook Armenië op mijn lijstje van landen waar ik heen wilde. Dat kwam mooi uit want dit paviljoen was het enige dat open was op maandag, de dag dat de hele Biënnale gesloten is en de kunstbezoeker aangewezen op een aantal stadsmusea, die voor de gelegenheid op dinsdag zijn gesloten. Armenië had zijn paviljoen op het Isola di San Lazarro degli Armeni, een van de twee kleinere eilandjes tussen San Marco en het Lido. De boot erheen om ongeveer half twee was vrij vol en aangekomen op het eiland liepen we mee met de groep naar een ingang waar entree betaald moest worden. Nu is dat ongebruikelijk voor een landenpaviljoen, dus ik hield de Biënnalefolder voor het loket en werd naar een zijdeur verwezen met de verontschuldigende mededeling dat het niet groot was. Dat klopte, de Armeense inzending bestond uit een vijftal kunstwerkjes, die gelijkenis vertoonden met een baksteen in een lijstje en daarna stonden we via een andere deur weer buiten. Op You Tube is een filmpje te vinden over de kunstenaar Ararat Sargissian (familie van de schaker Gabriel?) waarin deelnemers de gelegenheid krijgen om een aardewerken tegel te maken en mee te nemen om zo de gedachte aan Armenië te verspreiden over de hele wereld. Toen wij er waren werd de video echter niet vertoond. Bij de boothalte bleek dat de boot terug pas anderhalf uur later ging; dat was de tijd die nodig was om het Armeense klooster te bezoeken dat hier op dit eiland in 1717 werd gevestigd door de verdreven Armeense katholieke monnik Mekhitar (de trooster) die afkomstig was uit Sebaste (Sivas). Het klooster was in de 18e eeuw een van de belangrijkste centra van de Armeense cultuur en heeft nu nog een grote bibliotheek. Om het klooster heen ligt een prachtige tuin met mooie bomen en cactussen.
Er is nog een gebouw dat herinnert aan de Armeense gemeenschap in Venetië, het Palazzo Xenobio. Daar was in een tuinhuis een presentatie ingericht van Norayr Kasper, een Canadese videokunstenaar van Armeense afkomst, die is opgegroeid in Venetië en nu in Toronto woont.
Zie: www.steel-lives.com en zoek op Google naar ‘Armenia in Venice’.
Katya
Aan de onderkant van Venetië, het Zattere, kwamen we Katya tegen. Het Moskouse Museum voor Moderne Kunst presenteerde het werk van de Amerikaanse kunstenaar Bart Dorsa. Over het leven van Katya, een Russisch meisje dat op haar derde met haar moeder in een klooster terecht kwam en op haar dertiende in de Moskouse ‘freak circle of extreme subculture’. Daar kreeg ze te maken met verschillende vormen van lichaamsverminking, door de kunstenaar weergegeven in foto’s gemaakt op de manier waarop de eerste foto’s van Indianen in Amerika gemaakt zijn, bruin en wazig. De foto’s werden gepresenteerd in een halfduister doolhof, waardoor het een aangrijpende presentatie was van wat mensen elkaar of zichzelf kunnen aandoen. Twee Amerikaanse studenten vingen de bezoekers op en vertelden ons dat het met Katya nog goed is gekomen.
Zie: mmoma link ***************************************************** De foto’s zijn van Dik Kruithof |
||||
© 2013 Dik Kruithof | ||||
powered by CJ2 |