archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 7
Jaargang 4
1 februari 2007
Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Geen romantisch-decadente tobberijen Theo Capel

0001 VG Capel
Indertijd gaf ik het blad Thrillers & Detectives uit dat het 8 jaargangen (en in totaal 36 nummers) uithield. De fotograaf Steye Raviez met wie ik bevriend ben, was de vormgever. Hij schreef ook iedere keer een stukje over een omslag en maakte foto's voor het blad. Met ingang van nummer 4 van de 3e jaargang (1983) begon hij voor de achterpagina een rubriek die eigenlijk het blad had moeten overleven vanwege de originaliteit en aantrekkelijkheid. Iedere keer zag je een min of meer bekende Nederlander, vaak van intellectuele dan wel artistieke snit, met zijn of haar lievelingsboek ter hand en met een in facsimile afgedrukte uitspraak erover. Een tentoonstelling van alle 22 foto's als terugblik op de serie zou een goed idee zijn.

De eerste foto was van Gerard Reve voor zijn huis in Zuid-Frankrijk (mooie kop, lefdoekje om de al wat oudere nek, lintje op de revers, tegeltableau van Maria op de muur achter hem) met Rosemary's Baby van Ira Levin in zijn hand. Met de bekende Reviaanse humor en in zijn karakteristieke kriebelpootje schreef hij onder meer 'Wil je mij als mannelijk lid noteren van dat Thrillers & Detectives blad?' Wat aldus gebeurde. Ergens in een Reve-verzameling moet de originele acceptgiro zitten waarmee hij het abonnementsgeld voldeed, want uit de envelop van de postgiro kwam een fotokopie tevoorschijn.

Reve schreef verder ook '… een goede detective schrijven is heel wat moeilijker dan het nederpennen van romanties-dekadente tobberijen …'. Die uitspraak staat nu op de achterflap van Raviez' tweede thriller Vuile Streken (Aspect, € 17,95), zij het dat iemand dacht dat die Reve zijn Nederlands niet beheerste en 'romantisch-decadente' liet afdrukken.
Ik heb mijn sterke twijfels of Raviez voor het juiste genre heeft gekozen, met name ook voor een privé-detective als hoofdpersoon. Met veel enthousiasme situeert hij zijn nieuwe thriller opnieuw in Australië, het land dat hij goed kent. Ditmaal gaat het over verwikkelingen rond het delven van opaal, diep in het achterland. Het mineraal brengt veel geld op in de juwelenindustrie en dat zet aan tot hebzucht, moord en doodslag. In opdracht van een levensverzekeringmaatschappij trekt de speurder de bush in om klaarheid te brengen. Dat vertelt de schrijver op een zeer omstandige manier met veel overwegingen over gedane zaken en te ondernemen actie.

Over de eerste thriller van G. Ford met journalist Frank Corso was ik enthousiast vanwege onder meer het tempo, aardige details en harde mannen en even harde vrouwen. No Man's Land (Pan, van Ditmar Boekenimport, € 11,99) is aflevering 5 in de serie en nummer 6 is inmiddels in de gebonden versie verschenen.
Corso is geen journalist meer, maar een succesvol auteur. Hij wordt van Seattle naar een extra beveiligde inrichting in Arizona gehaald, waar een gijzelingsdrama gaande is. Corso schreef indertijd het levensverhaal over de aanstichter van de actie en de man heeft een plan waarin Corso als vrijgeleide fungeert. Het is een voormalig marineman die wegens een crime passionelle levenslang kreeg.
Vergeleken met het eerste avontuur is Ford simpeler en populistischer gaan schrijven en lijkt hij bijvoorbeeld Lee Child te willen inhalen met actie en geweld. Het verhaal ontspint zich als een spannende road-movie met brute moordpartijen onderweg. Behalve Corso verzeilt ook nog een tv-presentatrice van een soort Opsporing Verzocht in het verhaal en waar een vrouw het pad van een man kruist, stopt zoals gebruikelijk het geweld even voor andere zaken. Nog steeds aan te bevelen als je je verstand op nul wilt zetten en je niet stoort aan zinloos geweld. En ik blijf verbaasd dat Ford nog steeds geen Nederlandse uitgever heeft.


© 2007 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Geen romantisch-decadente tobberijen Theo Capel
0001 VG Capel
Indertijd gaf ik het blad Thrillers & Detectives uit dat het 8 jaargangen (en in totaal 36 nummers) uithield. De fotograaf Steye Raviez met wie ik bevriend ben, was de vormgever. Hij schreef ook iedere keer een stukje over een omslag en maakte foto's voor het blad. Met ingang van nummer 4 van de 3e jaargang (1983) begon hij voor de achterpagina een rubriek die eigenlijk het blad had moeten overleven vanwege de originaliteit en aantrekkelijkheid. Iedere keer zag je een min of meer bekende Nederlander, vaak van intellectuele dan wel artistieke snit, met zijn of haar lievelingsboek ter hand en met een in facsimile afgedrukte uitspraak erover. Een tentoonstelling van alle 22 foto's als terugblik op de serie zou een goed idee zijn.

De eerste foto was van Gerard Reve voor zijn huis in Zuid-Frankrijk (mooie kop, lefdoekje om de al wat oudere nek, lintje op de revers, tegeltableau van Maria op de muur achter hem) met Rosemary's Baby van Ira Levin in zijn hand. Met de bekende Reviaanse humor en in zijn karakteristieke kriebelpootje schreef hij onder meer 'Wil je mij als mannelijk lid noteren van dat Thrillers & Detectives blad?' Wat aldus gebeurde. Ergens in een Reve-verzameling moet de originele acceptgiro zitten waarmee hij het abonnementsgeld voldeed, want uit de envelop van de postgiro kwam een fotokopie tevoorschijn.

Reve schreef verder ook '… een goede detective schrijven is heel wat moeilijker dan het nederpennen van romanties-dekadente tobberijen …'. Die uitspraak staat nu op de achterflap van Raviez' tweede thriller Vuile Streken (Aspect, € 17,95), zij het dat iemand dacht dat die Reve zijn Nederlands niet beheerste en 'romantisch-decadente' liet afdrukken.
Ik heb mijn sterke twijfels of Raviez voor het juiste genre heeft gekozen, met name ook voor een privé-detective als hoofdpersoon. Met veel enthousiasme situeert hij zijn nieuwe thriller opnieuw in Australië, het land dat hij goed kent. Ditmaal gaat het over verwikkelingen rond het delven van opaal, diep in het achterland. Het mineraal brengt veel geld op in de juwelenindustrie en dat zet aan tot hebzucht, moord en doodslag. In opdracht van een levensverzekeringmaatschappij trekt de speurder de bush in om klaarheid te brengen. Dat vertelt de schrijver op een zeer omstandige manier met veel overwegingen over gedane zaken en te ondernemen actie.

Over de eerste thriller van G. Ford met journalist Frank Corso was ik enthousiast vanwege onder meer het tempo, aardige details en harde mannen en even harde vrouwen. No Man's Land (Pan, van Ditmar Boekenimport, € 11,99) is aflevering 5 in de serie en nummer 6 is inmiddels in de gebonden versie verschenen.
Corso is geen journalist meer, maar een succesvol auteur. Hij wordt van Seattle naar een extra beveiligde inrichting in Arizona gehaald, waar een gijzelingsdrama gaande is. Corso schreef indertijd het levensverhaal over de aanstichter van de actie en de man heeft een plan waarin Corso als vrijgeleide fungeert. Het is een voormalig marineman die wegens een crime passionelle levenslang kreeg.
Vergeleken met het eerste avontuur is Ford simpeler en populistischer gaan schrijven en lijkt hij bijvoorbeeld Lee Child te willen inhalen met actie en geweld. Het verhaal ontspint zich als een spannende road-movie met brute moordpartijen onderweg. Behalve Corso verzeilt ook nog een tv-presentatrice van een soort Opsporing Verzocht in het verhaal en waar een vrouw het pad van een man kruist, stopt zoals gebruikelijk het geweld even voor andere zaken. Nog steeds aan te bevelen als je je verstand op nul wilt zetten en je niet stoort aan zinloos geweld. En ik blijf verbaasd dat Ford nog steeds geen Nederlandse uitgever heeft.
© 2007 Theo Capel
powered by CJ2