archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 3
Jaargang 3
10 november 2005
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Mijn gitaar Henk Klaren

0303 VG Luister Gitaar
Heel vroeger speelde ik slaggitaar in een rock ‘n roll bandje: The Mystery Men. We droegen smetteloos witte overhemden, denimblauwe stropdassen en grote zwarte zonnebrillen. We speelden op feestjes, zogenoemde instuiven van christelijke jongerenverenigingen en één keer voor een hele mulo in de Buitensociëteit te Zutphen. Je kwam in die tijd nog weg met oude buizenradio’s als versterker en met een theekistbas. Sinds die tijd heb ik – tot enkele maanden geleden – nauwelijks meer een gitaar aangeraakt.

Ik ben geen fan van Joost Prinsen. Maar hij heeft minstens één onsterfelijke uitspraak op zijn naam. Letterlijk kan ik hem niet citeren. Het kwam er op neer, dat hij de kans dat het zou gebeuren weliswaar niet hoog inschatte, maar dat hij zonder meer ja zou zeggen als hij gevraagd zou worden voor het eerste van Ajax.

Het deed mij een beetje denken aan mijn voormalige zwager, een drummer. Toen we naar een concert van Rod Stewart in Ahoy gingen had hij zijn drumsticks meegenomen voor het geval Carmine Appice iets zou overkomen. Kon hij invallen en misschien mee op toernee.

Zo lang ik mij kan herinneren zei mijn moeder altijd dat ze zo graag engels wilde leren. Als wij, de kinderen, dan zeiden: ‘doe dat dan’, zei ze altijd: ‘maar daar ben ik veel te oud voor’. De eerste keer dat ik dat hoorde was ze nog geen vijftig. Ze is tachtig geworden.

Ikzelf wilde altijd graag goed gitaar kunnen spelen. Gitaar spelen zoals Eric Clapton leek en lijkt me een ervaring waar niet veel dingen tegenop kunnen. Nou ja, voetballen zoals Johan Cruijff misschien. Voetballen heb ik tientallen jaren gedaan, op straat, bij de club, met de buurtvereniging, met het werk. Niveau Cruijff zat er niet in. Zelfs het eerste van een vierde klasser niet. Maar ik heb er wel veel plezier aan beleefd.

Onlangs heb ik afscheid genomen van mijn werk: prepensioen. Op mijn afscheidsreceptie was Clapton te horen: Unplugged en vooral From the Cradle. De blues hoort wel een beetje bij een afscheid. En de blues kunnen spelen… . Luister naar het klassieke blues intro in For Miss Caulker van Eric Burdon en de Animals. Luister naar Robert Johnson, Sonny Boy Williamson en Howlin’ Wolf (hij kon het ook niet helpen dat Nixon een fan was). En luister naar Clapton.
Zo kunnen spelen….

Dus heb ik een gitaar gevraagd voor mijn laatste verjaardag én gekregen. Een te gekke gitaar om met mijn schoonzoon te spreken. Ik oefen elke dag. Soms herkent mijn vrouw al een nummer. Ik heb geen dromen in de trant van Joost Prinsen of mijn toenmalige zwager. Maar ik zal niet in de zelfde val trappen als mijn moeder. En wie weet komt er over een paar jaar een riff uit, die in de verte lijkt op iets van Clapton. Dat lijkt me een goed gevoel.
 
*****************************************************
Weer geopend: het Jazzcenter aan de Wagenstraat 125a in Den Haag.
Ga voor informatie naar www.jazzcenter.nl .


© 2005 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Mijn gitaar Henk Klaren
0303 VG Luister Gitaar
Heel vroeger speelde ik slaggitaar in een rock ‘n roll bandje: The Mystery Men. We droegen smetteloos witte overhemden, denimblauwe stropdassen en grote zwarte zonnebrillen. We speelden op feestjes, zogenoemde instuiven van christelijke jongerenverenigingen en één keer voor een hele mulo in de Buitensociëteit te Zutphen. Je kwam in die tijd nog weg met oude buizenradio’s als versterker en met een theekistbas. Sinds die tijd heb ik – tot enkele maanden geleden – nauwelijks meer een gitaar aangeraakt.

Ik ben geen fan van Joost Prinsen. Maar hij heeft minstens één onsterfelijke uitspraak op zijn naam. Letterlijk kan ik hem niet citeren. Het kwam er op neer, dat hij de kans dat het zou gebeuren weliswaar niet hoog inschatte, maar dat hij zonder meer ja zou zeggen als hij gevraagd zou worden voor het eerste van Ajax.

Het deed mij een beetje denken aan mijn voormalige zwager, een drummer. Toen we naar een concert van Rod Stewart in Ahoy gingen had hij zijn drumsticks meegenomen voor het geval Carmine Appice iets zou overkomen. Kon hij invallen en misschien mee op toernee.

Zo lang ik mij kan herinneren zei mijn moeder altijd dat ze zo graag engels wilde leren. Als wij, de kinderen, dan zeiden: ‘doe dat dan’, zei ze altijd: ‘maar daar ben ik veel te oud voor’. De eerste keer dat ik dat hoorde was ze nog geen vijftig. Ze is tachtig geworden.

Ikzelf wilde altijd graag goed gitaar kunnen spelen. Gitaar spelen zoals Eric Clapton leek en lijkt me een ervaring waar niet veel dingen tegenop kunnen. Nou ja, voetballen zoals Johan Cruijff misschien. Voetballen heb ik tientallen jaren gedaan, op straat, bij de club, met de buurtvereniging, met het werk. Niveau Cruijff zat er niet in. Zelfs het eerste van een vierde klasser niet. Maar ik heb er wel veel plezier aan beleefd.

Onlangs heb ik afscheid genomen van mijn werk: prepensioen. Op mijn afscheidsreceptie was Clapton te horen: Unplugged en vooral From the Cradle. De blues hoort wel een beetje bij een afscheid. En de blues kunnen spelen… . Luister naar het klassieke blues intro in For Miss Caulker van Eric Burdon en de Animals. Luister naar Robert Johnson, Sonny Boy Williamson en Howlin’ Wolf (hij kon het ook niet helpen dat Nixon een fan was). En luister naar Clapton.
Zo kunnen spelen….

Dus heb ik een gitaar gevraagd voor mijn laatste verjaardag én gekregen. Een te gekke gitaar om met mijn schoonzoon te spreken. Ik oefen elke dag. Soms herkent mijn vrouw al een nummer. Ik heb geen dromen in de trant van Joost Prinsen of mijn toenmalige zwager. Maar ik zal niet in de zelfde val trappen als mijn moeder. En wie weet komt er over een paar jaar een riff uit, die in de verte lijkt op iets van Clapton. Dat lijkt me een goed gevoel.
 
*****************************************************
Weer geopend: het Jazzcenter aan de Wagenstraat 125a in Den Haag.
Ga voor informatie naar www.jazzcenter.nl .
© 2005 Henk Klaren
powered by CJ2