archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 15
Jaargang 3
22 juni 2006
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
René Daniëls Katharina Kouwenhoven

0310VG Omweg
Bij mijn tweede bezoek dit jaar aan het Bonnefantenmuseum in Maastricht werd ik opnieuw verrast door gesloten afdelingen. Was in februari de moderne kunst niet toegankelijk, nu was het juist de oude kunst. Dat kwam goed uit want die had ik al gezien. Maar eindelijk zou ik dan toch de gelegenheid krijgen die fameuze Minimal Art en Arte Povera van dit museum te bewonderen.

De aanleiding voor mijn bezoek werd overigens gevormd door de panelen van Gilbert en George die daar momenteel tentoongesteld worden. Deze recent gecreëerde panelen bevatten natuurlijk de beeltenissen van Gilbert en George zelf, want al hun panelen doen dat, maar bovendien dit keer talloze religieuze (christelijke) maar stellig ook blasfemische symbolen. Elk paneel, dat vanzelfsprekend een forse omvang heeft, is in een aantal even grote vierkanten of rechthoeken verdeeld, die apart zijn ingelijst en weer samengevoegd, zodat de indruk ontstaat van een enorm glas-in-lood raam. Van Gilbert en George zijn we verder gewend dat het gepresenteerde een enigszins schokkend karakter heeft.

Dat viel bij deze nieuwe exemplaren behoorlijk tegen. Groot, maar tamelijk flauw. Je loopt er langs, kijkt er naar, maar er staat niets op waardoor je blik blijft hangen en al helemaal niets waarvan je denkt: 'tjonge, jonge, wat een gemene godslasteraars'. Je hebt ze snel gezien en moet dus naar iets anders omzien in dat museum, want je hebt niet voor niets twee en een half uur gereisd om er te komen. De moderne kunst dan maar.

Van Minimal Art en Arte Povera was niets te zien. Videokunst volop, maar daar heb ik geen geduld voor. Ik kom niet voor bewegende plaatjes. Installaties natuurlijk. Die kunnen leuk en interessant zijn, maar ik geloof dat daar inmiddels behoorlijk de klad in zit. Wat hier stond opgesteld was te treurig voor woorden. Maar in de bovenste zaal van het gebouw wachtte een verrassing, want die hing helemaal vol met werk van René Daniëls. Schilderijen en werk op papier. Al dit werk had het museum zich verworven tussen 1985 en 1990 en in 1992 nog verder aangevuld. Maar waarom zoveel René Daniëls?

René Daniëls, geboren in 1950 in Eindhoven, waar hij nog steeds woonachtig is, verwierf zich direct na zijn eerste tentoonstelling in 1977 een zekere faam, waarschijnlijk omdat wat hij maakte afweek van de toen dominante minimalistische en conceptuele stromingen. Helaas werd hij in 1987 getroffen door een hersenbloeding die feitelijk een einde maakte aan zijn loopbaan. De heropening van het van Abbemuseum in Eindhoven ging vergezeld van een overzicht van zijn werk, maar wat hij geproduceerd had na 1987 werd daar buiten gehouden. Sommige kenners en critici zijn namelijk van mening dat alleen werk dat gemaakt is door een kunstenaar die bij zijn volle verstand is tot kunst gerekend kan worden.


© 2006 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
René Daniëls Katharina Kouwenhoven
0310VG Omweg
Bij mijn tweede bezoek dit jaar aan het Bonnefantenmuseum in Maastricht werd ik opnieuw verrast door gesloten afdelingen. Was in februari de moderne kunst niet toegankelijk, nu was het juist de oude kunst. Dat kwam goed uit want die had ik al gezien. Maar eindelijk zou ik dan toch de gelegenheid krijgen die fameuze Minimal Art en Arte Povera van dit museum te bewonderen.

De aanleiding voor mijn bezoek werd overigens gevormd door de panelen van Gilbert en George die daar momenteel tentoongesteld worden. Deze recent gecreëerde panelen bevatten natuurlijk de beeltenissen van Gilbert en George zelf, want al hun panelen doen dat, maar bovendien dit keer talloze religieuze (christelijke) maar stellig ook blasfemische symbolen. Elk paneel, dat vanzelfsprekend een forse omvang heeft, is in een aantal even grote vierkanten of rechthoeken verdeeld, die apart zijn ingelijst en weer samengevoegd, zodat de indruk ontstaat van een enorm glas-in-lood raam. Van Gilbert en George zijn we verder gewend dat het gepresenteerde een enigszins schokkend karakter heeft.

Dat viel bij deze nieuwe exemplaren behoorlijk tegen. Groot, maar tamelijk flauw. Je loopt er langs, kijkt er naar, maar er staat niets op waardoor je blik blijft hangen en al helemaal niets waarvan je denkt: 'tjonge, jonge, wat een gemene godslasteraars'. Je hebt ze snel gezien en moet dus naar iets anders omzien in dat museum, want je hebt niet voor niets twee en een half uur gereisd om er te komen. De moderne kunst dan maar.

Van Minimal Art en Arte Povera was niets te zien. Videokunst volop, maar daar heb ik geen geduld voor. Ik kom niet voor bewegende plaatjes. Installaties natuurlijk. Die kunnen leuk en interessant zijn, maar ik geloof dat daar inmiddels behoorlijk de klad in zit. Wat hier stond opgesteld was te treurig voor woorden. Maar in de bovenste zaal van het gebouw wachtte een verrassing, want die hing helemaal vol met werk van René Daniëls. Schilderijen en werk op papier. Al dit werk had het museum zich verworven tussen 1985 en 1990 en in 1992 nog verder aangevuld. Maar waarom zoveel René Daniëls?

René Daniëls, geboren in 1950 in Eindhoven, waar hij nog steeds woonachtig is, verwierf zich direct na zijn eerste tentoonstelling in 1977 een zekere faam, waarschijnlijk omdat wat hij maakte afweek van de toen dominante minimalistische en conceptuele stromingen. Helaas werd hij in 1987 getroffen door een hersenbloeding die feitelijk een einde maakte aan zijn loopbaan. De heropening van het van Abbemuseum in Eindhoven ging vergezeld van een overzicht van zijn werk, maar wat hij geproduceerd had na 1987 werd daar buiten gehouden. Sommige kenners en critici zijn namelijk van mening dat alleen werk dat gemaakt is door een kunstenaar die bij zijn volle verstand is tot kunst gerekend kan worden.
© 2006 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2