archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Een rustig mens | ||||
Leraar op een MBO | Edisa Labrujère | |||
Toen Sef Presser op zestienjarige leeftijd voor het eerst in Nederland naar school ging, dacht hij: 'waar ben ik nú terecht gekomen? "In Zwitserland volgden ze een streng beleid. Daar was het netjes je jas ophangen, bij je tafeltje gaan staan en pas gaan zitten als de leraar zei dat je mocht gaan zitten. Ik wilde in die tijd graag leraar worden, want dat was een beroep met een hoge status." Maar in Nederland stond hem een verrassing te wachten. Kinderen die hun jas aanhielden in de klas, door elkaar schreeuwden en de leraar bij zijn voornaam noemden. Het beroep van onderwijzer werd spoedig van zijn lijstje ‘eventuele toekomstige carrières’ geschrapt. Desondanks geeft hij weer zestien jaar later toch les aan 350 scholieren op een MBO-school, de ICT Academie ROC Leiden. Na de desillusie op zijn eerste Nederlandse schooldag dienden zich gelukkig weer andere mogelijkheden voor een toekomstige loopbaan aan. Presser ging zich interesseren voor computers. En niet zo'n beetje ook. Vrienden en familie met computerproblemen konden altijd bij Sef aankloppen voor hulp. Zijn computerkunsten werden toegedicht aan zijn 'magische handen', maar in werkelijkheid wist Presser gewoon hoe die dingen in elkaar zaten. Op een bepaald moment dacht hij, 'waarom zou ik van mijn hobby niet mijn werk maken?' Nadat hij de MTS had afgemaakt in de elektro-richting, werd hij al snel bedrijfsleider in een computerzaak. Maar toen hij twee jaar later steeds vaker merkte dat de parttimers die naar de Haagse Hogeschool gingen, meer wisten dan hijzelf, besloot hij zijn auto te verkopen om daarmee zo'n zelfde studie te bekostigen. Hij volgde de 4-jarige opleiding 'bedrijfsorganisatorische informatie voorzieningen', een opleiding tot analist/ ontwerper. Toen hij nog maar amper zijn ingenieurstitel op zak had, kwam hij in contact met een van zijn oud-leraren van de MTS, die zijn hulp nodig had. Samen met andere oud-leraren wilde deze een nieuwe ICT-opleiding starten, maar ze misten nog de laatste twee jaren aan lesstof wat betreft de computervakken. Toen Presser invulling had gegeven aan de betreffende vakken, volgde de vraag of hij het geschreven lesmateriaal zelf kon voorleggen aan de leerlingen. Zo gezegd, zo gedaan. Hij deed het helemaal niet gek voor de klas en werd gevraagd om op vaste basis les te gaan geven. Na een cursus onderwijzen was de nieuwkomer klaar voor de praktijk. Met zijn rode, gemillimeterde haar en jongensachtige uiterlijk ziet hij er niet uit als de gemiddelde 'meester'. Bij collega's en vrienden staat hij bekend als een sterke persoonlijkheid. Doelgericht, origineel, een beetje recalcitrant en zeer direct. "Met dat laatste hebben sommige mensen moeite. Maar ja, je kan nou eenmaal niet iedereen te vriend houden". Toch schuilt er onder die zelfverzekerde buitenkant iemand die wél graag aardig gevonden wil worden. En daar komt dan weer zijn behulpzaamheid uit voort. Hard werken doet hij voor andere mensen én op school. Naast zijn vaste lessen doet hij de PR van de prille opleiding en de stage-bezoeken. De opleiding, die uniek is in Nederland, spitst zich vooral toe op de praktijk. Naar aanleiding van een onderzoek, door de initiatiefnemers van de opleiding, bleek dat firma's doorgaans bijzonder tevreden zijn over de techniek van schoolverlaters maar veel minder over hun communicatieve vaardigheden. Om te leren communiceren, hebben de oprichters van deze studie een nieuw vak in het leven geroepen, genaamd 'T.A.S.K'. Dit staat voor Teamvorming Actie Stimulatie Kennisoverdracht, maar de vertaling van het Engelse 'task' zegt eigenlijk al in één woord waar het om gaat. Tijdens de les moeten de leerlingen gezamenlijk een taak doen. De lessen vinden plaats in de gymzaal waar de groep jongens en meiden, bruggen en obstakels moet oversteken en raadsels moeten oplossen door zo goed mogelijk samen te werken. Zo krijgen ze inzicht in mechanismen die in een echte werkomgeving spelen. "Op het moment dat iedereen door elkaar heen loopt te schreeuwen en niet verder komt met de opdracht, roep ik ze tot de orde: 'ho! Wáár zijn jullie mee bezig?' Dan beginnen ze direct met de vinger naar elkaar te wijzen. Maar als puntje bij paaltje komt, blijkt dat ze het zelf niet goed hebben gedaan. Soms is dat confronterend, maar wel leerzaam." Zijn leraren door de recente gebeurtenissen op de VMBO-school in Den Haag bang geworden? Leggen ze de scholieren geen strobreed meer in de weg? "Helemaal niet", klinkt het antwoord resoluut, "Integendeel, ik ben juist strenger geworden. Toen ik met dit werk begon, deed ik mijn best om bevriend te raken met mijn leerlingen. Maar ik heb nu geleerd dat het beter is als ze je niet als 'buddy' zien. Ik probeer niet populair te worden door de lessen in te korten of door ongewenst gedrag te accepteren. Als je vanaf het eerste moment laat zien waar de grens ligt en daar consequent in bent, dan leggen de leerlingen zich daarbij neer en weten ze dat ze niet verder hoeven te proberen. Dat geeft ze een bepaalde rust." Presser is niet bang om een confrontatie met zijn leerlingen aan te gaan. "Juist door de TASK-lessen hebben ze leren communiceren. Zolang ze dat doen, kun je ze rede inpraten. Ook weten de scholieren dat ik opensta voor een discussie." Nee, deze onderwijzer laat zich niet door de jongelui uit zijn beroep verjagen. Nu hij eenmaal leraar is, bevalt het hem prima. Ik vind het niet langer belangrijk om een beroep met aanzien te hebben, als ik maar plezier in mijn werk heb." |
||||
© 2004 Edisa Labrujère | ||||
powered by CJ2 |