archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 5
25 oktober 2007
Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Hallo dames: Niet zo heftig! Theo Capel

0502VG Misdaad
In de boekwinkel stond een tafel met de best verkochte misdaadboeken. De nummers 1, 2 en 3 waren om te beginnen al door dames in beslag genomen met Nicci French voorop. Nu bestaat er weliswaar geen Nicci French – het is een echtpaar dat in hechte samenwerking de boeken schrijft – maar door de naam denkt iedereen met een vrouw te maken te hebben. Karen Slaughter die op de tweede plaats lag, is echt een vrouw en dat geldt ook voor Esther Verhoef als derde. Het zijn allemaal schrijfsters die over vrouwen schrijven en misschien ook wel bijna uitsluitend voor vrouwen, als er nog andere lezers zijn. Een bibliotheekmanager vertelde onlangs bijvoorbeeld dat de regelmatige bezoeker aan de openbare bibliotheek aan drie kenmerken voldoet: zij is rond de dertig en zij leest graag misdaadboeken.

Zelf had ik geen van de drie top-titels nog gelezen. Al die vrouwelijke emoties dat leest voor een man niet lekker, maar mag dat echt een excuus zijn?
Vooral met slachtersbaasje Slaughter had ik aarzelingen nadat ik indertijd haar eerste thriller had gelezen met veel onsmakelijke gewelddadigheden. Daarmee is ze doorgegaan, ook in Onaantastbaar (Cargo, € 19,90), een nieuw avontuur van kinderarts en pathologe-anatoom Sara Linton en haar echtgenoot, de politieman Jeffrey Tillover. Het begint met het met aanstekerbenzine levend verbranden van een vrouw op de achterbank van een auto. Dan ontspint zich een heftig aangezette streekroman waarin geen enkel sympathiek mens voorkomt, behalve dat je de twee hoofdpersonen zo zou kunnen kenschetsen. De narigheid en ellende op het Amerikaanse platteland is onmetelijk. Drugsgebruik is de grote boosdoener en gewelddadige, racistische en nazistische mannen zijn niet te vermijden. De dromerijen van het speurdersechtpaar over een te adopteren kind verbeteren de sfeer van het verhaal nauwelijks. Lezeressen kunnen maar beter een paar bladzijden voor het eind het boek dichtslaan. Het zal hen niet verbazen dat Slaughter het verhaal in alle heftigheid laat eindigen.

Op alle drie de boeken staat 'literaire thriller'. Dat is wat Karen Slaughter en ook Esther Verhoef betreft jokkebrokkerij. Alles is te dik en te zwaar aangezet en stilistisch valt er ook niet veel te genieten. Je kan je door het verhaal laten meeslepen en zwelgen in de narigheid die wordt geëtaleerd, maar literair kun je het niet noemen.
En 'thriller' is voor Rendez-vous (Anthos, € 12,50) van Esther Verhoef ook een te zwaar woord. Het is meer een damesroman zoals ook Saskia Noort die schrijft. De vrouw in het verhaal is met haar man en twee kinderen naar Frankrijk getrokken om een vervallen landhuis tot pension om te toveren. Bestaat haar leven niet te veel uit volgzaamheid en is het echt slecht om opgewonden te raken van een gespierde, jonge bouwvakker? Mams mag toch ook wel eens een pretje in haar leven hebben en paps heeft het toch te druk met metselen en aanverwant kluswerk. 'Ik scheurde bijna uit elkaar van verlangen' zegt de vrouw tegen de lezer(es) en natuurlijk kan ze dat verlangen niet weerstaan.
‘Rendez-vous’ staat al meer dan een jaar hoog in de bestsellerlijsten. Inmiddels is al weer een nieuwe thriller van Verhoef verschenen – ‘Close-up’ – die het echter minder goed doet. Lezeressen schijnen het teveel als een matige Nicci French-kloon te beoordelen. En om Nicci French naar de kroon te steken moet je om te beginnen eerder ingetogen dan heftig schrijven.

Nicci French is de enige van dit drietal die je literator zou kunnen noemen. Ze verstaat de kunst om naturalistisch over moderne jonge, grootsteedse types te schrijven. Qua intrige lukt het haar soms minder. Dat blijkt bijvoorbeeld uit Tot het voorbij is (Anthos, € 19,95) dat net als een eerder boek uit twee verhaaldelen bestaat waarin dezelfde situatie door twee mensen op hun eigen manier wordt belicht. Hier is in het tweede deel een moordenaar aan het woord die niet overtuigend zijn psychopathologie aan de lezer weet over te brengen. Zijn relaas klinkt geforceerd. Daarentegen is het eerste deel over de vreemde belevenissen van een fietskoerierster een fraai verhaal. Ze woont met een stel mensen die je nauwelijks volwassen kunt noemen in een gammel huis en komt op haar snelle fiets enkele malen geheel onverwacht de dood tegen. Misschien is het de bedoeling van French geweest om twijfel te wekken aan haar karakter, maar daarvoor is ze te sympathiek neergezet.

Het vreemde is dat French de heftigheid van Slaughter en Verhoef volledig mist en toch worden de schrijfsters alle drie door hetzelfde publiek gevreten. De populariteit van Slaughter is zo groot dat zij het geschenkboekje voor de Maand van het spannende boek 2008 mag schrijven en Esther Verhoef duikt ook in elke populariteitspoll op. Heftig of meer onderkoeld, als er maar vrouwen lijden, bedreigd worden, aan het kortste eind trekken, maar ook weten vol te houden, overeind blijven en soms zelf aan het langste eind blijken te trekken. En als mannen maar niet deugen, behalve natuurlijk die ene met dat stevige lijf en dat libido met de uitstraling van een lamp van duizend watt.
 
*******************************
Lucia Jonkhoff is ontwerper en tekenaar.
Informatie op www.latsiko.nl .


© 2007 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Hallo dames: Niet zo heftig! Theo Capel
0502VG Misdaad
In de boekwinkel stond een tafel met de best verkochte misdaadboeken. De nummers 1, 2 en 3 waren om te beginnen al door dames in beslag genomen met Nicci French voorop. Nu bestaat er weliswaar geen Nicci French – het is een echtpaar dat in hechte samenwerking de boeken schrijft – maar door de naam denkt iedereen met een vrouw te maken te hebben. Karen Slaughter die op de tweede plaats lag, is echt een vrouw en dat geldt ook voor Esther Verhoef als derde. Het zijn allemaal schrijfsters die over vrouwen schrijven en misschien ook wel bijna uitsluitend voor vrouwen, als er nog andere lezers zijn. Een bibliotheekmanager vertelde onlangs bijvoorbeeld dat de regelmatige bezoeker aan de openbare bibliotheek aan drie kenmerken voldoet: zij is rond de dertig en zij leest graag misdaadboeken.

Zelf had ik geen van de drie top-titels nog gelezen. Al die vrouwelijke emoties dat leest voor een man niet lekker, maar mag dat echt een excuus zijn?
Vooral met slachtersbaasje Slaughter had ik aarzelingen nadat ik indertijd haar eerste thriller had gelezen met veel onsmakelijke gewelddadigheden. Daarmee is ze doorgegaan, ook in Onaantastbaar (Cargo, € 19,90), een nieuw avontuur van kinderarts en pathologe-anatoom Sara Linton en haar echtgenoot, de politieman Jeffrey Tillover. Het begint met het met aanstekerbenzine levend verbranden van een vrouw op de achterbank van een auto. Dan ontspint zich een heftig aangezette streekroman waarin geen enkel sympathiek mens voorkomt, behalve dat je de twee hoofdpersonen zo zou kunnen kenschetsen. De narigheid en ellende op het Amerikaanse platteland is onmetelijk. Drugsgebruik is de grote boosdoener en gewelddadige, racistische en nazistische mannen zijn niet te vermijden. De dromerijen van het speurdersechtpaar over een te adopteren kind verbeteren de sfeer van het verhaal nauwelijks. Lezeressen kunnen maar beter een paar bladzijden voor het eind het boek dichtslaan. Het zal hen niet verbazen dat Slaughter het verhaal in alle heftigheid laat eindigen.

Op alle drie de boeken staat 'literaire thriller'. Dat is wat Karen Slaughter en ook Esther Verhoef betreft jokkebrokkerij. Alles is te dik en te zwaar aangezet en stilistisch valt er ook niet veel te genieten. Je kan je door het verhaal laten meeslepen en zwelgen in de narigheid die wordt geëtaleerd, maar literair kun je het niet noemen.
En 'thriller' is voor Rendez-vous (Anthos, € 12,50) van Esther Verhoef ook een te zwaar woord. Het is meer een damesroman zoals ook Saskia Noort die schrijft. De vrouw in het verhaal is met haar man en twee kinderen naar Frankrijk getrokken om een vervallen landhuis tot pension om te toveren. Bestaat haar leven niet te veel uit volgzaamheid en is het echt slecht om opgewonden te raken van een gespierde, jonge bouwvakker? Mams mag toch ook wel eens een pretje in haar leven hebben en paps heeft het toch te druk met metselen en aanverwant kluswerk. 'Ik scheurde bijna uit elkaar van verlangen' zegt de vrouw tegen de lezer(es) en natuurlijk kan ze dat verlangen niet weerstaan.
‘Rendez-vous’ staat al meer dan een jaar hoog in de bestsellerlijsten. Inmiddels is al weer een nieuwe thriller van Verhoef verschenen – ‘Close-up’ – die het echter minder goed doet. Lezeressen schijnen het teveel als een matige Nicci French-kloon te beoordelen. En om Nicci French naar de kroon te steken moet je om te beginnen eerder ingetogen dan heftig schrijven.

Nicci French is de enige van dit drietal die je literator zou kunnen noemen. Ze verstaat de kunst om naturalistisch over moderne jonge, grootsteedse types te schrijven. Qua intrige lukt het haar soms minder. Dat blijkt bijvoorbeeld uit Tot het voorbij is (Anthos, € 19,95) dat net als een eerder boek uit twee verhaaldelen bestaat waarin dezelfde situatie door twee mensen op hun eigen manier wordt belicht. Hier is in het tweede deel een moordenaar aan het woord die niet overtuigend zijn psychopathologie aan de lezer weet over te brengen. Zijn relaas klinkt geforceerd. Daarentegen is het eerste deel over de vreemde belevenissen van een fietskoerierster een fraai verhaal. Ze woont met een stel mensen die je nauwelijks volwassen kunt noemen in een gammel huis en komt op haar snelle fiets enkele malen geheel onverwacht de dood tegen. Misschien is het de bedoeling van French geweest om twijfel te wekken aan haar karakter, maar daarvoor is ze te sympathiek neergezet.

Het vreemde is dat French de heftigheid van Slaughter en Verhoef volledig mist en toch worden de schrijfsters alle drie door hetzelfde publiek gevreten. De populariteit van Slaughter is zo groot dat zij het geschenkboekje voor de Maand van het spannende boek 2008 mag schrijven en Esther Verhoef duikt ook in elke populariteitspoll op. Heftig of meer onderkoeld, als er maar vrouwen lijden, bedreigd worden, aan het kortste eind trekken, maar ook weten vol te houden, overeind blijven en soms zelf aan het langste eind blijken te trekken. En als mannen maar niet deugen, behalve natuurlijk die ene met dat stevige lijf en dat libido met de uitstraling van een lamp van duizend watt.
 
*******************************
Lucia Jonkhoff is ontwerper en tekenaar.
Informatie op www.latsiko.nl .
© 2007 Theo Capel
powered by CJ2