 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 2 Jaargang 16 25 oktober 2018 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Ontmoetingen | ||||
| Ik ben suppoost | Reinier van Delden | |||
 Het raakt je dan toch.Zo’n vrouw op mijn werk. Je weet, ik ben suppoost. In een museum. En dan moet je mensen af en toe de les lezen. Hen corrigeren. Dat ze niet te dicht bij een schilderij komen. Dat ze niet gaan lopen wijzen. Met dat vingertje. Maar de mensen hebben natuurlijk geen idee. Ze doen dat onbewust. Zijn over het algemeen alleen maar geïnteresseerd. Zelfs enthousiast. Dus ik begrijp ze. En neem ze niks kwalijk. Maar af en toe. Heel af en toe, dan steekt het mij. Zo’n reactie van zo’n mens. Wanneer je ze ergens op wijst. Zo ook die vrouw dus. Een vrouw van veertig, schat ik. Nee, vijftig eerder. Uitgerangeerd. En een akelig hoofd. Tja, en zij droeg haar tas verkeerd. Dusdanig, dat ik er wel wat van moest zeggen. Dat is nou eenmaal mijn taak. Daar krijg ik voor betaald. Dus ik hijs mijzelf van die kruk af. Loop naar die vrouw toe. En vraag vriendelijk of zij haar tas op de juiste manier wil dragen. Voor haar lichaam. Niet op haar rug. Want ze zou zomaar een schilderij kunnen beschadigen. Onbewust, dat zeg ik er nog bij. Niet expres dus. Dat maak ik ook nog met een glimlach duidelijk. En dan die blik hè. Zo’n hoofd vol onbegrip. Rood aanlopend. En mij aanstarend alsof ik de duivel in levende lijve ben. En ik weet het wel. --------- Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer Meer informatie op: http://www.verduijndenboer.nl/ |
||||
| © 2018 Reinier van Delden | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||