archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 13
26 mei 2016
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Carol Kaye Henk Klaren

1314VG Carol1Carol Kaye is inmiddels over de tachtig en ik had tot afgelopen week nog nooit van haar gehoord. Nou zijn er wel meer Amerikaanse dames in die leeftijdscategorie waar ik nog nooit van gehoord heb, maar Carol is toch een beetje een ander geval. Ze is als basgitariste en gitariste te horen op vermoedelijk zo’n 10.000 platen. Een aantal daarvan zou je kunnen beschouwen als de soundtrack van de pop- en rockmuziek van de jaren zestig en begin zeventig van de vorige eeuw; de muziek waar veel van mijn stukjes over gaan. Dat komt volgens sommige theoretici omdat die tijd en de soundtrack daarvan in mijn hobbel van reminiscentie (zie: Jrg. 5, nr. 14) zitten of zoiets. Ik ben gewoon van mening, dat in die tijd veel van de mooiste muziek ever is gemaakt.

Carol hoorde bij een groep musici in Los Angeles, die écht konden spelen. Dat gold in die tijd niet voor veel van de opkomende rock-, surf- en popsterren. Bij lange na niet. Die lui konden vaak wel zingen en een beetje gitaar spelen, soms ook liedjes schrijven, maar de beheersing van de instrumenten was een ander verhaal. En als er dan platen moesten worden opgenomen werd een beroep gedaan op sessiemuzikanten. En er waren in LA en omgeving nogal wat mensen, vaak met een achtergrond in de jazz, die de benodigde kwaliteit konden leveren. Er was een soort ‘pool’ van musici waar producers en artiesten uit konden putten. Die mensen werden regelmatig gevraagd voor opnames in heel uiteenlopende stijlen. Bij die gelegenheden kwamen ze elkaar dus vaak tegen en raakten ze zo langzamerhand heel goed op elkaar ingespeeld. Daardoor werden ze voor de platenproducers natuurlijk ook steeds aantrekkelijker. The Wrecking Crew werden ze genoemd. Het was geen formele club ofzo. Het was gewoon een groep mensen, waarvan de leden in wisselende samenstellingen vaak samenspeelden.

De zoon van één van die mensen, de inmiddels overleden gitarist Tommy Tedesco, heeft over die groep mensen een documentaire gemaakt, getiteld – het is niet verrassend – The Wrecking Crew. Afgelopen week zond de Vlaamse TV de film uit. Ik ben er voor opgebleven en dat was de moeite waard. De meeste ‘leden’ van die club zijn eigenlijk lang onder de publicitaire radar gebleven. Sommigen vonden het frustrerend dat hun naam niet bij de credits op de platenhoezen terechtkwam, dat anderen er met de complimentjes vandoor gingen. Anderen vonden het juist wel prettig dat ze niet met die rotmuziek geassocieerd werden. Een paar mensen uit de pool hebben ook solocarrières gehad. Zoals Glenn Campbell, een goeie gitarist die later een zijige countryzanger werd. En bijvoorbeeld Leon Russell, bekend van Mad Dogs and Englishmen, de legendarische tournee van Joe Cocker door Amerika. Ook Mac Rabanack, Dr. John the Nighttripper, was erbij, evenals Jim Keltner, misschien wel de meest gevraagde sessiedrummer ter wereld (ondanks Hal Blaine en Earl Palmer, die in de documentaire1314VG Carol2 optreden).

Het is natuurlijk al lang bekend, dat The Monkees oorspronkelijk geen echte muzikanten waren. Hun eerste twee elpees zijn volgespeeld door The Wrecking Crew. Peter Tork kon wel een beetje gitaar spelen, maar toen hij met zijn gitaar bij de eerste opnamesessie kwam bleek dat alles – behalve de zangpartijen – er al op stond. Mike Nesmith is later nog een gerespecteerd muzikant geworden, maar in het begin was het allemaal play-back bij The Monkees. Bij andere artiesten was het wat minder extreem. Roger McGuinn van The Byrds was heel trots dat hij met The Crew mocht meespelen bij de opname van Mr Tambourine Man.

De sessiemuzikanten hadden vaak een belangrijke invloed op de opnamen, ja zelfs op de inhoud van de nummers, nog afgezien van het professionele spel. Vaak waren de nummers pas half af aan het begin van een opnamesessie en werden er spontaan allerlei elementen aan toegevoegd. Een voorbeeld is de door Carol Kaye verzonnen intro voor Glenn Campbell’s Wichita Lineman:

E /-----------------------/
A /-------------------3--/
D /-----------3----0-----/
G /---3--2---------------/

Niet echt een heel nummer en makkelijk na te spelen, maar het intro schijnt wel beroemd geworden te zijn. Het hele nummer is shit, vol strijkers.
Carol was wel een nette dame binnen de mannenwereld van The Wrecking Crew. Ze zegde de samenwerking met Frank Zappa op, omdat ze zich niet met de obscene teksten kon verenigen.

Hieronder links met een paar van de aardigste, meest verschillende, nummers waar The Crew en met name Carol Kaye aan heeft meegewerkt.

The Beach Boys - Heroes and Villains

JJ Cale - Carry On

The Righteous Brothers - You've Lost that Lovin' Feeling




© 2016 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Carol Kaye Henk Klaren
1314VG Carol1Carol Kaye is inmiddels over de tachtig en ik had tot afgelopen week nog nooit van haar gehoord. Nou zijn er wel meer Amerikaanse dames in die leeftijdscategorie waar ik nog nooit van gehoord heb, maar Carol is toch een beetje een ander geval. Ze is als basgitariste en gitariste te horen op vermoedelijk zo’n 10.000 platen. Een aantal daarvan zou je kunnen beschouwen als de soundtrack van de pop- en rockmuziek van de jaren zestig en begin zeventig van de vorige eeuw; de muziek waar veel van mijn stukjes over gaan. Dat komt volgens sommige theoretici omdat die tijd en de soundtrack daarvan in mijn hobbel van reminiscentie (zie: Jrg. 5, nr. 14) zitten of zoiets. Ik ben gewoon van mening, dat in die tijd veel van de mooiste muziek ever is gemaakt.

Carol hoorde bij een groep musici in Los Angeles, die écht konden spelen. Dat gold in die tijd niet voor veel van de opkomende rock-, surf- en popsterren. Bij lange na niet. Die lui konden vaak wel zingen en een beetje gitaar spelen, soms ook liedjes schrijven, maar de beheersing van de instrumenten was een ander verhaal. En als er dan platen moesten worden opgenomen werd een beroep gedaan op sessiemuzikanten. En er waren in LA en omgeving nogal wat mensen, vaak met een achtergrond in de jazz, die de benodigde kwaliteit konden leveren. Er was een soort ‘pool’ van musici waar producers en artiesten uit konden putten. Die mensen werden regelmatig gevraagd voor opnames in heel uiteenlopende stijlen. Bij die gelegenheden kwamen ze elkaar dus vaak tegen en raakten ze zo langzamerhand heel goed op elkaar ingespeeld. Daardoor werden ze voor de platenproducers natuurlijk ook steeds aantrekkelijker. The Wrecking Crew werden ze genoemd. Het was geen formele club ofzo. Het was gewoon een groep mensen, waarvan de leden in wisselende samenstellingen vaak samenspeelden.

De zoon van één van die mensen, de inmiddels overleden gitarist Tommy Tedesco, heeft over die groep mensen een documentaire gemaakt, getiteld – het is niet verrassend – The Wrecking Crew. Afgelopen week zond de Vlaamse TV de film uit. Ik ben er voor opgebleven en dat was de moeite waard. De meeste ‘leden’ van die club zijn eigenlijk lang onder de publicitaire radar gebleven. Sommigen vonden het frustrerend dat hun naam niet bij de credits op de platenhoezen terechtkwam, dat anderen er met de complimentjes vandoor gingen. Anderen vonden het juist wel prettig dat ze niet met die rotmuziek geassocieerd werden. Een paar mensen uit de pool hebben ook solocarrières gehad. Zoals Glenn Campbell, een goeie gitarist die later een zijige countryzanger werd. En bijvoorbeeld Leon Russell, bekend van Mad Dogs and Englishmen, de legendarische tournee van Joe Cocker door Amerika. Ook Mac Rabanack, Dr. John the Nighttripper, was erbij, evenals Jim Keltner, misschien wel de meest gevraagde sessiedrummer ter wereld (ondanks Hal Blaine en Earl Palmer, die in de documentaire1314VG Carol2 optreden).

Het is natuurlijk al lang bekend, dat The Monkees oorspronkelijk geen echte muzikanten waren. Hun eerste twee elpees zijn volgespeeld door The Wrecking Crew. Peter Tork kon wel een beetje gitaar spelen, maar toen hij met zijn gitaar bij de eerste opnamesessie kwam bleek dat alles – behalve de zangpartijen – er al op stond. Mike Nesmith is later nog een gerespecteerd muzikant geworden, maar in het begin was het allemaal play-back bij The Monkees. Bij andere artiesten was het wat minder extreem. Roger McGuinn van The Byrds was heel trots dat hij met The Crew mocht meespelen bij de opname van Mr Tambourine Man.

De sessiemuzikanten hadden vaak een belangrijke invloed op de opnamen, ja zelfs op de inhoud van de nummers, nog afgezien van het professionele spel. Vaak waren de nummers pas half af aan het begin van een opnamesessie en werden er spontaan allerlei elementen aan toegevoegd. Een voorbeeld is de door Carol Kaye verzonnen intro voor Glenn Campbell’s Wichita Lineman:

E /-----------------------/
A /-------------------3--/
D /-----------3----0-----/
G /---3--2---------------/

Niet echt een heel nummer en makkelijk na te spelen, maar het intro schijnt wel beroemd geworden te zijn. Het hele nummer is shit, vol strijkers.
Carol was wel een nette dame binnen de mannenwereld van The Wrecking Crew. Ze zegde de samenwerking met Frank Zappa op, omdat ze zich niet met de obscene teksten kon verenigen.

Hieronder links met een paar van de aardigste, meest verschillende, nummers waar The Crew en met name Carol Kaye aan heeft meegewerkt.

The Beach Boys - Heroes and Villains

JJ Cale - Carry On

The Righteous Brothers - You've Lost that Lovin' Feeling


© 2016 Henk Klaren
powered by CJ2