archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 18
Jaargang 3
7 september 2006
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Tanzaniaanse muziek in '69 Henk Klaren

0318VG Luister
Van mei tot oktober 1969 was ik in Tanzania voor een afstudeerstage. Ik deed onderzoek naar de invloed van de aanleg van een drinkwaterleiding op het nederzettingspatroon in Ismani Division in Iringa Region. Sinds 1 december 2006 ben ik met vervroegd pensioen. De herinneringen komen steeds vaker. Zo nu en dan schrijf ik er één op. Daar heb ik nu tijd voor. Deze gaat over muziek.

Ik woonde in Kihorogota, een dorp van zo’n 600 inwoners. Ik had de beschikking over een prefab aluminium huisje, dat eigendom was van de Zweedse organisatie die een drinkwaterpijplijn had aangelegd. De pijplijn was af en wij mochten het huisje gebruiken. Het had één kamer en geen ruiten maar tralies in de ramen. De WC was een gat in een plaat beton met rietmatten er omheen, een meter of twintig verderop. Er waren geen openbare nutsvoorzieningen.

De avonden waren lang in Kihorogota. Je had geen TV, geen computer (pc’s bestonden trouwens nog niet). Stephen – mijn research-assistant – had wel een transistorradio. De transistorradio was een gewild bezit, een statussymbool ook. Hij had altijd een Kiswahili-station aan staan. Dat kon ik allemaal niet volgen. Ik was ook niet weg van de muziek die ze draaiden. Meestal lokale bands die een bepaalde opvatting van popmuziek hadden. Er waren twee soorten. De meeste bands waren Afrikaans. Ze hadden vaak een flink grote bezetting. Een man of tien of zo. Ingeval van succes konden er dan weer meer families van eten, leek me. Ze droegen kitenge-shirts en – zo te zien – traditionele halskettingen. Ze gingen behoorlijk te keer. Ik herinner mij bijvoorbeeld de Morogoro Jazzband. Die speelde helemaal geen jazz, maar een lokale variant van Rock ’n Roll. Ik heb nooit covers gehoord van dat soort bands. Eén nummer viel me op. In het refrein hoorde je steeds: Kenyatta, Obote, Nyerere. Dat waren de drie Oost-Afrikaanse presidenten op dat moment. Ik vroeg Stephen wat ze over die drie zongen. Hij antwoordde: It is in praise of them. Ja, dat leek me al.

In de hoofdstad, toen nog Dar es Salaam, tegenwoordig is Dodoma de zetel van de nationale administratie, had je ook bands van Aziatische jongens. Dat waren van die keurig verzorgde jongens met bescheiden vetkuiven, puntschoenen en glimmende paarse overhemden. Ze speelden slappe covers van Westerse hits. Ze kregen meer publiciteit dan de Afrikaanse bands. Dan denk je onwillekeurig dat de muziekjournalist van de landelijke krant The Standard wel een Aziaat zal zijn geweest. Freddy Mercury was ook een Aziaat uit Tanzania. Uit Zanzibar om precies te zijn. Hij was toch van een andere klasse. We stapten in Kisinga – een dorp dichtbij Kihorogota, aan de Great North Road tussen Iringa en Dodoma – een keer uit de Landrover en daar zaten twee jongetjes van een jaar of tien met hun handen op oude benzineblikken te drummen. Dát swingde! Ik heb er wel tien minuten naar staan kijken en luisteren. Wát een ritmes!
 
 
*********************************************
Luister naar BNR Nieuwsradio. Informatie op www.bnr.nl .


© 2006 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Tanzaniaanse muziek in '69 Henk Klaren
0318VG Luister
Van mei tot oktober 1969 was ik in Tanzania voor een afstudeerstage. Ik deed onderzoek naar de invloed van de aanleg van een drinkwaterleiding op het nederzettingspatroon in Ismani Division in Iringa Region. Sinds 1 december 2006 ben ik met vervroegd pensioen. De herinneringen komen steeds vaker. Zo nu en dan schrijf ik er één op. Daar heb ik nu tijd voor. Deze gaat over muziek.

Ik woonde in Kihorogota, een dorp van zo’n 600 inwoners. Ik had de beschikking over een prefab aluminium huisje, dat eigendom was van de Zweedse organisatie die een drinkwaterpijplijn had aangelegd. De pijplijn was af en wij mochten het huisje gebruiken. Het had één kamer en geen ruiten maar tralies in de ramen. De WC was een gat in een plaat beton met rietmatten er omheen, een meter of twintig verderop. Er waren geen openbare nutsvoorzieningen.

De avonden waren lang in Kihorogota. Je had geen TV, geen computer (pc’s bestonden trouwens nog niet). Stephen – mijn research-assistant – had wel een transistorradio. De transistorradio was een gewild bezit, een statussymbool ook. Hij had altijd een Kiswahili-station aan staan. Dat kon ik allemaal niet volgen. Ik was ook niet weg van de muziek die ze draaiden. Meestal lokale bands die een bepaalde opvatting van popmuziek hadden. Er waren twee soorten. De meeste bands waren Afrikaans. Ze hadden vaak een flink grote bezetting. Een man of tien of zo. Ingeval van succes konden er dan weer meer families van eten, leek me. Ze droegen kitenge-shirts en – zo te zien – traditionele halskettingen. Ze gingen behoorlijk te keer. Ik herinner mij bijvoorbeeld de Morogoro Jazzband. Die speelde helemaal geen jazz, maar een lokale variant van Rock ’n Roll. Ik heb nooit covers gehoord van dat soort bands. Eén nummer viel me op. In het refrein hoorde je steeds: Kenyatta, Obote, Nyerere. Dat waren de drie Oost-Afrikaanse presidenten op dat moment. Ik vroeg Stephen wat ze over die drie zongen. Hij antwoordde: It is in praise of them. Ja, dat leek me al.

In de hoofdstad, toen nog Dar es Salaam, tegenwoordig is Dodoma de zetel van de nationale administratie, had je ook bands van Aziatische jongens. Dat waren van die keurig verzorgde jongens met bescheiden vetkuiven, puntschoenen en glimmende paarse overhemden. Ze speelden slappe covers van Westerse hits. Ze kregen meer publiciteit dan de Afrikaanse bands. Dan denk je onwillekeurig dat de muziekjournalist van de landelijke krant The Standard wel een Aziaat zal zijn geweest. Freddy Mercury was ook een Aziaat uit Tanzania. Uit Zanzibar om precies te zijn. Hij was toch van een andere klasse. We stapten in Kisinga – een dorp dichtbij Kihorogota, aan de Great North Road tussen Iringa en Dodoma – een keer uit de Landrover en daar zaten twee jongetjes van een jaar of tien met hun handen op oude benzineblikken te drummen. Dát swingde! Ik heb er wel tien minuten naar staan kijken en luisteren. Wát een ritmes!
 
 
*********************************************
Luister naar BNR Nieuwsradio. Informatie op www.bnr.nl .
© 2006 Henk Klaren
powered by CJ2