archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Ergernissen | ||||
Nr.666: Het bos in! | Mabel Amber | |||
Voorwaar, een getal vergezeld van een sinistere bijklank. Zeshonderdzesenzestig is immers het getal van de Duivel, het Beest, het getal ook van de Apocalyps. Aangezien ik mij bezighoud met getallen en hun betekenis (bij wijze van onschuldige liefhebberij…) laat dit getal mij niet onberoerd. Overigens geniet het een brede bekendheid, ook onder hen voor wie getallen combinaties van cijfers zijn en meer niet.
In mijn duizendvoudige opsomming van ergernissen heb ik er toch niets toepasselijks aan toegekend, bijvoorbeeld een ‘enge’ ergernis, nee, ik ben gewoon doorgegaan met het noteren van alles wat me inviel als ergerlijk.
Echter: wie de weg vraagt, is kennelijk verdwaald. Hier kun je een moralistische strekking in ontdekken, nietwaar, de uitdrukking ‘van het rechte pad af wijken’ duidt op strenge morele normen en wie te ver afdwaalt loopt tenslotte in de wouden des verderfs waar achter iedere boom het lonkende vingertje der Verzoeking wenkt, dus zo bezien past de inhoud van deze ergernis bij het nummer. (Ironieteken invoegen.)
Maar laat ik niet afdwalen, tot zover enkele losse opmerkingen aangaande de relatie tussen getal en onderwerp, en dan nu de behandeling van deze gruwelijke ergernis, verkeerd te worden verwezen wanneer je de weg vraagt, in een onbekend topografisch gebied, dat zeg ik erbij; je kunt ook het bos in worden gestuurd aan de telefoon, of in een gebouw. Maar dan hebben wij het over het kastje en de muur. Daar wilde ik het nu even niet over hebben.
Voor ik verderga eerst dit: we gewagen van bewijsbaar onjuiste indicaties, niet van zulke warhoofden, al dan niet eigenwijs, die geen aanwijzingen kunnen opvolgen. Dit is trouwens discutabel, want een warhoofd zal niet zo snel bereid zijn om toe te geven dat hij door eigen warrigheid de hem verstrekte bonafide aanwijzingen heeft verhaspeld waardoor hij een kwartier later nèrgens de bewuste straat heeft gevonden, hem in het vooruitzicht gesteld. Op de verkeerde plek aanbeland, zal hij opnieuw te rade moeten gaan bij een passant, die hem, uiteraard, weer een andere kant op stuurt en een kwartier later is zijn bestemming nog steeds een utopie.
Terwijl ik zo zit te schrijven over dit onderwerp, krijg ik de notie dat er iets niet klopt. Zou ik al die keren dat ik zogenaamd verkeerd verwezen ben, helemaal niet verkeerd verwezen zijn? Mijn gevoel voor richting is niet optimaal ontwikkeld en bovendien raak ik snel in paniek. Wie in een toestand van paniek verkeert kan niet goed luisteren, dat behoeft geen universitair betoog; voeg daarbij de wetenschap dat veel mensen niet zijn afgestudeerd in de uitlegkunde en de vraag ligt klaar: waar hebben wij het eigenlijk over?
Het is zoetjesaan duidelijk: wij hebben het over een doodgewone communicatiestoornis, hetgeen sowieso natuurlijk ook enorm veel ergernis veroorzaakt, en niet alleen op het punt van bewegwijzering, daar niet van, maar feit is dat Ergernis nummer 666, geen bestaansrecht kan hebben, de inhoud van alinea twee in overweging nemende. Laat maar zitten, ik kap met deze ergernis. Gaat niet door. Ik word trouwens weer helemaal nerveus bij de herbeleving van al die wanhopige zoektochten: te voet door vreemde steden, op de fiets door onbekende landschappen, het dolen, soms nog, door mijn eigen stad waar ik al zo lang woon, niet te geloven, de zenuwslopende kriskras ritjes in mijn busje midden in zulke planologische rampgebieden waar het begin het einde is en omgekeerd en niet te vergeten, de gejaagde puzzeltochten door treinstations.
Ik wil een eind aan dit geredekavel breien met een opmerkelijke constatering. Toen ik op de helft van het, welbeschouwd mislukte, stukje was gevorderd…vloog een van de vingers aan mijn rechterhand, vermoedelijk de pink, uit de bocht waarbij hij een sneltoets indrukte. Iedere beginnend gebruiker van een computer kent de afschuwelijke gevolgen van een dergelijke, ik zou haast zeggen, ‘dwaling’. Er verscheen een venster dwars over mijn tekst met de mededeling dat er ‘een fout’ was opgetreden in Microsoft Word 2003, het venster bood mij ‘excuses voor het ongemak’ aan, waarna het verbleekte; een nieuw raampje maakte zich los uit de onpeilbare diepte van het laptopdeksel, waarin mij vriendelijk werd verzocht de aanwijzingen op te volgen om de – inmiddels van het scherm weggerukte – tekst weer te ‘herstellen.
‘Blijf kalm’ maande ik mezelf, ‘Een Ruiter van de Apocalyps heeft je kind ontvoerd, maar je zult het vinden!’ Nu volgde een spannende zoektocht door een veelheid van vensters, alle vol verklaringen en verkenningen. Bovendien dook plotseling, in een keukenraampje rechts, de titel van een reeds voltooid verhaal op: ‘Verdwijning’. Tenslotte heb ik, middels een ingreep waartoe ik mijzelf tot dan toe niet in staat achtte, mijn geschaakte geesteskind terug kunnen leggen in zijn eigen wieg, alhoewel lichtelijk gehavend; tien zinnen ontbraken.
Voor de empiristen onder ons: kan geen toeval zijn.
***************************
**************************************
Gezonde werkdieren voor de allerarmsten:
Brooke Hospital for Animals. Zie www.brooke.nl |
||||
© 2007 Mabel Amber | ||||
powered by CJ2 |