archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 16
17 januari 2019
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Eenzame tiener in Montana Hans Knegtmans

1606VG Montana1Wildlife is het regiedebuut van filmacteur Paul Dano. Een kijker met ook maar een beetje bioscoopervaring had al kunnen voorspellen dat het grote publiek het zou laten afweten. Te weinig commercieel. Te subtiel. Te understated. Diezelfde kijker had bij wijze van oefening, samen met andere filmliefhebbers, aan een gezelschapsspel mee kunnen doen met de volgende opdracht: bedenk drie essentiële wijzigingen in het filmscript van Wildlife die de bezoekersaantallen drastisch zouden verhogen. Een moeilijke taak, maar filmplezier gegarandeerd.

Wie zonder voorkennis – afgezien van de acteursnamen – de film ziet denkt gedurende het eerste kwartier allicht dat hij per abuis in een EO-productie is beland. Vader Jerry (Jake Gyllenhaal) en moeder Jeanette (Carey Mulligan) lijken de rechtschapenheid zelve en hun veertienjarige zoon Joe (Ed Oxenbould) zou je met het volste vertrouwen als babysit inhuren.

Maar bij stukjes en beetjes wordt de sfeer van het verhaal beklemmender. Het is 1960, in het barre Montana. Jerry werkt als instructeur bij een exclusieve golfclub. Hij kietelt met innemende babbelpraat het ego van zijn oudere, steenrijke leerlingen. In een volgende scène roept zijn baas hem op het matje. Een caddy moet zo niet onzichtbaar zijn, dan toch elk initiatief tot communicatie achterwege laten. Jerry wordt onmiddellijk ontslagen.

Aanvankelijk reageert Jeanette zeer begripvol op het incident. Jerry daarentegen is zo gekrenkt in zijn trots dat hij een excuusbrief van de golfvereniging smalend naast zich neerlegt: met dat soort lui wil hij niets te maken hebben. Het probleem is dat andere banen die zich voordoen volgens hem op het niveau liggen van een bijbaantje voor scholieren en ook als zodanig betaald worden.

Uiteindelijk1606VG Montana2 maakt hij de schijnbaar irrationele keuze zich aan te melden bij de vrijwillige brandweer, die op dat moment druk is met het blussen van een heftige bosbrand. Het betaalt een scheet en drie knikkers, maar ‘de uitdaging’ van een stoere, verantwoordelijke baan legt meer gewicht in de schaal dan net iets meer verdienen met triviaal kantoorwerk. Zijn nieuwe  werkplek maakt dat hij tijdelijk moet bivakkeren in de directe omgeving van de brand. Jeanette en zoon Joe blijven achter in de echtelijke woning.

Zoals wel vaker in vaderloze gezinnen krijgt Joe ongevraagd de rol van vertrouwenspersoon aangemeten. Dat is geen pretje, ook niet voor de kijker. Zo betrekt moeder Joe op een weinig subtiele manier in haar huwelijksproblemen: ‘je vader en ik hebben al maanden geen gemeenschap gehad’. Helemaal gênant is haar huisbezoek aan een rijke, oudere man die een oogje op haar heeft. Die faux pas moet ze zelf maar weten, maar dat ze Joe meetroont als chaperonne die moet participeren in de beleefde prietpraat is je reinste kindermishandeling.

De acteurs zijn zo goed als een regisseur zich maar kan wensen, waarbij we misschien een kanttekening moeten maken bij Jake Gyllenhaal als vader Jerry. Hij heeft dezelfde betrouwbare hondenogen-blik als altijd en die past niet goed bij de egoïstische kant van zijn persoonlijkheid. Carey Mulligan is fantastisch op dreef als neuroot. Vreemd genoeg wordt ze een stuk minder aantrekkelijk als ze zich voor een uitje heeft opgedirkt. (Ik zal dit gevoel met mijn shrink bespreken.) Maar wat mij betreft steelt Ed Oxenbould de show als de zoon des huizes. Geen blitse adolescent, waar de wereld anno nu van vergeven is, maar een wat verlegen jongeman die alle stormen om hem heen heroïsch doorstaat.


© 2019 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Eenzame tiener in Montana Hans Knegtmans
1606VG Montana1Wildlife is het regiedebuut van filmacteur Paul Dano. Een kijker met ook maar een beetje bioscoopervaring had al kunnen voorspellen dat het grote publiek het zou laten afweten. Te weinig commercieel. Te subtiel. Te understated. Diezelfde kijker had bij wijze van oefening, samen met andere filmliefhebbers, aan een gezelschapsspel mee kunnen doen met de volgende opdracht: bedenk drie essentiële wijzigingen in het filmscript van Wildlife die de bezoekersaantallen drastisch zouden verhogen. Een moeilijke taak, maar filmplezier gegarandeerd.

Wie zonder voorkennis – afgezien van de acteursnamen – de film ziet denkt gedurende het eerste kwartier allicht dat hij per abuis in een EO-productie is beland. Vader Jerry (Jake Gyllenhaal) en moeder Jeanette (Carey Mulligan) lijken de rechtschapenheid zelve en hun veertienjarige zoon Joe (Ed Oxenbould) zou je met het volste vertrouwen als babysit inhuren.

Maar bij stukjes en beetjes wordt de sfeer van het verhaal beklemmender. Het is 1960, in het barre Montana. Jerry werkt als instructeur bij een exclusieve golfclub. Hij kietelt met innemende babbelpraat het ego van zijn oudere, steenrijke leerlingen. In een volgende scène roept zijn baas hem op het matje. Een caddy moet zo niet onzichtbaar zijn, dan toch elk initiatief tot communicatie achterwege laten. Jerry wordt onmiddellijk ontslagen.

Aanvankelijk reageert Jeanette zeer begripvol op het incident. Jerry daarentegen is zo gekrenkt in zijn trots dat hij een excuusbrief van de golfvereniging smalend naast zich neerlegt: met dat soort lui wil hij niets te maken hebben. Het probleem is dat andere banen die zich voordoen volgens hem op het niveau liggen van een bijbaantje voor scholieren en ook als zodanig betaald worden.

Uiteindelijk1606VG Montana2 maakt hij de schijnbaar irrationele keuze zich aan te melden bij de vrijwillige brandweer, die op dat moment druk is met het blussen van een heftige bosbrand. Het betaalt een scheet en drie knikkers, maar ‘de uitdaging’ van een stoere, verantwoordelijke baan legt meer gewicht in de schaal dan net iets meer verdienen met triviaal kantoorwerk. Zijn nieuwe  werkplek maakt dat hij tijdelijk moet bivakkeren in de directe omgeving van de brand. Jeanette en zoon Joe blijven achter in de echtelijke woning.

Zoals wel vaker in vaderloze gezinnen krijgt Joe ongevraagd de rol van vertrouwenspersoon aangemeten. Dat is geen pretje, ook niet voor de kijker. Zo betrekt moeder Joe op een weinig subtiele manier in haar huwelijksproblemen: ‘je vader en ik hebben al maanden geen gemeenschap gehad’. Helemaal gênant is haar huisbezoek aan een rijke, oudere man die een oogje op haar heeft. Die faux pas moet ze zelf maar weten, maar dat ze Joe meetroont als chaperonne die moet participeren in de beleefde prietpraat is je reinste kindermishandeling.

De acteurs zijn zo goed als een regisseur zich maar kan wensen, waarbij we misschien een kanttekening moeten maken bij Jake Gyllenhaal als vader Jerry. Hij heeft dezelfde betrouwbare hondenogen-blik als altijd en die past niet goed bij de egoïstische kant van zijn persoonlijkheid. Carey Mulligan is fantastisch op dreef als neuroot. Vreemd genoeg wordt ze een stuk minder aantrekkelijk als ze zich voor een uitje heeft opgedirkt. (Ik zal dit gevoel met mijn shrink bespreken.) Maar wat mij betreft steelt Ed Oxenbould de show als de zoon des huizes. Geen blitse adolescent, waar de wereld anno nu van vergeven is, maar een wat verlegen jongeman die alle stormen om hem heen heroïsch doorstaat.
© 2019 Hans Knegtmans
powered by CJ2