archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 8 Jaargang 18 11 februari 2021

	Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug Het kerkje van Leidschenveen Eelco van der Waals Als kind kwam ik vaak in de bergen. Mijn ouders namen ons mee naar de afgelegen dalen van het Engadin in Zwitserland waar we lange wandelingen maakten en dan altijd stilhielden bij een van de kleine en veelal witte kapelletjes. Vandaar had je de mooiste uitzichten op de bergen rondom en hoorde je regelmatig het geklingel en geloei van de koeien in de alpenweiden. We dronken er het water uit onze veldfles die we hadden gevuld bij een van de beekjes waar we onderweg langs waren gekomen en waar je overal uit kon drinken. De tijd stond er stil op een manier die ik nog altijd terug kan halen. Dan hoor ik de wind weer in mijn oren suizen en voel ik die langs mijn wangen strijken met een frisheid die verkwikt en rustig maakt. Het lage land met al zijn drukte is onbeschrijfelijk ver weg. Tegenwoordig speelt mijn leven zich alweer lang af in het vlakke land zonder bergen. Een paar jaar geleden kreeg ik een déjà vu vlakbij huis. Vanuit het raam van een rijdende Randstadrail zag ik in mijn ooghoek een beeld opdoemen dat me weer even terugbracht naar mijn kindertijd. Zodra ik daarna de kans kreeg, ben ik er te voet heengegaan, en sindsdien is het een van mijn vaste wandelingen waarmee ik weer even buiten de tijd kom te staan. Het witte kerkje van Leidschenveen is voor mij een landmark geworden, een verademing in het drukke en volgebouwde land waar het op een magische manier los van lijkt te staan. Het roept al vanuit de verte het beeld op, dat met iedere stap naderbij sterker wordt, van de kapelletjes in de bergen die ik van de vakanties uit mijn jeugd zo goed ken. En omdat het op een heuvel staat die bij het naderen hoger wordt, ontstijgt het letterlijk het laagland dat ik bewandel. Het verklaart ook de gewaarwording die ik elke keer weer heb: worden opgetild tot een rustige vreugde die me losmaakt van het moment en zijn beslommeringen. Ik drink wat van het water dat ik - niet meer in de veldfles van toen - heb meegebracht en haal mijn camera of mijn tekenboekje te voorschijn. Dát is het feitelijke moment waarop een nieuwe werkelijkheid zich voor mijn ogen ontvouwt. Terwijl de tijd hier op deze compacte hoogvlakte even is opgehouden te bestaan, ontstaat er een nieuw beeld met een nieuwe lichtval dat zich aan de eerdere beelden rijgt in een reeks die aan diepgang en betekenis wint. Dit kerkje heet eigenlijk 'de Terp', en is een kunstwerk, ontworpen door Laurens Kolks, gebouwd op het hoogste punt van geluidswal De Dijken in opdracht van Ontwikkelingsbedrijf Leidschenveen (OBL) naar een concept dat Laurens Kolks van Laurens Kolks Ontwerpprojecten samen met Dennis Lohuis van Ontwerpbureau Puntkomma ontwikkelde. Vanaf het kerkje kun je de hele nieuwgebouwde wijk Leidschenveen overzien. Laurens Kolks: ‘De kerk is een verkleinde en geabstraheerde versie van een gewone kerk. Het gebouwtje is ontoegankelijk voor het publiek, maar bevat een werkende klokkentoren (inclusief uurwerk en luidklok) met een eigenwijs geprogrammeerd luidprogramma.’ Een van de mooiste momenten is inderdaad om bij het kerkje aan te komen in het aanbreken van het hele uur, wanneer de minutenwijzer op twaalf springt en het klokje in de toren begint te slaan, net als bij de Engadiner kerkjes uit mijn jeugd. Als ik mijn ogen sluit ben ik er weer helemaal. De cirkel is rond. Tijd en ruimte vallen samen rond de torenspits van dit kerkje als richtingwijzer in een bezield verband. Meer over het kerkje van Leidschenveen op de aparte facebookpagina: www.facebook.com/Kerkje-Leidschenveen-438541286269432/ ---- De plaatjes zijn van de schrijver © 2021 Eelco van der Waals meer Eelco van der Waals - meer "Een omweg waard"

Vermaak en Genot > Een omweg waard
Het kerkje van Leidschenveen	Eelco van der Waals
Als kind kwam ik vaak in de bergen. Mijn ouders namen ons mee naar de afgelegen dalen van het Engadin in Zwitserland waar we lange wandelingen maakten en dan altijd stilhielden bij een van de kleine en veelal witte kapelletjes. Vandaar had je de mooiste uitzichten op de bergen rondom en hoorde je regelmatig het geklingel en geloei van de koeien in de alpenweiden. We dronken er het water uit onze veldfles die we hadden gevuld bij een van de beekjes waar we onderweg langs waren gekomen en waar je overal uit kon drinken. De tijd stond er stil op een manier die ik nog altijd terug kan halen. Dan hoor ik de wind weer in mijn oren suizen en voel ik die langs mijn wangen strijken met een frisheid die verkwikt en rustig maakt. Het lage land met al zijn drukte is onbeschrijfelijk ver weg. Tegenwoordig speelt mijn leven zich alweer lang af in het vlakke land zonder bergen. Een paar jaar geleden kreeg ik een déjà vu vlakbij huis. Vanuit het raam van een rijdende Randstadrail zag ik in mijn ooghoek een beeld opdoemen dat me weer even terugbracht naar mijn kindertijd. Zodra ik daarna de kans kreeg, ben ik er te voet heengegaan, en sindsdien is het een van mijn vaste wandelingen waarmee ik weer even buiten de tijd kom te staan. Het witte kerkje van Leidschenveen is voor mij een landmark geworden, een verademing in het drukke en volgebouwde land waar het op een magische manier los van lijkt te staan. Het roept al vanuit de verte het beeld op, dat met iedere stap naderbij sterker wordt, van de kapelletjes in de bergen die ik van de vakanties uit mijn jeugd zo goed ken. En omdat het op een heuvel staat die bij het naderen hoger wordt, ontstijgt het letterlijk het laagland dat ik bewandel. Het verklaart ook de gewaarwording die ik elke keer weer heb: worden opgetild tot een rustige vreugde die me losmaakt van het moment en zijn beslommeringen. Ik drink wat van het water dat ik - niet meer in de veldfles van toen - heb meegebracht en haal mijn camera of mijn tekenboekje te voorschijn. Dát is het feitelijke moment waarop een nieuwe werkelijkheid zich voor mijn ogen ontvouwt. Terwijl de tijd hier op deze compacte hoogvlakte even is opgehouden te bestaan, ontstaat er een nieuw beeld met een nieuwe lichtval dat zich aan de eerdere beelden rijgt in een reeks die aan diepgang en betekenis wint. Dit kerkje heet eigenlijk 'de Terp', en is een kunstwerk, ontworpen door Laurens Kolks, gebouwd op het hoogste punt van geluidswal De Dijken in opdracht van Ontwikkelingsbedrijf Leidschenveen (OBL) naar een concept dat Laurens Kolks van Laurens Kolks Ontwerpprojecten samen met Dennis Lohuis van Ontwerpbureau Puntkomma ontwikkelde. Vanaf het kerkje kun je de hele nieuwgebouwde wijk Leidschenveen overzien. Laurens Kolks: ‘De kerk is een verkleinde en geabstraheerde versie van een gewone kerk. Het gebouwtje is ontoegankelijk voor het publiek, maar bevat een werkende klokkentoren (inclusief uurwerk en luidklok) met een eigenwijs geprogrammeerd luidprogramma.’ Een van de mooiste momenten is inderdaad om bij het kerkje aan te komen in het aanbreken van het hele uur, wanneer de minutenwijzer op twaalf springt en het klokje in de toren begint te slaan, net als bij de Engadiner kerkjes uit mijn jeugd. Als ik mijn ogen sluit ben ik er weer helemaal. De cirkel is rond. Tijd en ruimte vallen samen rond de torenspits van dit kerkje als richtingwijzer in een bezield verband. Meer over het kerkje van Leidschenveen op de aparte facebookpagina: www.facebook.com/Kerkje-Leidschenveen-438541286269432/ ---- De plaatjes zijn van de schrijver
© 2021 Eelco van der Waals
	powered by CJ2