archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 7 Jaargang 15 1 februari 2018

	Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug Shaf Henk Klaren ‘Als je in Nederland je kop boven het maaiveld uitsteekt wordt–ie d’r afgehakt’. Dat mag graag worden geroepen door mensen, die slecht tegen kritiek kunnen. Naar mijn mening is dat gekroonde onzin. In de loop van de geschiedenis én in het heden zijn er Nederlanders, die door vrijwel iedereen in hoge mate worden bewonderd. Ze hoeven bij wijze van spreken maar André te heten of het is raak: Kuipers, van Duin, Hazes alleen al, zo uit mijn blote hoofd. En het blijft heus niet bij de André’s. Jaap van Zweeden, Bernard Haitink, Rita Reys, Pim Jacobs, Theo Uden Masman, Greetje Kauffeld, Herman Brood, Henny Vrienten, Wende Snijders, Wally Tax. Rembrandt, Mondriaan, Van Gogh, Appel, Corneille, Constant, Willink, Heyboer. Victor en Rolf, Fong Leng, Molenaar. Moulijn, Cruijff, Robben, Sneyder, Van Persie. Lieke Martens, Vivianne Miedema, Shanice van der Zanden. En dan heb je nog schaatsers, architecten, wetenschappers, waaronder Nobelprijswinnaars. En dan vergeet ik nog een heleboel mensen en categorieën. Mensen zijn pas echt aardig als ze beschikken over enige zelfspot. Die is van mezelf en het is gewoon waar. Het moet weer niet leiden tot zelfhaat en een mens moet misschien niet in alle gevallen even aardig zijn, want dan dreig je zo’n Roemer te worden. Maar zonder zelfrelativering is een mens al gauw onuitstaanbaar. Mensen hebben merkwaardige – soms zelfs slechte - eigenschappen en gewoonten. Kunstenaars ook. Dat diskwalificeert hun kunst niet. Picasso en Hemingway hielden van stierengevechten. En het is maar de vraag of ze er in de #metoo-discussie een beetje leuk uit zouden zijn gekomen. Woody Allen en Polanski hebben gewaardeerde films gemaakt. Kevin Spacey  … Ach, het zijn vaak getroubleerde types. Saaie Pieten, waarbij het leven gladjes verloopt leveren niet vaak wereldschokkende kunst. En zo arriveer ik dan bij Ramses Shaffy. Ik weet het: hij is al weer jaren dood. Maar iedere keer als ik dat vreselijke Laat Me hoor word ik weer een beetje boos. Ik heb altijd mijn vrienden verwaarloosd, maar wat maakt het uit, want ik heb het altijd zo gedaan. Ja, ééns een lul altijd een lul denk ik dan. Alsof dat een argument is. Nou weet ik wel dat hij het lied niet geschreven heeft. Dat was Herman Pieter de Boer. Volgens Wikipedia op het lijf van Shaffy geschreven. En het was en is natuurlijk wat de Engelstaligen zijn ‘signature song’ noemen. Samen met dat Pastorale-gejubel. En Sammy, dat is wel leuk. Laat Me is een nieuwe tekst op een bestaande melodie. Een Frans chanson van Sylvain Lebel en Alice Dona. Het was een hit van Serge Reggiani. Het wordt ook wel Vivre genoemd maar het heet oorspronkelijk eigenlijk Ma Dernière Volonté, de laatste wens dus. En dat is: mag ik alsjeblieft nog even blijven leven. Iets in die sfeer. Heel iets anders dan wat de Boer en Shaffy er van hebben gemaakt. Best een catchy melodie natuurlijk, maar die is dus van Dona. Ik vind Shaffy dus niet zo aardig. En ik denk dat dat vooral komt door het ontbreken van zichtbare zelfrelativering. Een beetje de Louis van Gaal van de kleinkunst. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. Claudia de Breij vind ik best aardig. Ook een aardige cabaretière naar mijn mening. Ze had/heeft een vrij grote hit met dat nummer. Mag Ik Dan Bij Jou heet het. Klinkt best aardig. Maar de tekst heeft een merkwaardige twist. Er zit een transactie in: ‘Als ik bij jou mag, dan mag jij bij mij’. Ja, ja, niks voor niks. Het zijn baatzuchtige tijden. ------- Het plaatje is van Henk Klaren © 2018 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -

Vermaak en Genot > Luister!
Shaf	Henk Klaren
‘Als je in Nederland je kop boven het maaiveld uitsteekt wordt–ie d’r afgehakt’. Dat mag graag worden geroepen door mensen, die slecht tegen kritiek kunnen. Naar mijn mening is dat gekroonde onzin. In de loop van de geschiedenis én in het heden zijn er Nederlanders, die door vrijwel iedereen in hoge mate worden bewonderd. Ze hoeven bij wijze van spreken maar André te heten of het is raak: Kuipers, van Duin, Hazes alleen al, zo uit mijn blote hoofd. En het blijft heus niet bij de André’s. Jaap van Zweeden, Bernard Haitink, Rita Reys, Pim Jacobs, Theo Uden Masman, Greetje Kauffeld, Herman Brood, Henny Vrienten, Wende Snijders, Wally Tax. Rembrandt, Mondriaan, Van Gogh, Appel, Corneille, Constant, Willink, Heyboer. Victor en Rolf, Fong Leng, Molenaar. Moulijn, Cruijff, Robben, Sneyder, Van Persie. Lieke Martens, Vivianne Miedema, Shanice van der Zanden. En dan heb je nog schaatsers, architecten, wetenschappers, waaronder Nobelprijswinnaars. En dan vergeet ik nog een heleboel mensen en categorieën. Mensen zijn pas echt aardig als ze beschikken over enige zelfspot. Die is van mezelf en het is gewoon waar. Het moet weer niet leiden tot zelfhaat en een mens moet misschien niet in alle gevallen even aardig zijn, want dan dreig je zo’n Roemer te worden. Maar zonder zelfrelativering is een mens al gauw onuitstaanbaar. Mensen hebben merkwaardige – soms zelfs slechte - eigenschappen en gewoonten. Kunstenaars ook. Dat diskwalificeert hun kunst niet. Picasso en Hemingway hielden van stierengevechten. En het is maar de vraag of ze er in de #metoo-discussie een beetje leuk uit zouden zijn gekomen. Woody Allen en Polanski hebben gewaardeerde films gemaakt. Kevin Spacey  … Ach, het zijn vaak getroubleerde types. Saaie Pieten, waarbij het leven gladjes verloopt leveren niet vaak wereldschokkende kunst. En zo arriveer ik dan bij Ramses Shaffy. Ik weet het: hij is al weer jaren dood. Maar iedere keer als ik dat vreselijke Laat Me hoor word ik weer een beetje boos. Ik heb altijd mijn vrienden verwaarloosd, maar wat maakt het uit, want ik heb het altijd zo gedaan. Ja, ééns een lul altijd een lul denk ik dan. Alsof dat een argument is. Nou weet ik wel dat hij het lied niet geschreven heeft. Dat was Herman Pieter de Boer. Volgens Wikipedia op het lijf van Shaffy geschreven. En het was en is natuurlijk wat de Engelstaligen zijn ‘signature song’ noemen. Samen met dat Pastorale-gejubel. En Sammy, dat is wel leuk. Laat Me is een nieuwe tekst op een bestaande melodie. Een Frans chanson van Sylvain Lebel en Alice Dona. Het was een hit van Serge Reggiani. Het wordt ook wel Vivre genoemd maar het heet oorspronkelijk eigenlijk Ma Dernière Volonté, de laatste wens dus. En dat is: mag ik alsjeblieft nog even blijven leven. Iets in die sfeer. Heel iets anders dan wat de Boer en Shaffy er van hebben gemaakt. Best een catchy melodie natuurlijk, maar die is dus van Dona. Ik vind Shaffy dus niet zo aardig. En ik denk dat dat vooral komt door het ontbreken van zichtbare zelfrelativering. Een beetje de Louis van Gaal van de kleinkunst. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. Claudia de Breij vind ik best aardig. Ook een aardige cabaretière naar mijn mening. Ze had/heeft een vrij grote hit met dat nummer. Mag Ik Dan Bij Jou heet het. Klinkt best aardig. Maar de tekst heeft een merkwaardige twist. Er zit een transactie in: ‘Als ik bij jou mag, dan mag jij bij mij’. Ja, ja, niks voor niks. Het zijn baatzuchtige tijden. ------- Het plaatje is van Henk Klaren
© 2018 Henk Klaren
	powered by CJ2