archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 4 Jaargang 18 3 december 2020

	Bezigheden > Op de fiets delen printen terug In tijden van Corona, met acht oudjes Johan Swager Mondkap in Wamel Hulde aan de Turk uit Tiel. John was verdwaald en kwam terug met een, wat later zal blijken, historisch cadeautje voor ons: ieder een eigen mondkapje. Dit is nu precies, wat deze groep aan tafel nodig heeft, dacht ik nog, een soort geluidsdemper voor als de drank rijkelijk stroomt. Wat echter stroomde, was alleen de Waal, waar wij als eerste rustpunt in Wamel neerstreken, met een Fawlty Towers begroeting van de waard, een ongelikte kerel, die gelukkig verder uit beeld bleef. De tafelopstelling nodigde uit tot geschreeuw, dat echter uitbleef. De bediening was vriendelijk en we gingen gerust slapen. In de ochtend, om vijf uur, was de rivier gehuld in mist, die uren later oploste in een heerlijke morgenzon. De kop was eraf. Het pontje Ode aan het pontje. Eeuwenlang de enige band tussen dorpsgemeenschappen aan beider zijde van de stroom. Ideaal rustpunt voor belegen rijders in lycra. De rivier ontspant en geeft een moment het gevoel dat de wereld kan vergaan, maar hier even niet. Oerervaring was vorig jaar de eenarmige vrouw, die met alles wat haar restte de trekbeweging onder de knie had gekregen. Altijd vervaarlijk bij het opstappen naar de oever omhoog. Niet de eerste de beste valt hier om. Meestal nieuwe rijders, die hun overmoed nog niet hebben weten te camoufleren met de juiste schakeltechniek. Fiets in Coronatrein Vanmiddag mijn fiets opgehaald in Wezep, vanaf een afspraak in Enschede. Toen ik mij zondag uitgeput in de trein gesetteld had, kwam er een jonge beambte op mij af. ‘Is dit uw fiets.’ ‘Jazeker’. ‘Het is niet toegestaan een fiets te vervoeren. Ik moet u verzoeken de trein te verlaten.’ Deze korte frase, zeker uit het hoofd geleerd en geen enkele ruimte overlatend aan enige interpretatie, de jonge spreker inschattend, net van school en de regels zijn regels, deden mij besluiten de trein uit te stappen zonder enige discussie. Waar naar toe? Zondag in Wezep, bijbelbelt, alles gesloten. Ik wendde mij tot een lokale jogger met de vraag: wat kan ik doen? Zie hier, de meeste mensen deugen volgens Rutger Bregman en dat is zeker in Wezep. Hij woont vlak bij het station en ik kan mijn fiets in zijn schuur stallen. Vervolgens van Wezep naar Putten in de trein zonder fiets en nog een drie kwartier lopen naar hotel. Maakt niet uit, mijn vertrouwen in de mensheid is hersteld. Naschrift: Een enkeling was verbaasd, over mijn ontboezeming in Wamel, dat ik in JC geloof. Als je prediker bent moet je zo zijn vind ik. Ooit fietste ik vanuit Jeruzalem naar Jericho, over de bergkam, rechts de plek waar de barmhartige Samaritaan zijn hulp bood en daarmee op zijn wijze de mensheid redde, op weg naar de dode zee, mooie afdaling. De Samaritaan is verhuisd naar een doorzonwoning in Wezep en ook de schuur, die onderdak bood aan mijn rijwiel, deed me aan een Bijbelverhaal denken. We zitten per slot wel in de belt, hè? De buik Alle platte buiken lijken op elkaar, elke bolle buik is gespannen op zijn eigen wijze. Niet iedereen kan er wat aan doen. Willem let op zijn dieet en verdomd, de buik groeit. Dat is een raadsel. Velen van ons hebben een buik. Die wordt geaccentueerd door strak lycra. In mijn geval zit dat in de weg bij urenlang voorovergebogen koersen. De maag protesteert: ik wordt afgesloten. Gevolg: het komt naar boven. Oplossingen zijn minder buik en betere conditie. Goede voornemens liggen op de loer. No Kip Today De getinte ober fleurt ultra blank Putten op en is obsessief gespannen. De bestelling laat op zich wachten, heel lang wachten. Plots komt hij het terras op gestormd, met een net verkeerd samengesteld dienblad, in een ultieme poging met de laatste snelle pasjes de verloren tijd in te halen. Later bij het diner, ons laatste avondmaal, worden we twee-aan-twee coronaproof gepositioneerd. Half gedraaide stoeltjes kunnen het gebrek aan groepsidentiteit niet verbloemen. Besmuikte speeches. Ongemakkelijk. Gelukkig wordt het beeld compleet met diverse spijzen die niet meer beschikbaar blijken te zijn. ‘No Kip Today’ in de pluimstreek. Hierdoor is het plaatje toch weer congruent, wat enige opluchting geeft. ------- De foto's zijn van Willem Minderhout © 2020 Johan Swager meer Johan Swager - meer "Op de fiets"

Bezigheden > Op de fiets
In tijden van Corona, met acht oudjes	Johan Swager
Mondkap in Wamel Hulde aan de Turk uit Tiel. John was verdwaald en kwam terug met een, wat later zal blijken, historisch cadeautje voor ons: ieder een eigen mondkapje. Dit is nu precies, wat deze groep aan tafel nodig heeft, dacht ik nog, een soort geluidsdemper voor als de drank rijkelijk stroomt. Wat echter stroomde, was alleen de Waal, waar wij als eerste rustpunt in Wamel neerstreken, met een Fawlty Towers begroeting van de waard, een ongelikte kerel, die gelukkig verder uit beeld bleef. De tafelopstelling nodigde uit tot geschreeuw, dat echter uitbleef. De bediening was vriendelijk en we gingen gerust slapen. In de ochtend, om vijf uur, was de rivier gehuld in mist, die uren later oploste in een heerlijke morgenzon. De kop was eraf. Het pontje Ode aan het pontje. Eeuwenlang de enige band tussen dorpsgemeenschappen aan beider zijde van de stroom. Ideaal rustpunt voor belegen rijders in lycra. De rivier ontspant en geeft een moment het gevoel dat de wereld kan vergaan, maar hier even niet. Oerervaring was vorig jaar de eenarmige vrouw, die met alles wat haar restte de trekbeweging onder de knie had gekregen. Altijd vervaarlijk bij het opstappen naar de oever omhoog. Niet de eerste de beste valt hier om. Meestal nieuwe rijders, die hun overmoed nog niet hebben weten te camoufleren met de juiste schakeltechniek. Fiets in Coronatrein Vanmiddag mijn fiets opgehaald in Wezep, vanaf een afspraak in Enschede. Toen ik mij zondag uitgeput in de trein gesetteld had, kwam er een jonge beambte op mij af. ‘Is dit uw fiets.’ ‘Jazeker’. ‘Het is niet toegestaan een fiets te vervoeren. Ik moet u verzoeken de trein te verlaten.’ Deze korte frase, zeker uit het hoofd geleerd en geen enkele ruimte overlatend aan enige interpretatie, de jonge spreker inschattend, net van school en de regels zijn regels, deden mij besluiten de trein uit te stappen zonder enige discussie. Waar naar toe? Zondag in Wezep, bijbelbelt, alles gesloten. Ik wendde mij tot een lokale jogger met de vraag: wat kan ik doen? Zie hier, de meeste mensen deugen volgens Rutger Bregman en dat is zeker in Wezep. Hij woont vlak bij het station en ik kan mijn fiets in zijn schuur stallen. Vervolgens van Wezep naar Putten in de trein zonder fiets en nog een drie kwartier lopen naar hotel. Maakt niet uit, mijn vertrouwen in de mensheid is hersteld. Naschrift: Een enkeling was verbaasd, over mijn ontboezeming in Wamel, dat ik in JC geloof. Als je prediker bent moet je zo zijn vind ik. Ooit fietste ik vanuit Jeruzalem naar Jericho, over de bergkam, rechts de plek waar de barmhartige Samaritaan zijn hulp bood en daarmee op zijn wijze de mensheid redde, op weg naar de dode zee, mooie afdaling. De Samaritaan is verhuisd naar een doorzonwoning in Wezep en ook de schuur, die onderdak bood aan mijn rijwiel, deed me aan een Bijbelverhaal denken. We zitten per slot wel in de belt, hè? De buik Alle platte buiken lijken op elkaar, elke bolle buik is gespannen op zijn eigen wijze. Niet iedereen kan er wat aan doen. Willem let op zijn dieet en verdomd, de buik groeit. Dat is een raadsel. Velen van ons hebben een buik. Die wordt geaccentueerd door strak lycra. In mijn geval zit dat in de weg bij urenlang voorovergebogen koersen. De maag protesteert: ik wordt afgesloten. Gevolg: het komt naar boven. Oplossingen zijn minder buik en betere conditie. Goede voornemens liggen op de loer. No Kip Today De getinte ober fleurt ultra blank Putten op en is obsessief gespannen. De bestelling laat op zich wachten, heel lang wachten. Plots komt hij het terras op gestormd, met een net verkeerd samengesteld dienblad, in een ultieme poging met de laatste snelle pasjes de verloren tijd in te halen. Later bij het diner, ons laatste avondmaal, worden we twee-aan-twee coronaproof gepositioneerd. Half gedraaide stoeltjes kunnen het gebrek aan groepsidentiteit niet verbloemen. Besmuikte speeches. Ongemakkelijk. Gelukkig wordt het beeld compleet met diverse spijzen die niet meer beschikbaar blijken te zijn. ‘No Kip Today’ in de pluimstreek. Hierdoor is het plaatje toch weer congruent, wat enige opluchting geeft. ------- De foto's zijn van Willem Minderhout
© 2020 Johan Swager
	powered by CJ2