archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 15
Jaargang 14
25 mei 2017
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
De drang om iets af te maken Arie de Jong

1415VG AfmakenAls ik begin in een boek dan wil ik dat uitlezen. Geen punt als het een leuk boek is en als ik de tijd heb het te lezen, wel een punt als het niet zo’n leuk boek is, of de tijd me ontbreekt. Overal in mijn kamer liggen nog niet uitgelezen boeken die ik best wil uitlezen, maar andere dingen krijgen voorrang; of het is bevredigender weer in een ander, nieuw boek te beginnen.

Op 3 maart van dit jaar stond in de Culturele Bijlage van NRC/Handelsblad een artikel van Arjen Fortuin, die jarenlang boeken had gerecenseerd. Hij hield er mee op, maar had de behoefte met ons een lijstje te delen: 13 ‘onvergetelijke’ boeken van recente datum (2003-2016) uit de Nederlandse literatuur. Dat lijstje van boeken die je echt gelezen moest hebben, kwam als geroepen, want al jarenlang verslons ik de Nederlandse literatuur. Ik vind het immers ook plezierig goed geschreven historische boeken te lezen, autobiografische ontboezemingen, of een inspirerende essaybundel, of nog erger: buitenlandse literatuur of boeken die zich al wat langer geleden hebben bewezen in de Nederlandse literatuur. Van die 13 boeken had ik er dan ook nog geen enkele gelezen. Eentje had ik wel gekocht, of gekregen, maar die was op een stapel nog ongelezen boeken verzeild.

Nu kondigde zich echter de inhaalslag aan, dankzij Arjen Fortuin. Ik nam mij voor alle 13 boeken nog dit jaar te lezen. Dat voornemen staat nog steeds overeind. Immers, ik heb de drang om iets af te maken.
Iets meer over die drang. Is het een teken van conservatisme? Ik heb een hekel aan mensen die het een waarde op zich vinden als iets vernieuwt, ze houden van verandering en vernieuwing. Waar die hekel vandaan komt weet ik niet. Er is immers niet veel mis met mensen die het fijn vinden om te vernieuwen. Ik weet niet of ze gelukkiger zijn dan mensen als ik. Ooit had ik een baas die bij dat soort vraagstukken zei: daar moet iemand eens op promoveren. En dan schonk hij zich weer een glaasje Beerenburg in, waarvan de fles zich in de bovenste lade van zijn bureau bevond.

Terug naar die boekenlijst. Die had natuurlijk wel wat weg van een lijst voor de middelbare school! Dat kwam goed uit, want als ik die lijst van 13 zou hebben gelezen, was ik niet alleen voor mijzelf ‘bij’, maar ik zou ook beter weten wat de hedendaagse jongeren te verstouwen krijgen.
Omdat ik het overdreven vond mijn nog niet benutte boekenbonnen in te wisselen, fietste ik langs de Stadsbibliotheek en nam daar het eerste boekje van de lijst mee: ‘Blanco’ van Peter Terrin. Het bleek een niet al te dik boekje, met een bladspiegel die ook wat beloofde. Dat boek kon niet meer dan drie uur vergen. Ik begon. Om niet afgeleid te worden, had ik het meegenomen op een treinreis die zeker een uur zou duren. En dan weer terug.

Na twintig bladzijden ontsnapte mij een zachte kreun. Het kan dat anderen, en zeker Arjen Fortuin blijkbaar, wel gegrepen zijn door dit boek, maar met mij wilde het niet lukken. Ik dacht: het boek wordt aangeraden, het zal wel beter worden. Na zo’n vijftig bladzijden was mijn stemming niet veranderd. Het boek begon me tegen te staan. Ik keek steeds vaker uit het raam en deed een dutje. Zelfs toen ik nauwelijks tien bladzijden van het einde was, dacht ik nog: het zal wel leuker worden, het heeft misschien een verrassende ontknoping. Helaas was de ontknoping in alle opzichten deprimerend, maar uit was het!
De drang om iets af te maken, had gezegevierd. Met een tegenzin zoals die in je jeugd wordt opgebouwd bij het eten van spruitjes en doorgekookte witlof.

Nog 12 te gaan!
Gelukkig stuitte ik in de bibliotheek op weer een ander boek uit het lijstje: ‘De helaasheid der dingen’, van Dimitri Verhulst. Een boek waarvan alleen de titel me al beviel. Weliswaar was de inhoud even ongeloofwaardig als dat boek van Terrin, maar amusant was het wel.
Nog 11 te gaan.

-------
Het plaatje is van de schrijver

© 2017 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
De drang om iets af te maken Arie de Jong
1415VG AfmakenAls ik begin in een boek dan wil ik dat uitlezen. Geen punt als het een leuk boek is en als ik de tijd heb het te lezen, wel een punt als het niet zo’n leuk boek is, of de tijd me ontbreekt. Overal in mijn kamer liggen nog niet uitgelezen boeken die ik best wil uitlezen, maar andere dingen krijgen voorrang; of het is bevredigender weer in een ander, nieuw boek te beginnen.

Op 3 maart van dit jaar stond in de Culturele Bijlage van NRC/Handelsblad een artikel van Arjen Fortuin, die jarenlang boeken had gerecenseerd. Hij hield er mee op, maar had de behoefte met ons een lijstje te delen: 13 ‘onvergetelijke’ boeken van recente datum (2003-2016) uit de Nederlandse literatuur. Dat lijstje van boeken die je echt gelezen moest hebben, kwam als geroepen, want al jarenlang verslons ik de Nederlandse literatuur. Ik vind het immers ook plezierig goed geschreven historische boeken te lezen, autobiografische ontboezemingen, of een inspirerende essaybundel, of nog erger: buitenlandse literatuur of boeken die zich al wat langer geleden hebben bewezen in de Nederlandse literatuur. Van die 13 boeken had ik er dan ook nog geen enkele gelezen. Eentje had ik wel gekocht, of gekregen, maar die was op een stapel nog ongelezen boeken verzeild.

Nu kondigde zich echter de inhaalslag aan, dankzij Arjen Fortuin. Ik nam mij voor alle 13 boeken nog dit jaar te lezen. Dat voornemen staat nog steeds overeind. Immers, ik heb de drang om iets af te maken.
Iets meer over die drang. Is het een teken van conservatisme? Ik heb een hekel aan mensen die het een waarde op zich vinden als iets vernieuwt, ze houden van verandering en vernieuwing. Waar die hekel vandaan komt weet ik niet. Er is immers niet veel mis met mensen die het fijn vinden om te vernieuwen. Ik weet niet of ze gelukkiger zijn dan mensen als ik. Ooit had ik een baas die bij dat soort vraagstukken zei: daar moet iemand eens op promoveren. En dan schonk hij zich weer een glaasje Beerenburg in, waarvan de fles zich in de bovenste lade van zijn bureau bevond.

Terug naar die boekenlijst. Die had natuurlijk wel wat weg van een lijst voor de middelbare school! Dat kwam goed uit, want als ik die lijst van 13 zou hebben gelezen, was ik niet alleen voor mijzelf ‘bij’, maar ik zou ook beter weten wat de hedendaagse jongeren te verstouwen krijgen.
Omdat ik het overdreven vond mijn nog niet benutte boekenbonnen in te wisselen, fietste ik langs de Stadsbibliotheek en nam daar het eerste boekje van de lijst mee: ‘Blanco’ van Peter Terrin. Het bleek een niet al te dik boekje, met een bladspiegel die ook wat beloofde. Dat boek kon niet meer dan drie uur vergen. Ik begon. Om niet afgeleid te worden, had ik het meegenomen op een treinreis die zeker een uur zou duren. En dan weer terug.

Na twintig bladzijden ontsnapte mij een zachte kreun. Het kan dat anderen, en zeker Arjen Fortuin blijkbaar, wel gegrepen zijn door dit boek, maar met mij wilde het niet lukken. Ik dacht: het boek wordt aangeraden, het zal wel beter worden. Na zo’n vijftig bladzijden was mijn stemming niet veranderd. Het boek begon me tegen te staan. Ik keek steeds vaker uit het raam en deed een dutje. Zelfs toen ik nauwelijks tien bladzijden van het einde was, dacht ik nog: het zal wel leuker worden, het heeft misschien een verrassende ontknoping. Helaas was de ontknoping in alle opzichten deprimerend, maar uit was het!
De drang om iets af te maken, had gezegevierd. Met een tegenzin zoals die in je jeugd wordt opgebouwd bij het eten van spruitjes en doorgekookte witlof.

Nog 12 te gaan!
Gelukkig stuitte ik in de bibliotheek op weer een ander boek uit het lijstje: ‘De helaasheid der dingen’, van Dimitri Verhulst. Een boek waarvan alleen de titel me al beviel. Weliswaar was de inhoud even ongeloofwaardig als dat boek van Terrin, maar amusant was het wel.
Nog 11 te gaan.

-------
Het plaatje is van de schrijver
© 2017 Arie de Jong
powered by CJ2