archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 14
13 oktober 2016
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Stilte Joop Quint

1401BS StilteWe waren in een huisje in Normandië, op tien minuten van de zee. Het was er heel erg stil. Reden voor mij om over die stilte te schrijven en om er over na te denken.
De hele dag hoor je niets. Geen auto, geen vliegtuig, geen ruisende bomen. Soms een licht gerommel in de verte, dat is de zee. ‘s Ochtends wel eens wat kippen, je ziet ze niet. Ze zitten op het heuveltje achter het huis, of van heel ver weg het zachte geloei van een koe. ’s Nachts is de hemel vol sterren. Die hoor je natuurlijk helemaal niet.

Bijna alles is groen. Verschillende kleuren groen. Bomen, struiken, heesters, gras op een glooiend erf met hoge rozen, daar doorheen witte klimop en wat gele rozen. Tussen dit alles hangt de witte was van de boerin te drogen. Er gaat een grote rust van uit. Dat komt ook door de ruimte. Het huisje ligt in een dal en door de hoge bomen kan je niet ver zien. Maar door de bijna altijd blauwe hemel is er boven me en om me heen heel veel ruimte.

Die stilte en ruimte geven mij hier een groot gevoel van rust. Dat zijn externe factoren waardoor bij mij een gevoel van rust ontstaat. Maar hoe zit dat in het algemeen? Ik moet uitkijken om niet te generaliseren. Anderen kunnen zo’n gevoel krijgen door naar muziek te luisteren terwijl ze op de bank in hun kamer zitten.

Maar hoe zit het met de interne factoren? Als ik in al die rust in Normandië zit te piekeren over een schoonzoon die doodziek is, dan is het niet zo rustig in mijn hoofd.  We kunnen om tal van redenen onrustig zijn. Soms is daar wat aan te doen, vaak niet. Bijvoorbeeld: niet weten waar je aan toe bent. Je wacht op de uitslag van een medisch onderzoek. Die uitslag kan je hele wereld omver gooien. Daar is weinig aan te doen. Of, je ziet erg op tegen iets wat je moet doen. Dan kan je het maar beter gaan doen. Vaak valt het mee. Of, zoals een vriend eens zei: ik word vermoeider van de dingen die ik niet doe, dan van de dingen die ik doe.

Van bedreigingen kan je ook behoorlijk onrustig worden. Iemand gaat iets tegen je doen, maar je weet niet precies wat en wanneer. Gelukkig komt dit niet vaak voor. Tijdgebrek is ook zoiets. Komt het wel af? Ben ik wel op tijd? Sommige mensen lijken in zo’n situatie heel goed te gedijen. Dan kunnen ze pas presteren. Voor de meeste anderen geldt dat er meer gepland kan worden dan je zou denken. Eenvoudige dingen als eerder opstaan of eerder beginnen kunnen helpen. En vooral een goede inschatting maken van de tijd die je nodig hebt om iets te doen. Maar die kan natuurlijk weer doorkruist worden door een onverwachte gebeurtenis, waardoor je hele planning overhoop gaat.

En dan zijn er natuurlijk nog al die kleine dingen die je nog moet doen, of die nog niet af zijn. Gewoon doen.

-------
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren


© 2016 Joop Quint meer Joop Quint - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Stilte Joop Quint
1401BS StilteWe waren in een huisje in Normandië, op tien minuten van de zee. Het was er heel erg stil. Reden voor mij om over die stilte te schrijven en om er over na te denken.
De hele dag hoor je niets. Geen auto, geen vliegtuig, geen ruisende bomen. Soms een licht gerommel in de verte, dat is de zee. ‘s Ochtends wel eens wat kippen, je ziet ze niet. Ze zitten op het heuveltje achter het huis, of van heel ver weg het zachte geloei van een koe. ’s Nachts is de hemel vol sterren. Die hoor je natuurlijk helemaal niet.

Bijna alles is groen. Verschillende kleuren groen. Bomen, struiken, heesters, gras op een glooiend erf met hoge rozen, daar doorheen witte klimop en wat gele rozen. Tussen dit alles hangt de witte was van de boerin te drogen. Er gaat een grote rust van uit. Dat komt ook door de ruimte. Het huisje ligt in een dal en door de hoge bomen kan je niet ver zien. Maar door de bijna altijd blauwe hemel is er boven me en om me heen heel veel ruimte.

Die stilte en ruimte geven mij hier een groot gevoel van rust. Dat zijn externe factoren waardoor bij mij een gevoel van rust ontstaat. Maar hoe zit dat in het algemeen? Ik moet uitkijken om niet te generaliseren. Anderen kunnen zo’n gevoel krijgen door naar muziek te luisteren terwijl ze op de bank in hun kamer zitten.

Maar hoe zit het met de interne factoren? Als ik in al die rust in Normandië zit te piekeren over een schoonzoon die doodziek is, dan is het niet zo rustig in mijn hoofd.  We kunnen om tal van redenen onrustig zijn. Soms is daar wat aan te doen, vaak niet. Bijvoorbeeld: niet weten waar je aan toe bent. Je wacht op de uitslag van een medisch onderzoek. Die uitslag kan je hele wereld omver gooien. Daar is weinig aan te doen. Of, je ziet erg op tegen iets wat je moet doen. Dan kan je het maar beter gaan doen. Vaak valt het mee. Of, zoals een vriend eens zei: ik word vermoeider van de dingen die ik niet doe, dan van de dingen die ik doe.

Van bedreigingen kan je ook behoorlijk onrustig worden. Iemand gaat iets tegen je doen, maar je weet niet precies wat en wanneer. Gelukkig komt dit niet vaak voor. Tijdgebrek is ook zoiets. Komt het wel af? Ben ik wel op tijd? Sommige mensen lijken in zo’n situatie heel goed te gedijen. Dan kunnen ze pas presteren. Voor de meeste anderen geldt dat er meer gepland kan worden dan je zou denken. Eenvoudige dingen als eerder opstaan of eerder beginnen kunnen helpen. En vooral een goede inschatting maken van de tijd die je nodig hebt om iets te doen. Maar die kan natuurlijk weer doorkruist worden door een onverwachte gebeurtenis, waardoor je hele planning overhoop gaat.

En dan zijn er natuurlijk nog al die kleine dingen die je nog moet doen, of die nog niet af zijn. Gewoon doen.

-------
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren
© 2016 Joop Quint
powered by CJ2