 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 1 Jaargang 14 13 oktober 2016 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Luister! | ||||
| Waylon met Dolly & Emmylou | Henk Klaren | |||
 Zag ik toch laatst Waylon bij Humberto Tan. Ja, ach, een mens zapt wel eens wat. Het bleek dat hij steeds een liedje zong in een andere stijl, als ik het allemaal goed heb begrepen. Het valt na te gaan lijkt me, maar dat is ook weer zo’n gedoe en het valt eigenlijk buiten het bestek van dit stukje. Bij Waylon hoort, naar mijn idee, uiteindelijk maar één muziekstijl: country. We mogen niet uitsluiten, dat hij dat zelf ook vindt.Het is wel duidelijk dat deze man wat kan. Hij schrijft zelf liedjes en dat vind ik sowieso al heel knap. Hij had een belangrijke inbreng bij de tweede plaats voor Nederland bij het – overigens volslagen belachelijke – Eurovisie Songfestival. Ooit zag ik hem met Bennie Jolink bij DWDD. Ze speelden Johnny Cash’s Folsom Prison Blues. Toen Bennie na het refreintje ermee stopte ramde Waylon er nog even het vólgende riffje uit. ‘Hij kan echt spelen’, bromde de voorman van Normaal. En zo is het maar net. Zijn merkwaardige artiestennaam zullen we maar niet moeilijk over doen. Ik beschouw Waylon Jennings als – ongeveer – nummer vier van de country Outlaws. Cash, Kristofferson en Willie Nelson hoor ik liever. Maar – toegegeven – met zijn vieren als The Highwaymen waren ze helemáál geweldig. En ach, Willem Bijkerk klinkt ook niet zo country. Bijkerk/Waylon heeft nog met Jennings/Waylon samengewerkt, voorprogramma of zoiets, en hij is een fan. Zijn, soms wat verwarrende, artiestennaam zij hem dan ook vergeven, net als zijn merkwaardige tattoos en zijn drank- en drugsverleden. Hij schrijft dus liedjes, hij is echt thuis in het country-idioom hij zíngt goed en hij heeft zijn uiterlijk ook mee. Al moet ik toegeven dat ik op dat laatste niet veel kijk heb. Tijdens mijn zapmoment bij RTL Late Night bleef mijn zapvinger toch even haken toen een opname langs kwam waarin onze Waylon een (country!)liedje zong voor – jawel – Dolly Parton en Emmylou Harris. Sjongejonge. Het was niet zomaar een liedje. Waylon vertelde de dames, dat dat het eerste liedje was dat hij ooit op een podium zong. Het heet Precious Memories. Het is een gospel die dateert van bijna een eeuw geleden. Geschreven door ene J.B.F. Wright. Dolly en Emmylou zongen de refreintjes een beetje mee. Daarna volgde Merle Haggard’s Hungry Eyes. Misschien wel de mooiste smartlap uit de – aan smartlappen toch al zo rijke – countrycatalogus. Kippenvel hoor, die stemmen passen fraai bij elkaar. Waylon was zichtbaar onder de indruk van zijn publiek en zijn ‘million-dollar backing’. Ja, dat snapt een mens wel. Zoiets als de spits van ADO Den Haag die een wedstrijd mag spelen met Ronaldo op links en Messi op rechts. Maar Waylon bleef goed zingen en spelen. En zo bleek maar weer: country is echt – zeg maar – zijn ding. Folsom Prison Blues/For The Good Times -------------------- Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren |
||||
| © 2016 Henk Klaren | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||