archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 3
27 oktober 2005
Bezigheden > Mode delen printen terug
Kleren maken de vrouw Marianne Bernard

Kleren bieden niet alleen warmte en comfort, maar zeggen daarnaast iets over je persoonlijkheid. ‘Kleren zijn een vorm van communicatie’, sprak het modeduo Victor & Rolf deze week bij een internationale presentatie. Wie dit onzin vindt en ‘altijd zomaar wat aantrekt’, straalt onverschilligheid uit. Die moet dus niet denken dat ze bij een promotie op de afdeling of bij een sollicitatie een kans maakt. De directie neemt niet de tomboy die zo’n grote mond heeft, nee, ze kiezen degene van wie ze verwachten dat ze het geschiktst is. Dat denken ze te kunnen beoordelen op grond van haar uiterlijke verschijning. En jij wist nog wel zeker dat je meer ervaring en betere kwalificaties had.
Maar helaas, zo werkt dat.
Dit gaat nu eens niet over sex appeal, maar over ‘goede smaak’ (hoewel mijn man denkt dat het stiekem toch altijd over seks gaat).

What you wear can change your life’, is het motto van de zojuist op de BBC begonnen nieuwe reeks What not to wear-programma’s van het duo Trinny & Susannah (woensdagavond van negen tot tien op BBC 1). Het was meteen weer raak: ze kozen twee vrouwen die na een pijnlijke echtscheiding hulp zochten om uit hun schulp te kruipen, die hoopten weer een baantje te vinden, nieuwe mensen te ontmoeten, ja, eigenlijk wilden ze ook weer op het oorlogspad. Hun klerenkast zat vol met ‘ondraagbare’, ‘verkeerde’ kleren, die rücksichtslos werden weggegooid. Trinny & Susannah pakten het zo radicaal aan, dat ze zonder het te beseffen zelfs de bruidsjurk van die ene vrouw opruimden (‘wat is dit voor een wit vod?’) en haar favoriete panterjasje op de barbecue verbrandden. Ik zat geschokt toe te kijken hoe deze modepolitie ongestraft haar gang ging. Maar ik moet toegeven: het eindresultaat was dat het onzichtbare depressieve vrouwtje in een vrolijke mooie zwaan veranderde. Niet alleen was de verandering van haar uiterlijk goed te volgen, ook haar innerlijke opbloei en haar groeiend zelfvertrouwen werden duidelijk zichtbaar.

Het andere (zelf aangemelde) slachtoffer was er nog treuriger aan toe. Ze had een kast vol Dynasty-kleren met superschoudervullingen, (die bij mij warme herinneringen opriepen – ik zou ze lekker op zolder bewaren), maar die uiteraard onverbiddelijk de vuilniszak ingingen. Hier ging de transformatie van grijze muis naar moderne vrouw niet zonder slag of stoot. Deze upper class-achtige vrouw bood veel weerstand, bij het winkelen liep ze automatisch op de verkeerde kleren af, ook op het verboden zwart. ‘Je wilt je rouw immers juist afleggen’, zeiden Trinny & Susannah. Haar makkelijke laarsjes mochten ook niet meer, daarvoor in de plaats moest ze moderne sportschoenen aantrekken, waar ze veel te tuttig voor leek. Ze dreigde het bijna op te geven en ook Trinny toonde hevige wanhoop, maar aan het eind van de dag, bij het passen van een (zwarte!) feestjurk kwam er een onverwachte doorbraak, letterlijk: je zag op het starre gezichtje een glimlach doorbreken. (Bij een kleine telefonische enquête bleek dat inderdaad menige vriendin op dit moment een traantje moest wegpinken.) Daarna ging het alleen nog maar bergopwaarts. De vrouw bood geen weerstand meer, ze kocht een flinke hoeveelheid leuke kleurige kleren, alles zoals voorgeschreven; ze leek zelfs de regels door te krijgen. En ook nu weer was het eindresultaat verbluffend. De ommekeer zat niet zozeer in het uiterlijk, maar in de innerlijke attitude. Deze vrouw was er weer klaar voor.

In de loop der jaren heeft dit tv-programma ongemerkt zelf ook een curieuze ommezwaai doorgemaakt. Wat begon als een zuiver educatieve exercitie van twee stylisten (zie ook mijn stukje Weg met de Coltrui in De Leunstoel, 6 november 2003) is langzaam geëvolueerd naar een verkapte vorm van emotie-tv. Het gaat niet meer alleen om de modieuze transformatie, maar vooral om het moment van inzicht en vervolgens de emotionele doorbraak. Je zit gewoon te wachten tot de slachtoffers in tranen uitbarsten, zich gewonnen geven en hun vastberaden blik smelt.

Ze kunnen zich zó meten met Spoorloos.

© 2005 Marianne Bernard meer Marianne Bernard - meer "Mode" -
Bezigheden > Mode
Kleren maken de vrouw Marianne Bernard
Kleren bieden niet alleen warmte en comfort, maar zeggen daarnaast iets over je persoonlijkheid. ‘Kleren zijn een vorm van communicatie’, sprak het modeduo Victor & Rolf deze week bij een internationale presentatie. Wie dit onzin vindt en ‘altijd zomaar wat aantrekt’, straalt onverschilligheid uit. Die moet dus niet denken dat ze bij een promotie op de afdeling of bij een sollicitatie een kans maakt. De directie neemt niet de tomboy die zo’n grote mond heeft, nee, ze kiezen degene van wie ze verwachten dat ze het geschiktst is. Dat denken ze te kunnen beoordelen op grond van haar uiterlijke verschijning. En jij wist nog wel zeker dat je meer ervaring en betere kwalificaties had.
Maar helaas, zo werkt dat.
Dit gaat nu eens niet over sex appeal, maar over ‘goede smaak’ (hoewel mijn man denkt dat het stiekem toch altijd over seks gaat).

What you wear can change your life’, is het motto van de zojuist op de BBC begonnen nieuwe reeks What not to wear-programma’s van het duo Trinny & Susannah (woensdagavond van negen tot tien op BBC 1). Het was meteen weer raak: ze kozen twee vrouwen die na een pijnlijke echtscheiding hulp zochten om uit hun schulp te kruipen, die hoopten weer een baantje te vinden, nieuwe mensen te ontmoeten, ja, eigenlijk wilden ze ook weer op het oorlogspad. Hun klerenkast zat vol met ‘ondraagbare’, ‘verkeerde’ kleren, die rücksichtslos werden weggegooid. Trinny & Susannah pakten het zo radicaal aan, dat ze zonder het te beseffen zelfs de bruidsjurk van die ene vrouw opruimden (‘wat is dit voor een wit vod?’) en haar favoriete panterjasje op de barbecue verbrandden. Ik zat geschokt toe te kijken hoe deze modepolitie ongestraft haar gang ging. Maar ik moet toegeven: het eindresultaat was dat het onzichtbare depressieve vrouwtje in een vrolijke mooie zwaan veranderde. Niet alleen was de verandering van haar uiterlijk goed te volgen, ook haar innerlijke opbloei en haar groeiend zelfvertrouwen werden duidelijk zichtbaar.

Het andere (zelf aangemelde) slachtoffer was er nog treuriger aan toe. Ze had een kast vol Dynasty-kleren met superschoudervullingen, (die bij mij warme herinneringen opriepen – ik zou ze lekker op zolder bewaren), maar die uiteraard onverbiddelijk de vuilniszak ingingen. Hier ging de transformatie van grijze muis naar moderne vrouw niet zonder slag of stoot. Deze upper class-achtige vrouw bood veel weerstand, bij het winkelen liep ze automatisch op de verkeerde kleren af, ook op het verboden zwart. ‘Je wilt je rouw immers juist afleggen’, zeiden Trinny & Susannah. Haar makkelijke laarsjes mochten ook niet meer, daarvoor in de plaats moest ze moderne sportschoenen aantrekken, waar ze veel te tuttig voor leek. Ze dreigde het bijna op te geven en ook Trinny toonde hevige wanhoop, maar aan het eind van de dag, bij het passen van een (zwarte!) feestjurk kwam er een onverwachte doorbraak, letterlijk: je zag op het starre gezichtje een glimlach doorbreken. (Bij een kleine telefonische enquête bleek dat inderdaad menige vriendin op dit moment een traantje moest wegpinken.) Daarna ging het alleen nog maar bergopwaarts. De vrouw bood geen weerstand meer, ze kocht een flinke hoeveelheid leuke kleurige kleren, alles zoals voorgeschreven; ze leek zelfs de regels door te krijgen. En ook nu weer was het eindresultaat verbluffend. De ommekeer zat niet zozeer in het uiterlijk, maar in de innerlijke attitude. Deze vrouw was er weer klaar voor.

In de loop der jaren heeft dit tv-programma ongemerkt zelf ook een curieuze ommezwaai doorgemaakt. Wat begon als een zuiver educatieve exercitie van twee stylisten (zie ook mijn stukje Weg met de Coltrui in De Leunstoel, 6 november 2003) is langzaam geëvolueerd naar een verkapte vorm van emotie-tv. Het gaat niet meer alleen om de modieuze transformatie, maar vooral om het moment van inzicht en vervolgens de emotionele doorbraak. Je zit gewoon te wachten tot de slachtoffers in tranen uitbarsten, zich gewonnen geven en hun vastberaden blik smelt.

Ze kunnen zich zó meten met Spoorloos.
© 2005 Marianne Bernard
powered by CJ2