Net toen het erop leek dat we de langste, heetste, droogste, mooiste zomer aller tijden zouden krijgen, sloeg het weer om en volgde de ene gietbui op de andere wolkbreuk. In plaats van zelf met water te trachten de planten in leven te houden, stond ik in mijn huisje naar buiten staren hoe de natuur in overdreven mate mijn werk overnam. En tegelijkertijd kon ik zien dat vooral het onkruid profiteerde van deze afwisseling van zonneschijn en nattigheid. Het idee van een tuin is in wezen niets anders dan het antwoord op de vraag hoe je een lapje bruine, kale aarde zo goed mogelijk kan bedekken. Als het slimste jongetje in de klas heeft het onkruid daar al het antwoord op voordat je de vraag goed en wel hebt gesteld.

Mijn voornemen om de tijd vooral te besteden aan het bezoeken van kwekerijen en uitzoeken van planten voor een bloemenborder kwam onder druk te staan. Vooral de uitbundige groei van hopklaver bracht me bijna definitief op de knieën. Het is een lid van de klaverfamilie met lange, rankende stelen waaraan uiterst kleine, gele knopbloemetjes komen die na de bloei in een zwart zaadpropje veranderen dat qua vorm enigszins aan hop doet denken. Het heeft een wortelstelsel dat zich diep en stevig in de grond verankerd. Uittrekken leidt alleen tot stuktrekken van de stelen. Het handvorkje moet eraan te pas komen om het plantje te ontwortelen en door de wirwar aan stelen is het niet altijd meteen duidelijk waar de hopklaver wortelt.

Hoewel ik het gevoel had dat achter mijn rug nieuw onkruid sneller tot ontwikkeling kwam dan dat ik het uitgroef, begint het erop te lijken dat ik de slag alsnog ga winnen, in ieder geval van de hopklaver.

Een bezoek aan de Tuinen van Mien Ruys kon er zo ook vanaf. Ze zijn gelegen in Dedemsvaart dat een finaleplaats zou moeten kunnen bereiken in de slag om de saaiste plaats van Nederland. De tuinen zijn voortgekomen uit de voormalige kwekerij Moerheim die van haar vader was en nu zijn naam heeft geleend aan een plantenwinkel op het complex. Bezoekers krijgen een folder waarin beknopt 28 verschillende tuinen (tuintjes) staan beschreven. Ik was het meest gecharmeerd van de entree waar je een gazon ziet dat aan de ene zijde wordt begrensd door een lange, niet al te diepe, rechthoekige klassieke bloemenborder en aan de andere zijde wordt omzoomd door een grillige bomen- en struikenborder. Vooral een kleine goudenregen die bijna schuilgaat onder grotere bomen met aan zijn voet forse varens sprak me aan. Het leidde ertoe dat ik later nog eens bij de hortus van de Vrije Universiteit langsging en onder meer een Dryopteris erythrosora kocht die me enthousiast werd aanbevolen omdat hij aan de onderzijde van de bladeren roodachtige sporen heeft zitten. Het kleine detail dat het maar weinig voorkomt dat je ruggelings in de tuin tussen de heesters gaat liggen om de sporen van varens te kunnen bewonderen, werd verzwegen. Maar daar in Dedemsvaart werd ik er weer aan herinnerd dat in mijn heesterborder varens nog ontbraken.

Voor wilde ideeën moet je niet naar het tuincomplex. De ontwerpen ogen rustig en zelfs bedaagd. Mien Ruys geldt als de bedenkster van de gewassen grindtegel. Dat in onze tijd mensen hun tuinen bedekken met allerlei soorten split, is nooit bij haar opgekomen. Een tuin was voor haar een gazon met omzoming en waarom zou je iets anders willen. Ornamenten in de tuin zijn de bloemen en heesters en niet allerlei spul waarmee de tuincentra volstaan. Een gazon is een deel van de tuin dat voortdurende zorg en aandacht vraagt, terwijl tuinkabouters in een veld van marmerkiezels geheel tevreden onderhoudsvrij staan te staan. Ik ben van de school van het gazon, maar terwijl ik een stuk grond sta te egaliseren als eerste stap naar het perfecte gazon, bekruipen me de twijfels. En bovendien wordt het egaliseren voortdurend onderbroken door het uitspitten van onkruid dat een kaal stuk grond meteen als zijn domein herkent. Soms is het goed dat het regent. Dat zorgt voor een onderbreking van de monotonie. Variatie is het grote woord bij tuinieren.