archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 15
Jaargang 16
30 mei 2019
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
See Willy Thomas van der Steen

1615VG See WillyAl mijn hele leven zie ik natuurdocumentaires waarin walvissen zwemmen, tuimelen, spuiten en duiken. Het wordt tijd om hun machtige lijven eens met eigen ogen te zien. In de zeestraat tussen Vancouver en Vancouver Island in Canada schijnen ze te zwemmen. Het is een omweg waard, oké, een behoorlijke omweg.

De Omweg
Vanaf station Hilversum ben ik binnen een half uur op Schiphol. Het is zaterdag, de krant dik, het maakt het eindeloze hangen dragelijk. In het vliegtuig prop ik me op mijn stoel en aanvaard lijdzaam mijn benarde situatie voor de komende 10 uur. Eindelijk kan ik de film Bohemian Rhapsody zien, terecht gelauwerd, ik was weer in 1975. On Chesil Beach blijkt een schitterende film, naar het boek van Ian McEwan over een onmachtige liefde.
Op SEATAC-airport, Seattle Tacoma, waan ik me even op Jamaica. Het gezicht op de staarten van de tientallen Air Alaska-vliegtuigen blijkt een Inuit, en níét Bob Marley. Katy shuttelt me naar het Courtyard Hotel waar ik neerplof op het grootste bed dat ik ooit zag. Niet kingsize maar emperor size, Napoleon zou jaloers zijn. Biertje drinken in de tuin waar een eekhoorn komt bedelen om een nootje. Niks bijzonders, eekhoorntjes zijn zo gewoon in Amerika als mussen bij ons. Maar de kolibrie die komt drinken uit de fontein is natuurlijk wél bijzonder.

De volgende dag zet Uber-chauffeur Mahi, een Sikh met imposante tulband, mij af bij de gereserveerde camper. Nu 5 uur rijden naar Port Angeles. Eerst Interstates, 5 of 6 drukke rijbanen met gejaagd verkeer, later 200 kilometer over de eenbaans 101 die langs de kust kronkelt. De ferry ligt al onder stoom, als laatste rijd ik aan boord.
In Victoria, British Columbia legt de ferry aan; ik ben in Canada. Het is hier meteen knusser, Europeser dan in de USA. De parlementsgebouwen met een standbeeld van koningin Victoria zouden niet misstaan in Essex of Canterbury. Er is een sympathiek haventje en de ode aan gesneuvelde WO1-soldaten op een kolossaal grasveld bevalt me. Noordwaarts rijd ik over de Trans-Canada Highway van Vancouver Island.
De nacht breng ik door op Goldstream campground. Tussen de woudreuzen oogt de camper nietig. Het begint direct te regenen, wat kun je anders verwachten als je gaat kamperen in een regenwoud. Mijn diner: chicken wings, potato salad, coleslaw and a Budweiser on the side.

De Ontmoeting:
Natalie, afgestudeerd marien biologe, ontvangt me in haar kantoor. Samen met mij gaan een Australisch echtpaar en twee Amerikaanse vrouwen walvissen kijken. Eerst moeten we ons in een enorm pak hijsen. Oranje, waterdicht en gevuld met lucht om ons drijvende te houden, mochten we overboord slaan. In de haven ligt onze Zodiac, Matt staat al achter het roer. Waarom Jake er ook is weet ik nog niet. We hebben geluk, het is windstil en geen wolk aan de hemel. Het water in de baai is als een spiegel zo glad.

Pas als we de zeestraat (de Straat van Georgia) bereiken, zijn er golfjes. En alleen maar daar waar verschillende stromen elkaar raken. We moeten van Natalie met onze ogen de horizon afstruinen en als we iets zien onze linkerhand opsteken. Na een kwartiertje wordt duidelijk wat Jake’s functie is: hij ziet het scherpst. Hij schreeuwt, wijst naar een punt in zee en we zien nog net de staart van een bultrug boven het water. Matt stuurt de rubberboot die richting op. Natalie onderwijst ons dat het 3 tot 5 minuten kan duren voor we hem of haar weer zien. Speuren, speuren, telefoons in de aanslag. Nu is het de Australische vrouw die kraait en wijst. Een glimmende rug met ernaast een klein ruggetje glijdt door het water. Het is een moeder met haar kalf, fascinerend. Ik berg mijn telefoon op want wil niks missen, professionals maken mooiere foto's.

Natalie staat in verbinding met alles dat vaart, duikt, vliegt of radart. Ze krijgt bericht dat er orka’s zijn gesignaleerd. De ritsen van de pakken gaan omhoog, de capuchons op en we moeten ons goed vasthouden. De boeg van de Zodiac verheft zich en op topsnelheid varen we naar open zee. De wind is opgestoken en de boot stuitert van golf naar golf, harde klappen folteren mijn ruggegraat. Onze gids is niet de enige die is geïnformeerd want van alle kanten stromen boten toe. Weer is het Jake die de ‘killer whales‘ als eerste opmerkt. Het blijkt een groep van tien zwaardwalvissen die aan het jagen is. Hun specifieke zwart-witte lijven buitelen als was het speelkwartier. Ondanks dat Natalie al haar hele werkzame leven om deze beesten heen cirkelt, zie ik haar ogen glinsteren bij deze sensatie. Volgens haar, ze weet meer dan Cousteau en Attenborough samen, hebben ze waarschijnlijk een zeeleeuw te pakken.
Langzaamaan wordt het rustiger, de orka’s blijven langer onder water en opeens zijn ze verdwenen. Matt vaart rustig terug naar de haven, we zinderen nog lang na van het spektakel.

------
Het plaatje is van Han Busstra


© 2019 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
See Willy Thomas van der Steen
1615VG See WillyAl mijn hele leven zie ik natuurdocumentaires waarin walvissen zwemmen, tuimelen, spuiten en duiken. Het wordt tijd om hun machtige lijven eens met eigen ogen te zien. In de zeestraat tussen Vancouver en Vancouver Island in Canada schijnen ze te zwemmen. Het is een omweg waard, oké, een behoorlijke omweg.

De Omweg
Vanaf station Hilversum ben ik binnen een half uur op Schiphol. Het is zaterdag, de krant dik, het maakt het eindeloze hangen dragelijk. In het vliegtuig prop ik me op mijn stoel en aanvaard lijdzaam mijn benarde situatie voor de komende 10 uur. Eindelijk kan ik de film Bohemian Rhapsody zien, terecht gelauwerd, ik was weer in 1975. On Chesil Beach blijkt een schitterende film, naar het boek van Ian McEwan over een onmachtige liefde.
Op SEATAC-airport, Seattle Tacoma, waan ik me even op Jamaica. Het gezicht op de staarten van de tientallen Air Alaska-vliegtuigen blijkt een Inuit, en níét Bob Marley. Katy shuttelt me naar het Courtyard Hotel waar ik neerplof op het grootste bed dat ik ooit zag. Niet kingsize maar emperor size, Napoleon zou jaloers zijn. Biertje drinken in de tuin waar een eekhoorn komt bedelen om een nootje. Niks bijzonders, eekhoorntjes zijn zo gewoon in Amerika als mussen bij ons. Maar de kolibrie die komt drinken uit de fontein is natuurlijk wél bijzonder.

De volgende dag zet Uber-chauffeur Mahi, een Sikh met imposante tulband, mij af bij de gereserveerde camper. Nu 5 uur rijden naar Port Angeles. Eerst Interstates, 5 of 6 drukke rijbanen met gejaagd verkeer, later 200 kilometer over de eenbaans 101 die langs de kust kronkelt. De ferry ligt al onder stoom, als laatste rijd ik aan boord.
In Victoria, British Columbia legt de ferry aan; ik ben in Canada. Het is hier meteen knusser, Europeser dan in de USA. De parlementsgebouwen met een standbeeld van koningin Victoria zouden niet misstaan in Essex of Canterbury. Er is een sympathiek haventje en de ode aan gesneuvelde WO1-soldaten op een kolossaal grasveld bevalt me. Noordwaarts rijd ik over de Trans-Canada Highway van Vancouver Island.
De nacht breng ik door op Goldstream campground. Tussen de woudreuzen oogt de camper nietig. Het begint direct te regenen, wat kun je anders verwachten als je gaat kamperen in een regenwoud. Mijn diner: chicken wings, potato salad, coleslaw and a Budweiser on the side.

De Ontmoeting:
Natalie, afgestudeerd marien biologe, ontvangt me in haar kantoor. Samen met mij gaan een Australisch echtpaar en twee Amerikaanse vrouwen walvissen kijken. Eerst moeten we ons in een enorm pak hijsen. Oranje, waterdicht en gevuld met lucht om ons drijvende te houden, mochten we overboord slaan. In de haven ligt onze Zodiac, Matt staat al achter het roer. Waarom Jake er ook is weet ik nog niet. We hebben geluk, het is windstil en geen wolk aan de hemel. Het water in de baai is als een spiegel zo glad.

Pas als we de zeestraat (de Straat van Georgia) bereiken, zijn er golfjes. En alleen maar daar waar verschillende stromen elkaar raken. We moeten van Natalie met onze ogen de horizon afstruinen en als we iets zien onze linkerhand opsteken. Na een kwartiertje wordt duidelijk wat Jake’s functie is: hij ziet het scherpst. Hij schreeuwt, wijst naar een punt in zee en we zien nog net de staart van een bultrug boven het water. Matt stuurt de rubberboot die richting op. Natalie onderwijst ons dat het 3 tot 5 minuten kan duren voor we hem of haar weer zien. Speuren, speuren, telefoons in de aanslag. Nu is het de Australische vrouw die kraait en wijst. Een glimmende rug met ernaast een klein ruggetje glijdt door het water. Het is een moeder met haar kalf, fascinerend. Ik berg mijn telefoon op want wil niks missen, professionals maken mooiere foto's.

Natalie staat in verbinding met alles dat vaart, duikt, vliegt of radart. Ze krijgt bericht dat er orka’s zijn gesignaleerd. De ritsen van de pakken gaan omhoog, de capuchons op en we moeten ons goed vasthouden. De boeg van de Zodiac verheft zich en op topsnelheid varen we naar open zee. De wind is opgestoken en de boot stuitert van golf naar golf, harde klappen folteren mijn ruggegraat. Onze gids is niet de enige die is geïnformeerd want van alle kanten stromen boten toe. Weer is het Jake die de ‘killer whales‘ als eerste opmerkt. Het blijkt een groep van tien zwaardwalvissen die aan het jagen is. Hun specifieke zwart-witte lijven buitelen als was het speelkwartier. Ondanks dat Natalie al haar hele werkzame leven om deze beesten heen cirkelt, zie ik haar ogen glinsteren bij deze sensatie. Volgens haar, ze weet meer dan Cousteau en Attenborough samen, hebben ze waarschijnlijk een zeeleeuw te pakken.
Langzaamaan wordt het rustiger, de orka’s blijven langer onder water en opeens zijn ze verdwenen. Matt vaart rustig terug naar de haven, we zinderen nog lang na van het spektakel.

------
Het plaatje is van Han Busstra
© 2019 Thomas van der Steen
powered by CJ2