archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 7 Jaargang 17 30 januari 2020

	Bezigheden > Lopen delen printen terug Toeval of slechte planning? Frits Hoorweg Door toeval, je kunt het ook slechte planning noemen, wandelde ik op een vrijdag langs de Zaan, vanuit Wormerveer, en liep ik de dag erna een rondje in en om Nuenen. Een groter contrast is binnen onze landsgrenzen nauwelijks mogelijk. Het weer dikte de verschillen nog wat aan. Vrijdag was het grauw en grijs, af en toe viel er een beetje regen. Op zaterdag scheen af en toe de zon, heel voorzichtig en bleekjes, maar toch. Nu ik zo begonnen ben verwacht u wellicht een lofzang op Nuenen en een jammerklacht over de Zaan, maar dan kent u mij nog niet goed genoeg. We liepen in Wormerveer over de linkeroever noordwaarts. Je komt dan al vrij snel op een industrieterrein terecht, dat gedomineerd wordt door een slordig stel gebouwen van de voedingsmiddelengigant Meneba. Tussen de enorme, smakeloze hallen, die boven met elkaar verbonden lijken, steekt een klassiek torentje omhoog waar men ooit echt z’n best op heeft gedaan. Als je heel goed kijkt (zie foto) zie je dat het torentje een naam draagt: De Vlijt. Precies, daar draait het hier vooral om en men schaamt zich er niet voor. Voorbij het terrein van Meneba (fietsers en voetgangers mogen er gewoon overheen) kwamen we in een gebied terecht dat een overgang lijkt door te maken van industrieterrein naar woonwijk, maar ook weer niet helemaal. Verderop kwamen we langs een braakliggend stuk land, waarop wat dwergpony’s zich te goed deden aan de schaarse begroeiing. Vervolgens diende zich een jachthaventje aan en daarna was er een dorp waar zowaar een restaurant was, aan het water. De baas ervan complimenteerde ons uitgebreid met het ‘enorme eind’ dat we al gelopen hadden. Op weg naar z’n werk had hij ons al gespot. Wij hadden het idee dat we pas net begonnen waren en legden hem uit dat we verderop een pontje wilden nemen, om aan de overkant van de Zaan terug te lopen naar Wormerveer. Zijn bewondering nam daardoor nog verder toe, maar – helaas –  hij wist bijna zeker dat het bedoelde pontje, vanwege een onderhoudsbeurt, niet in functie was. Nou ja, jammer dan, na de lunch zijn we gewoon weer via dezelfde weg teruggelopen. Op het eerste gezicht geen wandeling om over naar huis te schrijven. Maar ja, die ongegeneerde bedrijvigheid, het type mensen dat daar bij lijkt te horen, de vergezichten over het water, de vervuilde horizon … ik heb er een zwak voor. Dat drong nog eens goed tot me door toen ik de dag erna in Nuenen ‘Op pad met Vincent’ (de titel van een bij de VVV verkrijgbaar boekje) ging. Dat pad voert je langs plekken en bouwwerken die Van Gogh geschilderd heeft. Alles wat je tegenkomt ziet er opgepoetst uit, aan de uitleg in het boekje en ook ter plekke mankeert niets. Maar ja, voor mijn gevoel past die keurigheid niet zo goed bij het werk Van Gogh, waar de armoe toch van afdruipt. Misschien heeft Philips in deze streken wel teveel welvaart gebracht. ------- De foto's zijn van de schrijver © 2020 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -

Bezigheden > Lopen
Toeval of slechte planning?	Frits Hoorweg
Door toeval, je kunt het ook slechte planning noemen, wandelde ik op een vrijdag langs de Zaan, vanuit Wormerveer, en liep ik de dag erna een rondje in en om Nuenen. Een groter contrast is binnen onze landsgrenzen nauwelijks mogelijk. Het weer dikte de verschillen nog wat aan. Vrijdag was het grauw en grijs, af en toe viel er een beetje regen. Op zaterdag scheen af en toe de zon, heel voorzichtig en bleekjes, maar toch. Nu ik zo begonnen ben verwacht u wellicht een lofzang op Nuenen en een jammerklacht over de Zaan, maar dan kent u mij nog niet goed genoeg. We liepen in Wormerveer over de linkeroever noordwaarts. Je komt dan al vrij snel op een industrieterrein terecht, dat gedomineerd wordt door een slordig stel gebouwen van de voedingsmiddelengigant Meneba. Tussen de enorme, smakeloze hallen, die boven met elkaar verbonden lijken, steekt een klassiek torentje omhoog waar men ooit echt z’n best op heeft gedaan. Als je heel goed kijkt (zie foto) zie je dat het torentje een naam draagt: De Vlijt. Precies, daar draait het hier vooral om en men schaamt zich er niet voor. Voorbij het terrein van Meneba (fietsers en voetgangers mogen er gewoon overheen) kwamen we in een gebied terecht dat een overgang lijkt door te maken van industrieterrein naar woonwijk, maar ook weer niet helemaal. Verderop kwamen we langs een braakliggend stuk land, waarop wat dwergpony’s zich te goed deden aan de schaarse begroeiing. Vervolgens diende zich een jachthaventje aan en daarna was er een dorp waar zowaar een restaurant was, aan het water. De baas ervan complimenteerde ons uitgebreid met het ‘enorme eind’ dat we al gelopen hadden. Op weg naar z’n werk had hij ons al gespot. Wij hadden het idee dat we pas net begonnen waren en legden hem uit dat we verderop een pontje wilden nemen, om aan de overkant van de Zaan terug te lopen naar Wormerveer. Zijn bewondering nam daardoor nog verder toe, maar – helaas –  hij wist bijna zeker dat het bedoelde pontje, vanwege een onderhoudsbeurt, niet in functie was. Nou ja, jammer dan, na de lunch zijn we gewoon weer via dezelfde weg teruggelopen. Op het eerste gezicht geen wandeling om over naar huis te schrijven. Maar ja, die ongegeneerde bedrijvigheid, het type mensen dat daar bij lijkt te horen, de vergezichten over het water, de vervuilde horizon … ik heb er een zwak voor. Dat drong nog eens goed tot me door toen ik de dag erna in Nuenen ‘Op pad met Vincent’ (de titel van een bij de VVV verkrijgbaar boekje) ging. Dat pad voert je langs plekken en bouwwerken die Van Gogh geschilderd heeft. Alles wat je tegenkomt ziet er opgepoetst uit, aan de uitleg in het boekje en ook ter plekke mankeert niets. Maar ja, voor mijn gevoel past die keurigheid niet zo goed bij het werk Van Gogh, waar de armoe toch van afdruipt. Misschien heeft Philips in deze streken wel teveel welvaart gebracht. ------- De foto's zijn van de schrijver
© 2020 Frits Hoorweg
	powered by CJ2