archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 16
26 maart 2019
Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Binnen het hof Eelco van der Waals

1610BS BinnenhofHet zijn dagen vol weemoed voor wie daar gevoelig voor is. Vandaag treden we weer aan op het Binnenhof na het krokusreces. De gebeurtenissen in de wereld passeren vanmiddag bij opening van de plenaire vergadering van de Tweede Kamer vast en zeker weer de revue, in het vragenuur en de regeling van werkzaamheden. En beelden daaruit zien we in de loop van de volgende dagen weer honderd- en duizendvoudig terug in de waaier van media die ons tegenwoordig doorlopend voeden. Mijn collega’s en ik zitten erbij en doen er verslag van, voor de Handelingen, Debat Direct, Debat Gemist en de andere rapportagevormen waarin het parlement voor ieder die dat wil te volgen is, realtime en op alle denkbare apparaten tot in alle uithoeken.

Pluche en fluweel
De tijden zijn veranderd. In de dagen dat ik – november 1975 – als jongeling begon te werken in en voor beide Kamers der Staten-Generaal hing er nog een sfeer van ouderwetse deftigheid tussen het rode pluche en het groene fluweel. De geschiedenis was er voelbaar, en al helemaal – daar heb je het weer – voor wie daar (zoals ik) gevoelig voor was en is.

Cachet
Het was een wereldje vol ongeschreven tradities en romantische zeden en gebruiken. Zo droegen (en drágen, gelukkig) de Kamerbodes een pandjesjas met slippen, een zwierige sjerp en een witte vlinderdas, waardoor het geheel direct een feestelijk stempel kreeg én krijgt. ‘Cachet’ is het woord, een woord dat past bij de luisterrijke historie die zich al eeuwenlang afspeelt tussen deze muren.

Weg van het Binnenhof
Vandaag vangt weer een drukke vergaderperiode aan tot het mei-reces, waarna traditioneel topdrukte aanbreekt tot aan het zomerreces. Het altijd weer nóg drukkere najaar wordt traditiegetrouw ingekaderd en begrensd door het herfstreces en het kerstreces. En daarmee vangt dan alweer een nieuw kalenderjaar aan: 2020, het láátste jaar dat we zoals het er nu uitziet nog op het historische Binnenhof zullen werken en vergaderen. Immers, in de zomer van volgend jaar, het zomerreces van 2020, begint de grote verhuisoperatie die zijn weerga niet kent. De Tweede Kamer vertrekt naar het voormalige ministerie van Buitenlandse Zaken (‘de Apenrots’ in de volksmond), de Eerste Kamer naar het voormalige Huis Huguetan aan het Lange Voorhout, het stadspaleis waarin eerder de Koninklijke Bibliotheek (ik weet het nog) en tot voor (relatief) kort de Hoge Raad gevestigd waren. En omdat onze dienst – de voormalige Stenografische Dienst der Staten-Generaal, nu de Dienst Verslag en Redactie geheten – voor beíde Kamers werkt, zullen wij op beide plekken komen. Maar dus gedurende de geplande 5,5 jaar van de ingrijpende verbouwing níet meer op het Binnenhof ...

Ik zal daarna vanwege mijn in de tussentijd aanbrekende pensionering niet meer terugkeren op het Binnenhof, waar ik al sinds 1975 ontelbare voetstappen heb liggen in alle gebouwen, gangen, zalen, trappenhuizen, zolders en catacomben van dit weergaloze complex vól verhalen en geschiedenis. En op zo’n dag als vandaag, waarop het verglijden van de tijd weer niet te loochenen voelbaar is bij het – ook al zo’n traditie – omslaan van het kalenderblad door de Kamerbode in de plenaire vergaderzaal van de Tweede Kamer, stemt dat tot weemoed.

Levende geschiedenis
Weemoed en dankbaarheid. In al die jaren dat ik hier heb rondgelopen ben ik iedere dag opnieuw getroffen door de schoonheid en betekenis van die levende geschiedenis op en van het Binnenhof, die ik heb proberen te vangen in gedichten, tekeningen, foto’s en geschreven herinneringen. Met het wegtikken van de onverbiddelijke tijd tot aan de sluiting van het Binnenhof zal ik dat nóg bewuster doen, en er misschien een (andere ...) passende vorm voor vinden. Zoals vele anderen het Binnenhof hebben bezongen.

In november 2012 schreef ik er een gedichtje over in de Oude Zaal van de Tweede Kamer, waar ik in 1975 voor het eerst binnenkwam toen de Kamer er nog vergaderde. Ik maakte er een tekeningetje bij als onderdeel van een kleine serie herinneringen van het Binnenhof. Maar daarover een andere keer meer ...

-------
Het gedichtje en de tekening zijn bewerkt tot één geheel in de rubriek Cartoon.

De foto’s zijn van de schrijver:
1. De voormalige perstribune in de Oude Zaal van de Tweede Kamer
2. De Handelingenkamer, het heilige der heiligen en de schatkamer voor ons werk: de Handelingen
3. De Ridderzaal vanonder de colonnade van de Eerste Kamer


© 2019 Eelco van der Waals meer Eelco van der Waals - meer "In de polder"
Beschouwingen > In de polder
Binnen het hof Eelco van der Waals
1610BS BinnenhofHet zijn dagen vol weemoed voor wie daar gevoelig voor is. Vandaag treden we weer aan op het Binnenhof na het krokusreces. De gebeurtenissen in de wereld passeren vanmiddag bij opening van de plenaire vergadering van de Tweede Kamer vast en zeker weer de revue, in het vragenuur en de regeling van werkzaamheden. En beelden daaruit zien we in de loop van de volgende dagen weer honderd- en duizendvoudig terug in de waaier van media die ons tegenwoordig doorlopend voeden. Mijn collega’s en ik zitten erbij en doen er verslag van, voor de Handelingen, Debat Direct, Debat Gemist en de andere rapportagevormen waarin het parlement voor ieder die dat wil te volgen is, realtime en op alle denkbare apparaten tot in alle uithoeken.

Pluche en fluweel
De tijden zijn veranderd. In de dagen dat ik – november 1975 – als jongeling begon te werken in en voor beide Kamers der Staten-Generaal hing er nog een sfeer van ouderwetse deftigheid tussen het rode pluche en het groene fluweel. De geschiedenis was er voelbaar, en al helemaal – daar heb je het weer – voor wie daar (zoals ik) gevoelig voor was en is.

Cachet
Het was een wereldje vol ongeschreven tradities en romantische zeden en gebruiken. Zo droegen (en drágen, gelukkig) de Kamerbodes een pandjesjas met slippen, een zwierige sjerp en een witte vlinderdas, waardoor het geheel direct een feestelijk stempel kreeg én krijgt. ‘Cachet’ is het woord, een woord dat past bij de luisterrijke historie die zich al eeuwenlang afspeelt tussen deze muren.

Weg van het Binnenhof
Vandaag vangt weer een drukke vergaderperiode aan tot het mei-reces, waarna traditioneel topdrukte aanbreekt tot aan het zomerreces. Het altijd weer nóg drukkere najaar wordt traditiegetrouw ingekaderd en begrensd door het herfstreces en het kerstreces. En daarmee vangt dan alweer een nieuw kalenderjaar aan: 2020, het láátste jaar dat we zoals het er nu uitziet nog op het historische Binnenhof zullen werken en vergaderen. Immers, in de zomer van volgend jaar, het zomerreces van 2020, begint de grote verhuisoperatie die zijn weerga niet kent. De Tweede Kamer vertrekt naar het voormalige ministerie van Buitenlandse Zaken (‘de Apenrots’ in de volksmond), de Eerste Kamer naar het voormalige Huis Huguetan aan het Lange Voorhout, het stadspaleis waarin eerder de Koninklijke Bibliotheek (ik weet het nog) en tot voor (relatief) kort de Hoge Raad gevestigd waren. En omdat onze dienst – de voormalige Stenografische Dienst der Staten-Generaal, nu de Dienst Verslag en Redactie geheten – voor beíde Kamers werkt, zullen wij op beide plekken komen. Maar dus gedurende de geplande 5,5 jaar van de ingrijpende verbouwing níet meer op het Binnenhof ...

Ik zal daarna vanwege mijn in de tussentijd aanbrekende pensionering niet meer terugkeren op het Binnenhof, waar ik al sinds 1975 ontelbare voetstappen heb liggen in alle gebouwen, gangen, zalen, trappenhuizen, zolders en catacomben van dit weergaloze complex vól verhalen en geschiedenis. En op zo’n dag als vandaag, waarop het verglijden van de tijd weer niet te loochenen voelbaar is bij het – ook al zo’n traditie – omslaan van het kalenderblad door de Kamerbode in de plenaire vergaderzaal van de Tweede Kamer, stemt dat tot weemoed.

Levende geschiedenis
Weemoed en dankbaarheid. In al die jaren dat ik hier heb rondgelopen ben ik iedere dag opnieuw getroffen door de schoonheid en betekenis van die levende geschiedenis op en van het Binnenhof, die ik heb proberen te vangen in gedichten, tekeningen, foto’s en geschreven herinneringen. Met het wegtikken van de onverbiddelijke tijd tot aan de sluiting van het Binnenhof zal ik dat nóg bewuster doen, en er misschien een (andere ...) passende vorm voor vinden. Zoals vele anderen het Binnenhof hebben bezongen.

In november 2012 schreef ik er een gedichtje over in de Oude Zaal van de Tweede Kamer, waar ik in 1975 voor het eerst binnenkwam toen de Kamer er nog vergaderde. Ik maakte er een tekeningetje bij als onderdeel van een kleine serie herinneringen van het Binnenhof. Maar daarover een andere keer meer ...

-------
Het gedichtje en de tekening zijn bewerkt tot één geheel in de rubriek Cartoon.

De foto’s zijn van de schrijver:
1. De voormalige perstribune in de Oude Zaal van de Tweede Kamer
2. De Handelingenkamer, het heilige der heiligen en de schatkamer voor ons werk: de Handelingen
3. De Ridderzaal vanonder de colonnade van de Eerste Kamer
© 2019 Eelco van der Waals
powered by CJ2