archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 17 Jaargang 13 7 juli 2016

	Bezigheden > Te water delen printen terug Naar de top en terug Thomas van der Steen Nepal, 29 mei 1953 Sherpa Tenzing Norgay geniet van een uniek uitzicht. Wie staat er naast hem? Als vragenmaker bij een quiz ben ik altijd op zoek naar zulke vragen. Ik noem het ‘getrapte’ vragen. De aanwijzingen zijn de treden van de trap die naar de top, het antwoord Edmund Hillary, leiden. Overigens heb ik niks met bergbeklimmen, sowieso haat ik ontberingen. Kou, zuurstoftekort, valgevaar, bevroren vingers en tenen, hoogteziekte, doe wat je niet laten kunt maar val mij niet lastig. Niettemin heb ik me ook wel eens op ‘het dak van de wereld’ gewaand. Australië, 28 juni 2015, 297 meter Het is zondagochtend en als ik mijn hoofd in de nek leg zie ik het topje van de Eureka Tower in Melbourne. Na een etmaal eenmalige ervaringen (eerste keer in Azië, de evenaar passeren, voet zetten op Australische bodem) betreed ik de hoogste woontoren van de wereld. Om bij de 91e verdieping te komen stap ik in de snelste lift van het zuidelijk halfrond. Met 9 meter per seconde ben ik na 38 seconden boven. Het uitzicht is betoverend, Melbourne is een echte wereldstad met bijpassende skyline. Langs en in de slingerende rivier Yarra rennen, fietsen, roeien, kanoën en skaten de sportievelingen. Ik zie 14 spoorlijnen eindigen bij Flinders Street Station. Als Melbourners afspreken doen ze dat daar, onder de klokken. Het spektakel krijgt een duivels karakter als ik The Edge binnenloop. Het lijkt een lift maar opeens schuift de cabine opzij en hangt buiten de wolkenkrabber. De piccolo van dienst drukt op een knop en de wanden, maar vooral de vloer, blijken doorzichtig. Breekbaar glas behoedt me duizend voet lager te pletter te vallen op Riverside Quay. Amsterdam, 16 mei 2016, 98 meter De dag na de opening van A’DAM LOOKOUT meld ik me bij het voormalige Shell-gebouw aan de oevers van ‘t IJ. Een enthousiaste ondernemer was vorig jaar ook in Melbourne. Hij onderging dezelfde ervaring als ik en dacht meteen aan de leegstaande flat in Noord. Het gebouw haalt nog geen derde van de hoogte van die in Melbourne maar dat is in Amsterdam heel hoog. Ik stap in de lift en de piccola, ‘t is een meisje, maant me tijdens de tocht naar boven te kijken. Terecht, dreunende muziek en een hallucinerende lichtshow stuwen ons omhoog. Er moet nog een hoop gebeuren, de beloofde verrekijkers ontbreken en elektriciteitskabels eindigen verweesd in het niets. Maar het uitzicht is goddelijk. Nooit eerder zag ik ‘t IJ zo glinsteren. Zelfs het Centraal Station ligt er mooi bij. Noord lijkt maar drie huizenrijen breed en gaat daarna over in natuur. De toren van de Wester schittert in de zon. En ik zie bomen, eindeloos veel bomen. Rotterdam, 16 mei 2016, 35 meter Na mijn bezoek aan 020 spoor ik naar 010. Burgemeester Aboutaleb opent de trap naar het dak van het Groothandelsgebouw naast het station. Ontelbare steigerpijpen vormen het geraamte van de trap. Tijdens het applaus na Ahmeds speech wurm ik me naar voren. De laatste trede voelt als de Hillary Step op de Mount Everest maar het is de inspanning waard. Het is 35 meter, de omringende wolkenkrabbers zijn veel hoger maar het panorama is machtig. Het nieuwe station, de bruggen over de Nieuwe Maas, de havenkranen en de Euromast. Een grijsaard wijst naar de rivier. Met een vet Rotterdams accent vertelt hij zijn kleinzoon dat hij daar duizenden schepen loste. Op panelen kan ik zien waar, tot 14 mei 1940, het huis van mijn vader stond. Monaco, 17 juli 1998, 10 meter Bibberend loop ik naar de rand van de duiktoren van piscine Prince Albert II. Na mijn stoere verhalen over de zomer van 1971 kijkt mijn zoon huizenhoog naar me op. Toen was ik hier ook en sprong, dook, koprolde en zweefde vol bravoure van dit platform. Het is 27 jaar later en de 10 meter lijken er 100. De zeewind strijkt door mijn haar en ik zwaai naar mijn zoon die nog steeds naar me opkijkt. Ik slik, adem diep in, sluit mijn ogen en duik. ---------------- De tekening is van Linda Hulshof Meer informatie op: www.lindahulshof.nl © 2016 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Te water" -

Bezigheden > Te water
Naar de top en terug	Thomas van der Steen
Nepal, 29 mei 1953 Sherpa Tenzing Norgay geniet van een uniek uitzicht. Wie staat er naast hem? Als vragenmaker bij een quiz ben ik altijd op zoek naar zulke vragen. Ik noem het ‘getrapte’ vragen. De aanwijzingen zijn de treden van de trap die naar de top, het antwoord Edmund Hillary, leiden. Overigens heb ik niks met bergbeklimmen, sowieso haat ik ontberingen. Kou, zuurstoftekort, valgevaar, bevroren vingers en tenen, hoogteziekte, doe wat je niet laten kunt maar val mij niet lastig. Niettemin heb ik me ook wel eens op ‘het dak van de wereld’ gewaand. Australië, 28 juni 2015, 297 meter Het is zondagochtend en als ik mijn hoofd in de nek leg zie ik het topje van de Eureka Tower in Melbourne. Na een etmaal eenmalige ervaringen (eerste keer in Azië, de evenaar passeren, voet zetten op Australische bodem) betreed ik de hoogste woontoren van de wereld. Om bij de 91e verdieping te komen stap ik in de snelste lift van het zuidelijk halfrond. Met 9 meter per seconde ben ik na 38 seconden boven. Het uitzicht is betoverend, Melbourne is een echte wereldstad met bijpassende skyline. Langs en in de slingerende rivier Yarra rennen, fietsen, roeien, kanoën en skaten de sportievelingen. Ik zie 14 spoorlijnen eindigen bij Flinders Street Station. Als Melbourners afspreken doen ze dat daar, onder de klokken. Het spektakel krijgt een duivels karakter als ik The Edge binnenloop. Het lijkt een lift maar opeens schuift de cabine opzij en hangt buiten de wolkenkrabber. De piccolo van dienst drukt op een knop en de wanden, maar vooral de vloer, blijken doorzichtig. Breekbaar glas behoedt me duizend voet lager te pletter te vallen op Riverside Quay. Amsterdam, 16 mei 2016, 98 meter De dag na de opening van A’DAM LOOKOUT meld ik me bij het voormalige Shell-gebouw aan de oevers van ‘t IJ. Een enthousiaste ondernemer was vorig jaar ook in Melbourne. Hij onderging dezelfde ervaring als ik en dacht meteen aan de leegstaande flat in Noord. Het gebouw haalt nog geen derde van de hoogte van die in Melbourne maar dat is in Amsterdam heel hoog. Ik stap in de lift en de piccola, ‘t is een meisje, maant me tijdens de tocht naar boven te kijken. Terecht, dreunende muziek en een hallucinerende lichtshow stuwen ons omhoog. Er moet nog een hoop gebeuren, de beloofde verrekijkers ontbreken en elektriciteitskabels eindigen verweesd in het niets. Maar het uitzicht is goddelijk. Nooit eerder zag ik ‘t IJ zo glinsteren. Zelfs het Centraal Station ligt er mooi bij. Noord lijkt maar drie huizenrijen breed en gaat daarna over in natuur. De toren van de Wester schittert in de zon. En ik zie bomen, eindeloos veel bomen. Rotterdam, 16 mei 2016, 35 meter Na mijn bezoek aan 020 spoor ik naar 010. Burgemeester Aboutaleb opent de trap naar het dak van het Groothandelsgebouw naast het station. Ontelbare steigerpijpen vormen het geraamte van de trap. Tijdens het applaus na Ahmeds speech wurm ik me naar voren. De laatste trede voelt als de Hillary Step op de Mount Everest maar het is de inspanning waard. Het is 35 meter, de omringende wolkenkrabbers zijn veel hoger maar het panorama is machtig. Het nieuwe station, de bruggen over de Nieuwe Maas, de havenkranen en de Euromast. Een grijsaard wijst naar de rivier. Met een vet Rotterdams accent vertelt hij zijn kleinzoon dat hij daar duizenden schepen loste. Op panelen kan ik zien waar, tot 14 mei 1940, het huis van mijn vader stond. Monaco, 17 juli 1998, 10 meter Bibberend loop ik naar de rand van de duiktoren van piscine Prince Albert II. Na mijn stoere verhalen over de zomer van 1971 kijkt mijn zoon huizenhoog naar me op. Toen was ik hier ook en sprong, dook, koprolde en zweefde vol bravoure van dit platform. Het is 27 jaar later en de 10 meter lijken er 100. De zeewind strijkt door mijn haar en ik zwaai naar mijn zoon die nog steeds naar me opkijkt. Ik slik, adem diep in, sluit mijn ogen en duik. ---------------- De tekening is van Linda Hulshof Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2016 Thomas van der Steen
	powered by CJ2