Op het moment ben ik terughoudend bij het aanschaffen van CD’s. Vanwege Sinterklaas. Daarom kan ik u in dit stukje (nog) niets melden over Bruce Springsteen’s Magic, Levon Helm’s Dirt Farmer en een stuk of wat andere veelbelovende titels. Op mijn verlanglijstje staan daarnaast een paar obscure, moeilijk in de winkel te krijgen albums en ook DVD’s, zoals Monterey Pop. Ik moet er toch eens toe over gaan die dingen gewoon te bestellen via Internet, bij Amazon of Bol of zo, maar op de één of andere manier vind ik dat te makkelijk. Of juist te moeilijk natuurlijk, het is maar hoe je het bekijkt. Maar nu wacht ik dus even op de initiatieven van de Sint. Overigens koop ik meestal kort na Sinterklaas een heleboel CD’s. Dat zijn dan de CD’s die ik graag wilde hebben maar níet heb gekregen.

Dat wil niet zeggen, dat we in huize Klaren nu geheel zonder nieuwe aanwinsten zitten. Zo kreeg mijn vrouw van een vriendin Raising Sand van Robert Plant en Alison Kraus. Een onverwachte combinatie. Plant is – naast allerlei ander werk – vooral de zanger van Led Zeppelin. Stevige rock dus. In die rol zingt hij meestal nogal gedreven om het zacht te zeggen. Hij loopt al tegen de zestig. Zo’n echte ouwe rocker. Alison Kraus is van 1971. Vergeleken met Plant een frisse jonge meid dus en ze is heel succesvol in de bluegrass/country/ americana-hoek. En nu hebben ze samen een plaat gemaakt, die niks te maken heeft met hardrock en ook niet zoveel met country. Er staan nummers op van Sam Philips, Gene Clark, The Everly Brothers, Tom Waits, Mel Tillis, Townes van Zandt en nog wat anderen. Je zou kunnen zeggen dat het ouderwets klinkt, maar bij mij is dat lang niet altijd een diskwalificatie. In het promotiefilmpje op Amazon vertelt Robert Plant dat hij helemaal niet gewend was om harmonies te doen, maar het gaat hem wonderwel af. In de verte doet het album qua sfeer soms een beetje denken aan sommige platen van de Everly Brothers, zoals Stories We Could Tell en Pass The Chicken And Listen. En als het je aan de Everlies doet denken dan deugt de samenzang dus wel. Echt een aanwinst, Raising Sand.

En toen gingen we naar de laatste voorstelling van Dolf Jansen. Je zou zeggen, zonder Lebbis zit daar niet veel muziek in, en dat is meestal ook zo. Maar deze keer zong hij een liedje op muziek van Lyle Lovett. En echt, hij zingt niet veel slechter dan Freek de Jonge. Lyle Lovett is best een interessante countryzanger, die zich muzikaal gezien misschien wat meer bij zijn leest moet houden. Maar: Here I Am is een mooi nummer. Daarnaast treedt Lovett op in films. Ongetwijfeld mede vanwege zijn karakteristieke uiterlijk.

Dolf liet ook een nummer horen van ene Paolo Nutini. Dat klonk wel mooi in Diligentia, al kletste Jansen er natuurlijk vrolijk doorheen. Ik heb een beetje gemist wat hij ermee wilde zeggen, maar duidelijk was dat het tot zijn favoriete muziek behoort. Dat zegt hij ook op zijn website. Dat maakte me toch nieuwsgierig, dus op naar de bieb om zijn enige CD-tje te lenen.

En wat blijkt: Paolo Nutini is een jonge Schotse muzikant. Zijn vader is dan wel van Italiaanse afkomst, maar de familie woont al vier generaties is Schotland. Ze zijn niet gekomen als ijscoboer of schoorsteenveger, maar begonnen een fish&chips shop. Paolo’s muziek is best aardig. Twee van de nummertjes werden de laatste tijd nogal eens gedraaid op radio twee: Jenny Don’t Be Hasty en New Shoes. Typerend voor de rest van de plaat. Vrolijke ongecompliceerde radiomuziek. Niks mis mee, maar niet wereldschokkend. Waarom Dolf Jansen daar nou zo weg van was. Maar goed, Paolo is pas negentien.

Ondertussen zit ik dit te typen met Raising Sand op de koptelefoon. Stuk beter toch.

 

*********************************