archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 5
Jaargang 5
13 december 2007
Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Een verregende afspraak Theo Capel

0505BZ Roos
'U weet toch wel dat de Veilchenblau niet echt zo blauw is als een viooltje?'
De man van de rozenkwekerij klonk waarschuwend en defensief tegelijk.
'Iemand die u voor was, stuurde me een foto van een viooltje in bloei in zijn eigen tuin. "Dit noem ik blauw", had hij erbij geschreven. Maar een roos is geen viooltje. Het is maar een naam.'
Ik had al op plaatjes gezien dat de kleur meer lila was dan blauw en zei dat ik me ervan bewust was dat ik een klimroos kocht en geen viooltje. Hij deed de belofte dat mijn bestelling binnen enkele dagen voor me klaar zou liggen. Niet alleen de Veilchenblau, maar ook Ghislaine en Adelaide, die voluit Ghislaine de Féligonde en Adelaide d'Orléans heten. Dat leken me vrouwen om mee thuis te willen komen.

Over Ghislaine las ik dat de roos vernoemd is naar een vrouw die haar man in WO I gewond voor de vijandelijke linies wegsleepte. De roos is abrikooskleurig tot geel en zou ook zwoel ruiken.
Adelaide heette officieel Louise Marie Adelaide Eugènie d'Orléans. Ze was de zus van de latere Franse koning Louis-Philippe. Op de website www.namen-der-rosen.de valt onder meer over haar te lezen dat ze op weg naar haar broers in Amerika strandde op Guadeloupe. Voor mij was vooral van belang dat ze net als Ghislaine heerlijk moet ruiken.

Een man moet er wat voor over hebben om de vrouwen van zijn dromen in zijn bezit te krijgen. Denk nooit dat het wel zal opklaren als je op de fiets van Amsterdam naar Aalsmeer gaat over wegen en dijken die wat hoger in het landschap liggen. Een zuidwester deed de regen in mijn gezicht striemen en bij aankomst bleken de bankbiljetten in mijn portemonnee ook doornat te zijn geworden. Eurobiljetten zijn van zichzelf al lelijkmanskinderen, maar nat lijken ze helemaal niets voor te stellen. Toch was de rozenkweker in een ruil geïnteresseerd.

Ghislaine en Adelaide worden een soort paaldanseressen in mijn tuin. Het zijn klimrozen die mijn pergola moeten gaan bedekken. Als ik daar onder kan gaan zitten, zie ik tegen mijn huisje Lady Hillingdon bevallig staan hangen. Dat wil zeggen als alles volgens plan gaat. Het komende voorjaar zal dat moeten aantonen.
'Het is geweldig weer om de rozen te planten,' zei de kweker nog ter aanmoediging bij het afscheid. 'De grond is goed vochtig en het is relatief zacht.' Vervolgens deed hij de deur van zijn kantoortje goed dicht en liet mij aan storm en regen over.

Ondanks het zachte weer is de planttijd toch aan het verstrijken. Aan het opvullen van het gat naast mijn goudenregen ben ik nog niet toegekomen. Links ervan staat een weigelia, een struik die al meer dan een eeuw een tuinklassieker is. De struik groeit een beetje alle kanten uit met lange takken en twijgen die in het voorjaar langdurig vol zitten met smalle, witte kelkachtige bloemen. En voor wie wit niet leuk vindt, zijn er ook versies die dieproze of zelfs karmijnrood bloeien. Mijn plan is om de struik als buurman een kolkwitzia te geven. Het is een roze tot rood bloeiende struik die wel wat van een weigelia wegheeft, maar meer rechtop groeit en waarvan de takken iets meer karakter hebben doordat ze afschilferen. De vraag is of de goudenregen die nu nog iel oogt, zo veel pracht links en rechts kan verdragen. Ik zou er geen bezwaar tegen hebben en ik verheug me er al op tussen de zwoele Ghislaine en Adelaide de zomeravond door te kunnen brengen. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik inmiddels volgroeid ben en dat het misschien juist beter is als de aandacht van mij wordt afgeleid door prachtdames. Overigens hoef ik niet ongerust of jaloers te worden. Ghislaine en Adelaide kunnen toch geen kant op, als ze tenminste goed wortel schieten. We zullen zien hoe alles in de tuin de winter door gaat komen.
 
**************************************
Het copyright op tekening berust bij Mabel Amber.


© 2007 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Een verregende afspraak Theo Capel
0505BZ Roos
'U weet toch wel dat de Veilchenblau niet echt zo blauw is als een viooltje?'
De man van de rozenkwekerij klonk waarschuwend en defensief tegelijk.
'Iemand die u voor was, stuurde me een foto van een viooltje in bloei in zijn eigen tuin. "Dit noem ik blauw", had hij erbij geschreven. Maar een roos is geen viooltje. Het is maar een naam.'
Ik had al op plaatjes gezien dat de kleur meer lila was dan blauw en zei dat ik me ervan bewust was dat ik een klimroos kocht en geen viooltje. Hij deed de belofte dat mijn bestelling binnen enkele dagen voor me klaar zou liggen. Niet alleen de Veilchenblau, maar ook Ghislaine en Adelaide, die voluit Ghislaine de Féligonde en Adelaide d'Orléans heten. Dat leken me vrouwen om mee thuis te willen komen.

Over Ghislaine las ik dat de roos vernoemd is naar een vrouw die haar man in WO I gewond voor de vijandelijke linies wegsleepte. De roos is abrikooskleurig tot geel en zou ook zwoel ruiken.
Adelaide heette officieel Louise Marie Adelaide Eugènie d'Orléans. Ze was de zus van de latere Franse koning Louis-Philippe. Op de website www.namen-der-rosen.de valt onder meer over haar te lezen dat ze op weg naar haar broers in Amerika strandde op Guadeloupe. Voor mij was vooral van belang dat ze net als Ghislaine heerlijk moet ruiken.

Een man moet er wat voor over hebben om de vrouwen van zijn dromen in zijn bezit te krijgen. Denk nooit dat het wel zal opklaren als je op de fiets van Amsterdam naar Aalsmeer gaat over wegen en dijken die wat hoger in het landschap liggen. Een zuidwester deed de regen in mijn gezicht striemen en bij aankomst bleken de bankbiljetten in mijn portemonnee ook doornat te zijn geworden. Eurobiljetten zijn van zichzelf al lelijkmanskinderen, maar nat lijken ze helemaal niets voor te stellen. Toch was de rozenkweker in een ruil geïnteresseerd.

Ghislaine en Adelaide worden een soort paaldanseressen in mijn tuin. Het zijn klimrozen die mijn pergola moeten gaan bedekken. Als ik daar onder kan gaan zitten, zie ik tegen mijn huisje Lady Hillingdon bevallig staan hangen. Dat wil zeggen als alles volgens plan gaat. Het komende voorjaar zal dat moeten aantonen.
'Het is geweldig weer om de rozen te planten,' zei de kweker nog ter aanmoediging bij het afscheid. 'De grond is goed vochtig en het is relatief zacht.' Vervolgens deed hij de deur van zijn kantoortje goed dicht en liet mij aan storm en regen over.

Ondanks het zachte weer is de planttijd toch aan het verstrijken. Aan het opvullen van het gat naast mijn goudenregen ben ik nog niet toegekomen. Links ervan staat een weigelia, een struik die al meer dan een eeuw een tuinklassieker is. De struik groeit een beetje alle kanten uit met lange takken en twijgen die in het voorjaar langdurig vol zitten met smalle, witte kelkachtige bloemen. En voor wie wit niet leuk vindt, zijn er ook versies die dieproze of zelfs karmijnrood bloeien. Mijn plan is om de struik als buurman een kolkwitzia te geven. Het is een roze tot rood bloeiende struik die wel wat van een weigelia wegheeft, maar meer rechtop groeit en waarvan de takken iets meer karakter hebben doordat ze afschilferen. De vraag is of de goudenregen die nu nog iel oogt, zo veel pracht links en rechts kan verdragen. Ik zou er geen bezwaar tegen hebben en ik verheug me er al op tussen de zwoele Ghislaine en Adelaide de zomeravond door te kunnen brengen. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik inmiddels volgroeid ben en dat het misschien juist beter is als de aandacht van mij wordt afgeleid door prachtdames. Overigens hoef ik niet ongerust of jaloers te worden. Ghislaine en Adelaide kunnen toch geen kant op, als ze tenminste goed wortel schieten. We zullen zien hoe alles in de tuin de winter door gaat komen.
 
**************************************
Het copyright op tekening berust bij Mabel Amber.
© 2007 Theo Capel
powered by CJ2